LAJMI I FUNDIT:

Dhjetë lojtarët më vetëmohues në historinë e futbollit – ata lanë vetën keq, për t’i ndihmuar shokët dhe klubin

Dhjetë lojtarët më vetëmohues në historinë e futbollit – ata lanë vetën keq, për t’i ndihmuar shokët dhe klubin

Natyra e futbollit është se ai është në thelb një sport vetëmohues. Secili nga lojtarët ka pozicionet e veta në të cilat ata specializohen për të ndihmuar në forcimin e ekipit.

Ata duhet të kombinohen dhe të punojnë së bashku për të gjetur suksesin, veçanërisht në lojën moderne, ku taktikat janë më të rëndësishme se kurrë.

Sigurisht, ka përjashtime nga rregulli, dhe egoizmi i disa lojtarëve përfundimisht i çon ata drejt suksesit më të madh.


Megjithatë, në pjesën më të madhe, për të pasur sukses, duhet të jeni të gatshëm të lini mënjanë mendimet dhe ndjenjat tuaja për hir të ekipit.

Megjithatë, këta 10 lojtarë që ne i kemi zgjedhur kanë bërë ndoshta më shumë se kushdo tjetër, pasi ose kanë luajtur jashtë pozicionit, ose kanë lënë dikë tjetër të jetë në qendër të vëmendjes, madje duke dështuar të arrijnë potencialin e tyre të vërtetë për shkak të vetëmohimit dhe dëshirës së tyre për të ndihmuar ekipet e tyre të fitojnë.

10/ Olivier Giroud

Klubet kryesore: Arsenal, Chelsea, AC Milan

Olivier Giroud mund të mos ketë qenë golashënuesi i besueshëm gjatë karrierës së tij, por ai mbeti një i preferuar nga shumë trajner të ndryshëm gjatë karrierës së tij.

Qoftë në Arsenal, Chelsea, AC Milan, apo me kombëtaren franceze, gjithmonë dukej se kishte një vend për të në ekip.

9/ James Milner

Klubet kryesore: Newcastle United, Manchester City, Liverpool

Fillimi i karrierës së tij nisi si një mesfushor sulmues, por James Milner përfundoi si dikush që mund të luante edhe në mbrojtje, duke dëshmuar karakterin dhe vullnetit të tij për të shkuar më lart ekipi i tij.

Veterani mund të mos jetë lojtari më i talentuar teknikisht, por profesionalizmi dhe shkalla e tij e punës janë të pakta që gjenden sot në futboll.

Është për shkak të kësaj që Milner gjeti sukses në Manchester City dhe Liverpool.

8/ Park Ji-Sung

Klubet kryesore: PSV Eindhoven, Manchester United, QPR

Nëse do të pyesnit shumë tifozë se si e kujtojnë Park Ji-sung, ata do të thoshin se koreano-jugori ishte gjithmonë i shkëlqyer kundër Arsenalit dhe kishte një motor si askush tjetër. Dhe është e vërtetë.

Edhe lojtarët legjendar si Andrea Pirlo nuk mund ta kuptonin pse një lojtar aq i talentuar si Parku do të vraponte aq shumë siç bënte ai.

Kur mesfushori erdhi në Man United, ai luante në një rol shumë më të avancuar. Si për PSV ashtu edhe për ekipin kombëtar, ai ishte më shumë numri 10, por Ferguson pa energjinë e tij të dhe e përdori atë forcë në avantazhin e tij.

7/ N’Golo Kante

Klubet kryesore: Leicester City, Chelsea

Jashtë fushës, francezi ishte një njeri i turpshëm që nuk i pëlqente të sillte vëmendjen te vetja – prandaj ai voziste një Mini Cooper ndërsa shumë nga shokët e tij të skuadrës shfaqnin makinat e tyre sportive.

Në fushë, ai ka dominuar çdo mesfushë me energjinë dhe këmbënguljen e tij të madhe. Ndërsa përpjekjet e tij u vlerësuan shumë, dhe Kante do të bëhej i njohur si një nga mesfushorët më të mëdhenj të Ligës Premier.

