BILBILI DHE TRËNDAFILI

Nga: Oscar Wilde
Përktheu: Faslli Haliti

“Ka thënë se do të kërcente me mua, nëse unë do t’i sjellja trëndafilat e saj të kuq”, ofshante studenti i ri; “Por në gjithë kopshtin tim nuk ka asnjë trëndafil të vetëm të kuq”.

Nga foleja e tij në lisin e Holmës, bilbili e dëgjoi, shikoi jashtë përmes gjethe dhe u fut e u zhyt në mendime.

“As edhe një trëndafil të kuq s’ka në gjithë kopshtin tim!”, Thirri ai dhe sytë e tij të bukur u mbushën me lot. “Ah, nga sa gjëra kaq të vogla varet lumturia! Kam lexuar gjithçka që kanë shkruar urtanët dhe jam mjeshtër i të gjitha sekreteve të filozofisë, por për shkak të mungesës së një trëndafili të kuq jeta ime u bë e mjerë ”.

“Këtu më në fund është një dashnor i vërtetë”, tha bilbili. “Natën pas nate unë këndova për të, megjithëse nuk e njihja atë: natë pas nate u tregova historinë e tij yjeve, dhe tani e shoh atë. Flokët e tij janë aq të errëta sa një lule dhjamë, dhe buzët e tij janë aq të kuqe sa dëshira e tij u ngrit; por pasioni e bëri fytyrën e tij të zbehtë si fildishi, dhe dhimbja ngjiti një vulë në ballin e tij ”.

“Princi do të japë një valle nesër natën”, murmuriti studenti i ri, “dhe dashuria ime do të jetë në mesin e të ftuarve. Nëse i sjell asaj një trëndafil të kuq ajo do të kërcejë me mua deri në agim. Nëse i sjell asaj një trëndafil të kuq, unë do ta mbaj në krahët e mi, dhe ajo do të mbështesë kokën mbi shpatullën time, dhe do ta mbaj dorën mes minave. Por në kopshtin tim nuk ka një trëndafil të kuq, kështu që unë do të ulem vetëm, dhe ajo do të më kalojë pranë. Ai nuk do të ketë vëmendje për mua dhe zemra ime do të prishet “.

“Ky është me të vërtetë një dashnor i sinqertë”, tha bilbili. “Ajo që unë këndoj, ai vuan: çfarë është një gëzim për mua, për të është dhimbje. Padyshim që dashuria është një gjë e mrekullueshme. Është më e çmuar se smerald, dhe më e shtrenjtë se gjobat e opalit. Perlat dhe shegët nuk mund t’i blejnë, as nuk pritet të shiten. Ajo nuk mund të blihet nga tregtarët, dhe as nuk mund të peshohet nga guaska për ar “.

“Muzikantët do të ulen në galerinë e tyre”, tha studenti i ri, “dhe ata do të interpretojnë vargjet e tyre, dhe dashuria ime do të kërcejë në tingullin e harpës dhe violinës. Ajo do të kërcejë aq lehtë, sa këmbët e saj nuk do të prekin dyshemenë, dhe oborret me rrobat e tyre të ndritshme do të mblidhen rreth saj. Por ai nuk do të kërcejë me mua, sepse unë nuk kam një trëndafil të kuq për t’i dhënë asaj” dhe ra përmbys mbi bar, varrosi fytyrën në duar dhe qau.

“Pse po qan?”, pyeti një hardhucë jeshile, ndërsa vraponte përpara tij me bishtin e ngritur.

“Po, pse?”, pyeti një flutur, që po fluturonte rreth një rreze dielli.

“Po, pse?”, një pëshpëritje i pëshpëriti fqinjit, zëri i saj i ulët dhe i butë.

“Ai qan për një trëndafil të kuq”, tha bilbili.

“Për një trëndafil të kuq!” ata bërtitën; “Çfarë gjë qesharake!” Dhe hardhucë e vogël, e cila ishte mjaft cinike, qeshi.

Por, bilbili përfshiu sekretin e dhimbjes së studentit: ai u ul në heshtje në lisin dhe mendoi për misterin e dashurisë.

Papritur ai përhap krahët e tij kafe për të fluturuar, dhe u pezull në ajër. Ai kaloi nëpër kori si një hije dhe si një hije lundroi nëpër kopsht.

Në qendër të zonës së lëndinë kishte një kopsht të bukur trëndafilash dhe, kur e pa, ai fluturoi mbi të dhe gjeti një degë.

“Më jep një trëndafil të kuq”, bërtiti ai, “dhe unë do t’ju këndoj këngën time më të ëmbël”.

Por bima tundi kokën.

“Trëndafilat e mi janë të bardha”, u përgjigj ai; “E bardhë si shkuma e detit dhe më e bardhë se bora në male. Por shkoni tek vëllai im, i cili rritet përreth plumbit të vjetër dhe mbase ai do t’ju japë atë që dëshironi “.

Kështu, bilbili fluturoi mbi kopshtin e trëndafilave që rritej përreth diellit të vjetër.

