LAJMI I FUNDIT:

SERENATË

SERENATË

Poezi nga: Edgar Allan Poe
Përktheu: Maksim Rakipaj

Ç’mot i qetë, të ëmbël këto çaste,
Në shpirt i ndjej, do t’qe pothuaj vrasje,
Kur Natyra fle nën yjet e natës,
Ta zgjonte qoftë dhe tingull i harpës.


Ja, pushon mbi oqeanin plot shkëlqim,
Aq ndritur, i Elizeut pasqyrim;
Si lart në qiell të hijshmet Plejada,
Hijshëm rikrijohen poshtë, të shtata.

Endimioni së lartmi përshëndet,
Të dashurën tjetër sheh poshtë, në det,
Ndër lugina të errëta, të zymta,
Ndër maja malesh, fantazma, të tymta.

E lodhur drita, tashmë shkon e shtrihet
Dhe toka, deti, qielli dhe yjet,
Dremitur janë, po kështu si unë,
Me ty bashkë, jemi gati për gjumë,

O imja, e magjishmja Adelinë,
Por mbaj vesh, dëgjo, sa ëmbël, sa mirë,
Zë i dashurisë, i drithëruar,
për ty do të rrjedhë, pa të zgjuar,

Fjalët e mia, si muzikë ëndrre,
Si asnjë tingull tjetër është në gjëndje,
Që dhe përgjumshëm ta kesh në mëndje,
Shpirtrat dhe mendjet bashkë, o Perëndi!
Në gjithçka bëjmë, na vjen me dashuri.