Bllokimi dhe largimi nga Gaza: 77 ditët e tmerrit

Nga: Farah Morad / The Guardian (titulli origjinal: I took my kids to Gaza to see our family. I never thought we’d be trapped for 77 days in a terrifying war)
Përkthimi: Telegrafi.com

Kur unë dhe tre fëmijët e mi të vegjël mbërritëm në Gazë, në gusht, qëllim e kishim pushimin dymujor për të vizituar familjen time – pas 10 vjetëve që kaluam duke ndërtuar jetën tonë në Mbretërinë e Bashkuar. Jam radiologe, por meqë fëmijët i kam të vegjël, kam qenë nënë me orar të plotë, duke u përgatitur në ndërkohë për provimet e certifikimit, ndërsa burri im punon si kirurg në Londër. Plani ishte të krijonim kujtime të lumtura për fëmijët, të cilët janë nëntë vjeç, katër vjeç dhe 18 muajsh – t’i takonin ata të afërmit e tyre dhe mbi të gjitha të shihnin vendin ku unë u rrita. Burri im mbeti për të punuar.

Dhe, kështu, për atë që tani duket si përjetësi, i paketuam valixhet dhe ia dhamë përshëndetjen atij. Na uroi rrugën e mbarë, meqë askush nga ne nuk dyshonte se do të bllokohemi në një luftë të tmerrshme, të pasigurt nëse do të shiheshim më. Përfunduam duke ikur nga njëri vend në tjetrin në Gazë, për 77 ditë, duke përjetuar makthin e mbijetesës, të vdekjes dhe frikës nga e cila ende nuk mund të zgjohemi – edhe pse ishim ndër ata fatlumët që u evakuuan.

Pas udhëtimit 14 orësh, duke zbritur së pari në Kajro, mezi prisja të përqafoja fort nënën time, të kënaqesha me ëmbëlsirat e shijshme që bën, ta kaloja kohën me miqtë nga universiteti dhe të shijoja perëndimin e diellit nga plazhi i Gazës. Por, në orën 6:00 të mëngjesit të 7 tetorit, unë dhe familja ime u zgjuam në shtëpinë tonë në lagjen Al-Remal në veri, duke dëgjuar zhurma të forta, dhe nxituam për lajmet dhe rrjetet sociale për të mësuar se çfarë është duke ndodhur. Nuk pata kohë ta kapërcej atë tronditje, meqë lufta nisi në mesnatë. Ajo që pasoi ishte një javë me netët pa gjumë – shtëpia dridhej dhe çahej nga sulmet ajrore aty pranë – dhe më pas Izraeli urdhëroi evakuimin.

Me zemër të thyer, u larguam nga Al-Remali për t’u nisur drejt kampit Al Nuseirat në jug. E morëm një karroce me kuaj deri në vendin ku më pas u desh të ecnim për katër orë. Gjithçka që mbaja ishte foshnja në krahë dhe një çantë shpine me dokumentet kryesore, veshjet për secilin prej nesh, pak qumësht dhe disa pelena. Por, babai im – me probleme shëndetësore – nuk mundi të na bashkohej. Kur u larguam prej tij, thellë brenda meje ndjeva se do të jetë hera e fundit që e shoh.

Pas javëve të vështirësive në komunikim, nëna ime merr një telefonatë më 7 dhjetor, nga një i panjohur, duke na thënë se babai ishte qëlluar tri herë pas shpine nga një snajperist izraelit, derisa po strehohej në një shkollë të UNRWA-së [Agjencia e Kombeve të Bashkuara për Ndihmë dhe Punë për Refugjatët Palestinezë në Lindjen e Afërt]. Gjakosi deri më 8 dhjetor, kur edhe vdiq, në pamundësi për ta marrë ndonjë ndihmë mjekësore meqë tanket e rrethuan ndërtesën. Ende jetoj me dhimbjen kur e di se nuk e pata mundësinë ta shoh trupin e tij.