“Më jep një trëndafil të kuq”, bërtiti ai, “dhe unë do t’ju këndoj këngën time më të ëmbël”.

Por bima tundi kokën.

“Trëndafilat e mi janë të verdhë”, u përgjigj ai; “E verdhë si flokët e sirenë që ulen në një fron qelibar, dhe më shumë të verdhë se narcisi që lulëzon në livadh para se kositësi të vijë me kosën e tij. Por shkoni tek vëllai im që rritet nën dritaren e studentit, dhe mbase ai do t’ju japë atë që dëshironi”.

Kështu, bilbili fluturoi mbi kopshtin e trëndafilit që u rrit nën dritaren e studentit.

“Më jep një trëndafil të kuq”, bërtiti ai, “dhe unë do t’ju këndoj këngën time më të ëmbël”.

Por bima tundi kokën.

“Trëndafilat e mi janë të kuq”, u përgjigj ai, “po aq të kuq sa këmbët e pëllumbit dhe më të kuq se tifozët e mëdhenj të koraleve që nuk bëjnë asgjë tjetër përveç se gëlojnë në shpellat e oqeanit. Por dimri më ka ngrirë venat, acari më ka prerë sythat dhe stuhia ka shkatërruar degët e mia dhe nuk do të kem trëndafila për të gjithë këtë vit”.

“Gjithçka që dua është një trëndafil i kuq”, thirri bilbili, “vetëm një trëndafil i kuq! A ka ndonjë mënyrë që ai mund ta ketë? ”

“Ka një mënyrë”, u përgjigj bima; “Por është aq e tmerrshme sa nuk guxoj t’ju them”.

“Më thuaj”, tha bilbili, “Unë nuk kam frikë”.

“Nëse doni një trëndafil të kuq”, tha bima, “është e nevojshme të krijojeni atë nga muzika e dritës së hënës dhe njolloseni me gjakun e zemrës suaj. Ju duhet të këndoni për mua duke shtypur gjoksin tuaj kundër një gjembi. Ju duhet të këndoni për mua tërë natën, dhe gjemba duhet të shpojë zemrën tuaj dhe gjaku që ju mban gjallë duhet të rrjedhë në venat e mia dhe të bëhet i imi “.

“Vdekja është një çmim i lartë për të paguar një trëndafil të kuq”, bërtiti bishtaleci, “dhe jeta është shumë e dashur për të gjithë. Është e këndshme të ulesh në gjelbërimin e pyllit dhe të shikosh diellin në karrocën e tij të artë dhe hënën në karrocën e saj të perlave. Aroma e murrizit është e ëmbël, dhe lulet e ziles që fshihen në luginë janë të ëmbla, dhe këneta që fryn në kodër. E megjithatë dashuria vlen më shumë se jeta, dhe cila është zemra e një zogu në krahasim me zemrën e një njeriu?”.

Kështu ajo hapi krahët e saj kafe për fluturim dhe u tund në ajër. Ai fluturoi mbi kopsht si një hije dhe si një hije lundroi nëpër korije.

Studenti i ri ishte akoma i shtrirë në bar, ku e kishte lënë, dhe lotët nuk ishin tharë në sytë e tij të bukur.

“Gëzohu!”, thirri bilbili, “ji i lumtur; ju do të keni trëndafilin tuaj të kuq. Do ta krijoj nga muzika në dritën e hënës dhe do ta ngjyros atë me gjakun e zemrës time. E vetmja gjë që unë kërkoj prej jush është që ju jeni një dashnor i vërtetë, sepse dashuria është më e mençur se filozofia, megjithëse është e mençur, dhe më e fuqishme se forca, edhe pse është e fuqishme. Krahët e tij janë me flakë dhe trupi i tij është ngjyrosur si zjarri. Buzët e tij janë aq të ëmbla sa mjalti dhe fryma e tij është si temjan”.

Studenti shikoi nga bari, dhe dëgjoi, por nuk kuptoi se çfarë po i thoshte, sepse ai dinte vetëm ato që shkruheshin në libra.

Por lisi e kuptoi dhe u ndje i trishtuar, sepse ishte shumë i dashur për bilbilin e vogël që kishte ndërtuar folenë në degët e tij.

“Më këndo një këngë të fundit”, pëshpëriti ajo; “Do të ndihem shumë i vetmuar kur të keni ikur”.

Kështu, bilbili këndoi për lisin, dhe zëri i tij ishte si uji i zjarrtë që gëlonte nga një vazo e argjend.

Kur mbaroi së kënduari, studenti u ngrit dhe mori një fletore dhe laps nga xhepi.

“Ai ka një formë të tijën”, i tha vetes, ndërsa po largohej nëpër korije, e cila nuk mund të mohohet; po provon diçka? Kam frikë jo. Në realitet, është si shumica e artistëve: gjithë stil, pa sinqeritet. Ai nuk do ta sakrifikonte veten për të tjerët. Thjesht mendoni për muzikën, dhe të gjithë e dinë që artet janë egoiste. Sidoqoftë, duhet pranuar që ka disa nota të bukura në zërin e tij. Ç’keqardhje që nuk të thonë asgjë, ose që nuk kanë asnjë dobishmëri”. Dhe ai shkoi në dhomën e tij, u shtri në shtratin e tij të vogël dhe filloi të mendojë për të dashurën e tij; dhe, pas ca kohe, ai ra ne gjumë.

