USHTARI I VDEKUR

Poezi nga: Ha Jin
Përktheu: Maksim Rakipaj

(Në shtator të vitit 1969, në një anije që u përplas duke lundruar në lumin Tuman, u mbyt një ushtar në përpjekje për të shpëtuar një shtatore allçije të kryetarit Mao. Për këtë i dhuruan librin e Dytë të Kuq të Citateve dhe e varrosën rrëzë malit Hunchun, provinca Jilin)

U mpiva shtrirë këtu.
Mali dhe lumi duken mirë.
Kalon këtej ndonjëherë një ari,
një dre dhe një derr i egër
sikur të qenë një grup shokësh të internuar.

Unë ndjehem i vetmuar dhe më ka marrë malli.
Kur vjen dimri, këtu bën shumë ftohtë.

Të shoh tani që po vjen
si re e vogël mbi lëndinë.
E dija që do të ishe ti,
se askush s’ka erdhur këto gjashtë vite.

Po ç’ke sjellë përsëri mish, verë
dhe kartmonedha?
Çdo vit të kam thënë
që s’u besoj bestytnive.
Librin e kuq të citateve, e ke me vete?

I kam harruar disa citate.
S’kam kujtesë të mirë, ti e di.
E paske lënë prapë në shtëpi…

Ç’më thua për shtatoren që shpëtova?
Është ende në muze?
Si është me shëndet Udhëheqësi i Madh?
Dhjetë mijë vjet jetë i uroj Atij!

Pashë nënën ëndërr javën e kaluar
sikur u rrëfente medaljen time miqve.
Ajo vazhdon të jetë krenare për birin e saj
dhe kokën e mban lart
kur shkon të punojë në arë.
M’u duk më e plakur sivjet
dhe thinjat e saj më ranë në sy.
Motrën e vogël s’e kam parë.
Duhet të jetë vajzë e rritur tani.
Ka ndonjë të dashur?

Ç’ke që qan?
Më thuaj ndonjë gjë.
Mendon se nuk të dëgjoj?
Vitet e parë
vije dhe më qëndroje mbi varr
duke u betuar të ndiqje shembullin tim.
Kurse vitet e fundit
gjithmonë qan.

Dreqi e mori, do ta hapësh atë gojë apo jo?
Diçka duhet të ketë ngjarë.
Ë? Pse s’ma thua?

Shënimi i përkthyesit: Koha e ndodhisë që përshkruan poezia është në vitin 1976, kur sapo kishte vdekur Mao Ce Dun.