Tre fëmijët e mi të vegjël, nëna ime, vëllai i vogël, gjyshja ime në karrigen me rrota dhe unë, u evakuuam shumë herë, duke i lënë vendet ku përpiqeshim të gjenim siguri, për të shkuar në vendet e tjera ku e dinim se nuk do të jemi të sigurt. Kudo vendet ishin të mbushura me njerëz të shpërngulur. Flinim në dysheme, pa rroba të ngrohta, pa ushqim, pa ujë të pastër, pa privatësi ose siguri, dhe kishim dëshirë të madhe për rutinat tona normale paqësore e të përditshme – për shtëpi, për vaktet e nxehta dhe për të qeshurat rreth tryezës. Sa herë që evakuoheshim, lamë pas vendet, njerëzit dhe gjërat që duam. Kemi shkelur mbi trupa të fshehur nën rrënoja. Është mrekulli se si mbijetuam.

Çdo ditë e natë që ishim të ndarë, burri im shikonte lajmet, kërkonte fytyrat tona mes të vdekurve, duke u përpjekur shumë që të lidheshim dhe të dëgjonte zërat e fëmijëve të vet në telefon. E bëri një fushatë për kthimin tonë të sigurt përmes telefonatave dhe emaileve, dhe më në fund ishte në gjendje të fuste emrin tim dhe emrat e fëmijëve në listën për evakuim. Mund t’ia dilnim.

E kaluam kufirin Rafah, më 22 dhjetor. Nuk u ndjeva e sigurt derisa këmbët e mia nuk shkelën në anën egjiptiane. Atje më dukej sikur mund të merrja frymë sërish.

Vetëm dy orë më vonë, nëna, vëllai dhe gjyshja ime morën një urdhër tjetër evakuimi, për t’u larguar nga kampi Al Nuseirat dhe për të shkuar në Rafah. Ata ende janë atje, pa ujë dhe pa ushqim, duke fjetur në një garazh, duke pritur pushtimin tokësor që Izraeli ka premtuar se do të vijë. Në çdo çast ndihem fajtore. Si mund të jem e lumtur kur unë jam e sigurt e ata jo?

U kthyem në Londër, në fund të janarit. Fëmijët e mi më në fund janë rikthyer në shkollë, por çdo natë i mbulojnë veshët – siç bënin kur bombat binin rreth tyre – duke u përpjekur të heshtin tingujt e tmerrshëm. Përqafohen, ashtu siç u përpoqa t’i përqafoj kur bombat tingëllonin shumë afër. Doja të sigurohesha se, nëse vdesin, do të vdesim të gjithë së bashku.

Fëmijët e mi nuk kurrë më parë nuk e kanë parë luftën, sepse nuk u rritën në Gazë. Por, në ato 77 ditë e pamë vdekjen me sy. Mund ta kujtojnë çdo detaj, momentet më të frikshme dhe poshtëruese gjatë ecjeve me orë të gjata nën bombardimet e vazhdueshme, me snajperët dhe tanket izraelite që drejtoheshin nga ai që supozohej të ishte “korridor i sigurt” në udhëtimin tonë të evakuimit për në jug. Teksa jetonim nëpër atë ferr, vazhdova të mendoj: “Si është e mundur kjo? Si u bë që askush nuk mundet ta ndal që po na ndodh? Si na lanë – vendimmarrësit dhe ata që thonë se mbrojnë të drejtat e njeriut – të vetëm, që ta përjetojmë këtë”?

Tash, kur e shoh mbështetjen e njerëzve në rrugët e Londrës dhe të të tjerëve që ndajnë historitë tona dhe që tregojnë dashuri dhe solidaritet, e kam një ndjenjë lehtësimi. Vetëm se shpresoj që Britania e Madhe, vendi të cilin e dua, ku e ndërtuam jetën tonë duke ndihmuar si mjekë, do t’i bashkohet qeverive të tjera që bëjnë thirrje për një armëpushim të menjëhershëm dhe se do të ushtrojë presion për ta ndaluar këtë gjenocid që po shpaloset.

Ajo që të gjithë fëmijët e mi dhe unë ëndërrojmë është paqja dhe të jemi në gjendje të jetojmë. Por, unë gjithashtu dua që bota t’i dëgjojë zërat tanë dhe të shohë se çfarë po ndodh me ne. Paramendoni si kemi jetuar. Çast pas çasti. Nuk e di pse mbijetuam dhe nuk e di nëse do të mbijetojë familja ime. Thjesht, uroj që kjo luftë të ndalet. /Telegrafi/