LAJMI I FUNDIT:

SIME SHOQEJE

SIME SHOQEJE
Jarosław dhe Anna Iwaszkiewicz në 75 vjetorin e lindjes së poetit (Foto: PAP/CAF-Rago, 1969)

Poezi nga: Jarosław Iwaszkiewicz
Përktheu: Maksim Rakipaj

U lodha nga bukuria që peshkoja çdo ditë
Me sy dhe veshë bërë katër
Kur të vdes, mos qaj. Do të jem në gjumë ngopur nga kjo jetë
Që ishte e gjatë, e vështirë, e stuhishme.
Hyjnorja, që me zjarr më përshkonte
Lart do të fluturojë dhe do të shpërndahet;
Zemra që rrihte fort, do të ngurtësohet
Dhe zëri do të bëhet shkronja pa jetë.
Atëhere do të mendosh, se prej meje
Copëza fjalësh të hallakatura do të mbeten
Por dije se më shumë se njëherë, në çastet kur më rrëmbenin
Më mbysnin ato fjalë, më bënin të gulçoja
E bukur ishte bota, sepse vetëm ty
t’i dhuroja vargjet e mia. O e shtrenjta ime
Pashë hapësirën pafund
Ndjesi pafund më pushtuan
Për njerëzit këtu, për yjet lart në qiell
Zemra filloi të rrahë si avlëmend i përjetshëm
Por ti besnike më mbete, si ujët, e pandryshuar
E vetmja në botë që vërtet më ka dashur.