Ai ishte shumë i turpshëm edhe për të ngritur trofe pasi fitonte, duke preferuar që shokët e tij të skuadrës të merrnin të gjithë lavdinë.

6/ Mesut Ozil

Klubet kryesore: Schalke, Real Madrid, Arsenal

Për sa i përket thjesht në fushë, ka një argument që tregon se Mesut Ozil e meriton një vend në këtë top 10.

Ylli gjerman shpesh dukej shumë më i interesuar për të gjetur një asistim për shokët e tij sesa për të shënuar vetë një gol.

Ai nuk i donte shumë duelet, por fituesi i Kupës së Botës 2014, me gjenialitetin e tij krijues dhe gatishmëria për ta shfaqur atë në dobi të shokëve të tij të skuadrës, i jep atij një vend në top 10.

5/ Son Heung-Min

Klubet kryesore: Bayer Leverkusen, Tottenham

Për pjesën më të madhe të karrierës së tij në Tottenham, Son Heung-Min kaloi duke e ndihmuar Harry Kane, pavarësisht nga fakti se ai ishte një lojtar i klasit botëror.

Si rezultat, anësori kaloi shumicën e viteve të tij më të mira duke i shërbyer anglezit pa marrë asnjë trofe si rezultat.

Ai edhe sot vazhdon të përpiqet dhe t’i mbajë shokët e tij të skuadrës po aq të përfshirë si më parë.

4/ Roberto Firmino

Klubet kryesore: Hoffenheim, Liverpool

Kur je pjesë e një treshe sulmuese që përfshin Mohamed Salah dhe Sadio Mane, atëherë mund të shihesh si sulmues që shënon gola.

Por roli i Roberto Firminos si sulmues qendror në treshen e Jurgen Klopp ishte jokonvencional, por kaq shumë i rëndësishëm.

Firmino i asistoi Mohamed Salahut për gol 22 herë gjatë karrierës së tij në Liverpool.

3/ Thomas Muller

Klubi kryesor: Bayern Munich

Një karrierë e tërë e kaluar në një klub, por në asnjë moment Thomas Muller nuk ishte njeriu kryesor në Bayern Munich.

Golashënuesi gjerman luajti për klubin dhe vendin gjatë gjithë karrierës së tij dhe kishte një nga IQ-të më të mira të futbollit në lojën moderne, por kjo nuk ishte kurrë e mjaftueshme për ta bërë atë pikën qendrore të çdo skuadre.

Qoftë Arjen Robben, Franck Ribery, Robert Lewandowski apo Harry Kane, ka pasur gjithmonë emra në Bavari që ka pasur një pozicion më të lartë në sulm se sa Muller.

2/ Karim Benzema

Klubet kryesore : Lyon, Real Madrid

Është e natyrshme që nëse luani në një sulm që përfshin një Cristiano Ronaldon si lojtarin kryesor, ka të ngjarë të duhet të bëni një hap prapa dhe ta lini pesë herë fituesin e Topit të Artë të bëjë gjënë e tij.

Karim Benzema e bëri këtë në mënyrë perfekte, duke sakrifikuar talentin e tij në mënyrë që numri i famshëm 7 të lulëzonte, dhe si rezultat ai fitoi shumë trofe me ekipin.

Por ku ai u largua, francezi fitoi titullin e Ligës së Kampionëve dhe më vonë edhe Topin e Artë.

1/ Wayne Rooney

Klubet kryesore: Everton, Manchester United

Po sakrifikon talentin e tij për Cristiano Ronaldon? Para se ta bënte Karim Benzema, ishte Ëayne Rooney. Në moshën 18-vjeçare, shumë besonin se ai ishte tashmë lojtari më i madh në planet.

Rooney dukej i destinuar të vazhdonte dhe të fitonte shumë çmime individuale. Por vullneti i tij për të fituar me ekipin përfundimisht i kushtoi atij më pak lavdi personale.

E vërteta është se anglezit nuk i interesonte kjo. Ai kujdesej për të fituar trofe për ekipin e tij.


/Telegrafi/