Kriza e coronavirusit dhe reagimi i tyre – a mund të ndikojë kjo në fatet e liderëve botërorë?

Ndërsa bota merret me krizën e coronavirusit, përgjigjet e drejtuesve ndaj pandemisë dhe politikave të tyre do të përcaktojnë fatin e tyre në karrierën e ardhshme politike.

Pandemia globale që ka paralizuar miliona në mbarë botën dhe na riktheu përkohësisht në kohërat mesjetare është bërë një mjet matës për udhëheqësit në mbarë botën, dhe se si ata merren me të do të jetë vendimtare për fatin e tyre në të ardhmen.

Coronavirusi jo vetëm që ekspozoi të meta në sistemet “që i japin përparësi fitimit mbi të gjitha”, gjithashtu shfaqi paaftësinë e disa udhëheqësve për të kuptuar seriozitetin e situatës, pasi ne kemi qenë dëshmitarë të ndryshimeve drastike të perspektivës nga ana e tyre në këto javët e fundit, shkruan Daily Sabah, përcjell Telegrafi.

Retorika në ndryshim e Trumpit

Një nga ndërrimet më të mëdha të sjelljes erdhi nga presidenti amerikan Donald Trump.

Mes retorikës së tij në këtë ndryshim, SHBA tani është shfaqur si “vendi i nxehtë” global i virusit – me numër të vdekjeve gjithnjë në rritje.

Nënçmimi sistematik i krizës nga Trump nuk e ndihmoi situatën, me mungesën e vëmendjes së administratës së tij ndaj gatishmërisë.

Para se të shpallte një urgjencë kombëtare, duke u zotuar për testime të rritura, si dhe pajisje mjekësore dhe për të dhënë premtime ekonomike për ata të prekur nga pandemia, Trump i quante shqetësimet për virusin një “mashtrim”.

“Tridhjetë e pesë mijë njerëz mesatarisht vdesin çdo vit nga gripi. A e dinte ndokush?”, ai tha në një tubim që u zhvillua më 28 shkurt, përpara se të akuzonte demokratët për politizimin e virusit, përcjell Telegrafi.

Gjithashtu, në fjalimin e tij me gazetarët më 24 mars, presidenti deklaroi qëllimin e tij për një rikthim për Pashkët në jetën normale, duke e quajtur atë një “afat kohor të shkëlqyeshëm”.

Daily Sabah shkruan se në pranverën e vitit 2018, administrata Trump filloi “çmontimin” e ekipit përgjegjës për reagimin pandemik duke shkarkuar udhëheqjen e tij dhe duke e shpërndarë plotësisht.

Madje, po sipas të njëjtit medium, Administrata i kishte bërë të qarta prioritetet e saj me thirrjet e përsëritura për shkurtime të buxhetit të caktuar në Qendrat për Kontrollin dhe Parandalimin e Sëmundjeve (CDC), si dhe agjencitë e tjera të shëndetit publik, duke prishur rëndë aftësinë e qeverisë federale për t’u marrë me shpërthime të mundshme të sëmundjeve.

Kokëfortësia në nënvlerësimin e pandemisë edhe në një kohë kur qindra po humbnin jetën, mund të shpjegohet vetëm me suksesin e mëparshëm që ai pati duke ndjekur një rrugë të ngjashme përballë situatave të tjera emergjente, siç është Uragani Maria.

Sidoqoftë, ky qëndrim duket se u zmbraps në çështjen e tanishme të epidemisë, pasi kjo e fundit është thelbësisht e ndryshme nga gjithçka tjetër që vendi kishte përjetuar në kujtesën e fundit dhe kërkon më shumë sesa të shmangë kritikat nga politika.

Ky zakon i nënvlerësimit si një strategji politike e shoqëruar me deprioritizimin e aftësisë së qeverisë federale për t’iu përgjigjur pandemive ka çuar në një dështim të ashpër në trajtimin e çështjes në mënyrë efektive, e cila gjithashtu mund të ndikojë në rezultatin e zgjedhjeve të ardhshme të 3 nëntorit.

Modeli kinez

Duke ndjekur një rrugë ndryshe nga ajo e Trump, Kina, ku virusi u zbulua për herë të parë në fund të vitit të kaluar, ka qenë në një përpjekje sistematike për të projektuar veten si udhëheqës pa ekuivok në luftën globale kundër coronavirusit.

Partia Komuniste në pushtet e presidentit kinez Xi Jinping thuhet se fshehu informacione të rëndësishme dhe akuzoi vende si Koreja e Jugut dhe SHBA se po veprojnë në mënyrë joefektive për të parandaluar përhapjen.

Në përpjekjen e tij të fundit, ai provoi t’i tregojë botës se Kina mund të luajë rolin e një superfuqie të përgjegjshme dhe të aftë për të marrë vendime logjike.

Ndërsa ishte pozicionuar si një “vend përgjegjës” i gatshëm për të bashkëpunuar me kombet e tjera përmes të ashtuquajturës “diplomaci maskë”, Kina u mundua të sigurojë ndihmë humanitare, përfshirë maska, pajisje të tjera mjekësore dhe ekipe të ekspertëve mjekësorë, në vendet evropiane.

Xi po “vë bast” në përpjekjen e tij për të rafinuar tragjedinë globale si betejën e tij heroike kundër virusit, duke e forcuar “kërkesën” me temat e sakrificës dhe atdhetarizmit.

Britania e Madhe

Në Evropë, një nga pamjet më të dukshme të paaftësisë erdhi nga qeveria e kryeministrit Boris Johnson në Britani të Madhe, vlerëson Daily Sabah, sipas të cilit medium kjo qeveri me javë dhe javë të tëra ka vepruar nën iluzionin se sëmundja do të ishte një rrezik “i moderuar” për vendin.

Kjo e fundit u ekspozua nga gazeta Times of London javën e kaluar të mërkurën, pasi këshilltarët shkencorë të qeverisë u zbulua se besonin se rreziku ishte vetëm “i moderuar”, deri gjashtë javë më parë.

Të dyja Buzzfeed News dhe Times of London e lidhën reagimin e ngadaltë të qeverisë me mashtrimin se coronavirusi mund të kontrollohej disi, duke e udhëhequr vendin përmes të ashtuquajturës strategji të “imunitetit të tufës” që ka qenë katastrofike.

Ngjashëm me SHBA-në, vendi që nga ajo kohë ka kaluar në një bllokim kombëtar dhe i ngjashëm me Trump, qëndrimi i Johnson për këtë çështje ka ndryshuar në mënyrë dramatike, duke vazhduar duke i thënë publikut të mos shqetësohet. /Telegrafi/