Biopiku i mërzitshëm për heroinën e “Tangos së fundit në Paris”

Nga: Robbie Collin, kritik filmi / The Daily Telegraph
Përkthimi: Telegrafi.com

Kur Bernardo Bertolucci shpjegoi se pse ai dhe Marlon Brando kishin krijuar skenën e pashkruar të përdhunimit të aktores 19-vjeçare Maria Schneider – gjatë xhirimeve të filmit Tango e fundit në Paris [Last Tango në Paris] – regjisori italian tha se kërkonte “një reagim sa më real”.

Dramatizimi i Jessica Paludit për jetën e trazuar të Schneiderit – i cili u shfaq në Kanë – është film i realizuar si përgjigje ndaj këtij reagimi: lotët e poshtërimit dhe tronditjes që u morën përmes mashtrimit që e bënë filmin e Bertoluccit sensacion, e shkatërruan jetën e yllit të ri shpresëdhënës drejt tmerrit të cilin ajo nuk e donte.

Shprehja e shkaqeve dhe arsyeve të këtij akti përdhunues – të shkaktuar nga burrat e fuqishëm ndaj një gruaje të re të panjohur, për hir të artit të tyre – është arsyeja për ta bërë filmin Të jesh Maria [Being Maria]. Dhe, kjo pjesë për të cilën u bë filmi, është gjithashtu arsyeja për ta parë. Përshtatur nga kujtimet Kushërira ime Maria Schneider [My Cousin Maria Schneider] nga gazetarja Vanessa Schneider, filmi i Paludit është njëkohësisht i kënaqshëm dhe zhgënjyes: një hapje e tendosur, moralisht irrituese që ndiqet nga një rrëfim shumë më i këndshëm dhe më i thjeshtë i pasojave, nuk mund të mos e bëjë të mos duket si një orë e tërë me sqarime shtesë.

“U ndjeva paksa e përdhunuar”, kështu i përshkroi vetë Schneider xhirimet e skenës, dhe ndërkohë që skenari i Paludit dhe Laurette Polmanssit shtron në mënyrë metodike kushtet në të cilat veprimet e Bertoluccit dhe Brandos mund të ishin dukur të arsyeshme për vetë ata në xhirime, kjo të lë në dyshimin nëse – edhe pse vetë përdhunimi u bë – dhuna e kryer ishte reale.

Aktruar nga aktorja franko-rumune Anamaria Vartolomei, Maria fillon si një figurë e matur, por edhe optimiste: nuk mund ta besojë fatin e saj për të punuar me një legjendë të Hollivudit, 29 vjet më i vjetër se ajo, në rolin e saj të parë madhor. Babai i saj (Yvan Attal), aktori francez i angazhuar me raste, Daniel Gélin, ripohon se çfarë privilegji paraqet ky rol – ndërsa në xhirime, Bertolucci (Guiseppe Maggio) krenohet se filmat e tij nuk përmbajnë aktorë, por njerëz, ndërsa Brando (Matt Dillon, i cili nga këndvështrimet e caktuara i ngjan dikujt tjetër) duke pëshpëritur shpreh fuqinë e “emocionit të vërtetë” në ekran.

Alarmi paralajmërues bie kur, gjatë një skene fillimisht të butë të larjes, Brando papritur e shtyn Marian nën ujë dhe e mban aty. Më pas, teksa rri ulur në banjë ende e zhveshur, ai dhe Bertolucci e diskutojnë me zë të lartë këtë moment mbi kokën e saj, sikur ajo të mos ishte asgjë tjetër veçse një rekuizitë. Por, këta janë gjenialët në punë dhe askush – më së paku vajza që kanë denjuar ta çojnë në nivelin e tyre – nuk duhet të kundërshtojë. Si të tillë, kur vjen koha për skenën fatale, marrin pikërisht atë që duan: regjistrimin vizual të vdekjes së pafajësisë së një gruaje të re. Por, është Maria, jo personazhi i saj ajo që ka mbetur për të vuajtur.

Pasojat afatgjata janë dëshpëruese, por edhe të rëna në tensionin dramatik dhe jetësor. Brando dhe Bertolucci largohen, duke e lënë atë që të përballojë si e vetme skandalet e Tangos së fundit, ndërsa skenarët që ia dërgojnë janë seksuale deri në monotoni, pasi regjisorët e tjerë kërkojnë të fitojnë para. Ngushëllimin e gjen te droga, gjë që e bën atë të papërshtatshme në xhirime. Romanca me një studente më të re të filmit (Céleste Brunnquell) ia sjell njëfarë ngushëllimi, por gjithashtu ndihet si sajesë për t’i dhënë një formë ngjarjes. Ndoshta kjo e metë është tipari i zymtë i integruar i temës së të qenit Maria: vetë Schneiderit iu mohua akti i saj i dytë. /Telegrafi/