MIU

Poezi nga: Viktor Krivulin
Përktheu: Maksim Rakipaj

Por ajo, që i themi vetëdije,
Mos është vallë një mi sykuq?
Mos është vërtet një mi sykuq
që fshehtas na ndjek gërmuq,
pas vetes e kemi kudo të jemi,
as natën vonë s’na shqitet
pastaj me vonesë e kujtojmë
kur dhe ndër ëndrra na ngjitet?

Ja pra, ëndrrat kush na i bren,
ky mi që nga errësira vjen…
miu që nga poshtë dheut vjen,
që nëntokën aq mirë e njeh
vjen tek ne dhe shpirtin na vret.
Dhëmbët e mprehtë përpara nxjerr
si yjet që dalin lart në qiell
kështu dhe vetëdija përpara na del.

Dy thëngjij dorën përvëlojnë,
dhimbshëm mishin kafshojnë.
Mishin dhimbshëm kafshojnë
dhëmbët e banorit të territ, që i përngjet
miut. Dy, gjykomë o zot,
dy zjarre. Dy sy nga terr’i ferrit.
Që dhëmbje’ kafshimit mëkat të jetë
dhe kafshimi i fshehtë punë e vërtetë,

shkrimtari në Rusi ka këtë fat:
në fshehtësi të cijatë!
Në fshehtësi të cijatë,
ose t’u thurë lëvdatë
atyre që janë atje lart
e skuqin nga shëndeti.
Shpëtona, Ti, i Drejti!
Ata pa u ndjerë, në terr gëzojnë
sikur të mirat e parajsës po shijojnë!