Zëri i tij arrinte duke kumbuar nëpër gjethe …

Nga: Lawrence Ferlinghetti

Pound në Spoleto

Hyra në paradhomën e teatrit Meliso, në sallën e bukur të renesansës, në të cilën gjatë mbajtjes së festivalit Spoleto çdo ditë mbaheshin takimet me poetë dhe koncertet kamertale, dhe befas, për herë të parë pashë Ezra Poundin, të palëvizshëm posi statujë prej druri të mandarinës, në lozhën e ballkonit në prapavijë të teatrit, një kat mbi ulëset mbi parter.

Kam qenë i tronditur, duke e parë atë plak të pashëm me qëndrim të pazakonshëm, thatanik e flokëgjatë posi shqiponjë në të ’80-at me kokën çuditërisht të shtrembëruar në një anë, të thelluar në mendim të përhershëm … Menjëherë pas tre poetëve të rinj të cilët gjendeshin në skenë, në listën e atyre që duhej t’i lexonin vargjet e veta, gjendej edhe ai, edhe pse poezitë e veta duhej t’i lexonte nga lozha në të cilën rrinte ulur me një mikeshë të vjetër (e cila ia mbante letrat), duke pritur. I shikonte kyçet e duarve të veta, ngapak duke i lëvizur, pa mimikë. Vetëm një herë, kur të gjithë në teatrin përplot i duartrokitnin dikujt në skenë. U zgjua befas për të duartrokitur edhe ai, por duke mos ngritur shikimin, sikur të ishte i nxitur nga zëri në hapësirë. Gati pas një ore, i erdhi radha edhe atij. Apo pas një amshimi të tërë …

Të gjithë në sallë u ngritën, u kthyen dhe shikuan nga lozha në të cilën ishte Pound, duke duartrokitur. Duartrokitja ishte e gjatë dhe Pound provoi të ngritet nga kolltuku. Mikrofoni ishte në afërsi, me duart thatanike u kap për mbajtëset anësore të kolltukut dhe provoi të ngritet. S’ia doli dhe përsëri provoi, por pa sukses. Mikesha e vjetër as që provoi t’i ndihmojë. Më në fund ia dha një poezi, dhe gati pas një minute u dëgjua zëri i tij. Së pari nofulla i lëvizi, e mandej mezi u dëgjua zëri i dobët, por i vendosur, më i lartë seç kam pritur, fishkëllor, aq i dobët por ende aq shumë i vendosur.

E ula kokën në duart e mbështetura në pahinë e kadifesë së lozhës. U befasova kur pashë që loti më pikoi në gju. Zëri fishkëllor e i pathyeshëm ende dëgjohej. I verbëruar, nga dera e sprasme e lozhës dola në korridor kur vizitorët rrinin ulur të kthyer kah ai. Zbrita dhe dola në dritën e diellit, duke qajtur …

        Lart tej qytetit
                bri akuaduktit të lashtë
        gështenjat
                ende lulëzonin
        Zogjtë e heshtur
        fluturonin në rrëzën
                e largët të luginës
        Dielli
                        i rrezatonte gështenjat
                e gjethet drithëronin në diell
                                drithëronin drithëronin drithëronin
                                e vazhduan të drithërojnë
                E zëri i tij
                        arrinte
                                duke kumbuar
                                        nëpër gjethe…
/Telegrafi/