Si të veprojmë me ata që ankohen gjithmonë

pastaj ndihemi më mirë, të liruar nga një barrë. Por, për disa, përkundrazi, ankesa nuk është një shpërthim i vetëm, por një ves kronik.

Nevoja për t’u ankuar

Ankuesi kronik zakonisht afrohet me një bashkëfajtor, si për t’i besuar tjetrit një besim, por pastaj e lë veten të shkojë tek nevoja për të treguar njëmijë zhgënjimet e tij, duke përdorur terma të tillë si “kurrë” ose “gjithmonë” dhe duke përfunduar duke bindur veten dhe tjetrin për seriozitetin e asaj që vuan. Paradoksalisht, ai mendon, duke ndarë ankesat e tij, për të hequr qafe një barrë, ndërsa në realitet ai humbet sigurinë sepse bëhet gjithnjë e më i bindur se është i pafuqishëm.

Pas zakonit për t’u ankuar, shpesh ekziston prirja e pavetëdijshme për të përsëritur një dinamikë fëmijërie, kur e vetmja mënyrë për të tërhequr vëmendjen ishte të qash ose të komunikosh palumturinë e dikujt. Si të rritur ky mekanizëm është i pezmatuar dhe nevoja për vëmendje përkthehet në imponimin pothuajse agresiv të ankesave të dikujt, me rezultatin e kundërt, domethënë, mërzinë dhe distancimin e atyre që e rrethojnë.

Çfarë duhet të bëjmë

Instinktivisht ndjen irritim kur dëgjon personin që ankohet për herë të 15-të dhe nga ana tjetër edhe një grimë kryeneçësi, por në të vërtetë dëgjuesi ka një rol themelor sepse mund ta ndihmojë vërtet ankuesin që të zhbllokojë të dhënat e thyera dhe ta ndihmojë atë t’i shikojë gjërat nga një këndvështrim tjetër, të reagojë dhe të marrë përsëri jetën e tij në një mënyrë më pak të rëndë dhe dramatike.

Si ta ndihmosh tjetrin

Për dëgjuesin ekziston mundësia që të përpiqesh ta ndihmosh mikun të dalë nga rrethi vicioz i ankesave të padobishme. Para së gjithash, është e nevojshme të ofrojmë një dëgjues të sinqertë dhe të vëmendshëm, në mënyrë që tjetri të ndihet i kuptuar. Kur je i sigurt se e ke shfryrë mjaftueshëm, mund të fillosh të anashkalosh «gjithmonë» dhe «kurrë» të renditur gjatë bisedës, duke pyetur se çfarë ndodhi në të vërtetë.

Në momentin që ankuesi e kupton se madhësia e problemeve të tij është më e vogël se ajo që ai i thotë vetes dhe të tjerëve, është koha të pyesësh “Por çfarë mund të bësh për të ndryshuar gjërat?”.

Reagimi ndaj kësaj pyetjeje mund të jetë i llojeve të ndryshme: siklet, panik ose stupor. Dhe në këtë pikë mund të fillosh të dalësh nga rrethi vicioz, të braktisësh ankesat e panevojshme dhe të mendosh se çfarë mund të bësh konkretisht. /KP/