POEZIA

Poezi nga: Marianne Moore
Përktheu: Fadil Bajraj

As mua nuk më pëlqen: ka gjëra të vlefshme edhe pa këto pallavra.
Duke e lexuar, prapëseprapë, me përbuzje të përsosur, njeriu zbulon në
të, megjithatë, vend për të vërtetën.
Duar që mund të kapin, sy
që mund të zgurdullohen, flokë që mund të ngrihen përpjetë
nëse duhet, këto gjëra janë të rëndësishme jo për shkak se

interpretimi zhurmëmadh mund t’u ngarkohet, por për shkak se ato janë
të dobishme. Kur bëhen aq dytësore sa që janë të pakuptueshme, e njëjta
gjë mund të thuhet edhe për të gjithë ne, se nuk
e admirojmë atë
që nuk e kuptojmë: lakuriqësin
që qëndron së prapthi ose që kërkon të

hajë diç, elefantët që shtyhen, kalin e egër që rrotullohet, ujkun e palodhshëm
nën pemë, kritikun e palëvizshëm që nduk lëkurën e vet sikur kali që e heton pleshtin, tifozin e bejzbollit, statiscientin –
e nuk është në rregull
të kemi paragjykime ndaj “dokumenteve të biznesit dhe

teksteve shkollore”: të gjitha këto fenomene janë të rëndësishme. Megjithatë, njeriu
duhet ta bëjë dallimin: kur gjysmëpoetët dalin në shesh, rezultati nuk është poezia,

dhe as derisa poetët mes nesh mund të jenë “interpretues të fjalëpërfjalshëm të
imagjinatës” – mbi
pafytyrësinë dhe banalitetin dhe mund të paraqesin

për inspektim “kopshtet imagjinare me zhaba të vërteta në to”, a do ta kemi
këtë. Në ndërkohë, po qe se kërkoni në njërën dorë, materialin e ashpër të poezisë në gjithë ashpërsinë e tij dhe atë që është në dorën tjetër
e vërtetë, atëherë jemi të interesuar në poezi.