Dhe kur hëna ndriçonte në qiell, bilbili fluturoi drejt kopshtit të trëndafilit dhe përkuli gjoksin mbi gjemb. Gjatë gjithë natës ai këndoi me gjoksin mbi gjemb, dhe hëna e ftohtë kristal u përkul dhe dëgjoi. Ai këndoi gjithë natën, gjembi depërtonte gjithnjë e më thellë në gjoks, dhe gjallëria e tij pakësohej gjithnjë e më shumë.

Filloi të këndonte për lindjen e dashurisë në zemrat e një djali dhe të një vajze. Dhe në degën më të lartë të rrënjës së trëndafilit çeli një gonxhe e mrekullueshme, petale pas petale, si dhe kënga e ndjekur nga kënga. E tillë ishte, në fillim, si mjegulla që mbizotëron – e zbehtë si këmbët e mëngjesit – dhe e argjendtë si krahët e aurorës. Si hija e një trëndafili në një pasqyrë argjendi, si hija e një trëndafili në një pellg uji, kështu ishte trëndafili që lulëzoi në degën më të lartë të rrënjës së trëndafilit.

Por bima i bërtiti bilbilit që të mbështetej më fort mbi gjemb. “Mbështetu më fort, bilbil i vogël,” thirri ai, “ose do të vijë dita para se trëndafili të mbarojë”.

Kështu, bilbili mbështetet më fort mbi gjemb dhe kënga e tij u rrit më shumë sepse këndonte për lindjen e pasionit në shpirtin e një burri dhe të një gruaje.

Dhe një përskuqje delikate spikati mes gjetheve të trëndafilit, si përskuqja në fytyrën e dhëndrit kur puth buzët e nuses.

Por gjembi nuk kishte arritur akoma në zemrën e tij dhe kështu zemra e trëndafilit mbeste e bardhë, sepse vetëm gjaku i zemrës së një bilbili mund ta bëjë të purpurt. zemrën e një trëndafili.

Por rrënja e trëndafilit i bërtiti bilbilit që të mbështetej më fort mbi gjemb. “Mbështetu më fort, bilbil i vogël”, thirri trëndafili, “ose do të vijë dita para se trëndafili të mbarojë.

Kështu, bilbili mbështetej më fort mbi gjemba, dhe gjembi i preku zemrën dhe një therje e fort dhimbjeje e shpoi atë. E hidhur ishte dhimbja dhe përherë e më egër ngrihej kënga e tij, pasi ai këndonte i këndonte dashurisë që përsoset nga vdekja, e dashurisë që nuk vdes në varr.

Dhe trëndafili i mrekullueshëm u bë i purpurt, si trëndafili i qiellit të lindjes. Vjollcë ishte rripi i petaleve, dhe pëlhura e kuqe si një rubin ishte zemra.

Por zëri i bilbilit u dobësua, krahët e tij të vegjël filluan të rrahin dhe i ra një perde mbi sy. Përherë më e dobët bëhej kënga e tij po dobësohej dhe u ndjeu veten që po fikej.

Pastaj shpërtheu në një triumf të fundit muzike. Hëna e bardha e dëgjoi, harroi agimin dhe qëndroi lart në qiell. Trëndafili i kuq e dëgjoi, u drodh i gjithi në ekstazë dhe hapi petalet e tij në ajrin e ftohtë të mëngjesit. Jehona e çoi në shpellën vjollcë midis kodrave dhe zgjoi barinjtë nga ëndrrat e tyre. Lundroi përmes kallamave të lumit, të cilët bartën mesazhin e tij në det.

“Shikoni, shikoni!” – bërtiti rrënja e trëndafilit, “trëndafili mbaruar tani”, por bilbili nuk u përgjigj, sepse ishte shtrirë i vdekur në barin e gjatë, me gjembin në zemër.

Dhe në mesditë studenti hapi dritaren dhe shikoi jashtë.

“Po ç’fat i mrekullueshëm!” thirri; “Këtu është një trëndafil i kuq! Nuk kam parë kurrë një trëndafil të tillë gjatë gjithë jetës sime. Është kaq shumë dhe bukur sa jam i sigurisht që ka një emër të pafund në latinisht”; u përkul dhe këputi.

Pastaj vuri kapelën në kokë dhe ia krisi vrapit deri në shtëpinë e profesorit me trëndafilin në dorë.

E bija e profesorit ishte ulur në pragun derës duke mbështjellë mëndafshin blu në një çikrik, dhe qenushi i saj ishte strukur te këmbët e saj.

“Ju thatë se do të kërcenit me mua, po t’ju kisha sjell një trëndafil të kuq”, thirri studenti. “Ja ku e ke trëndafilin më të kuq në botë. A do të vini sonte në pranë zemrës, dhe ndërsa ne do të vallëzojmë së bashku unë do t’ju them sa shumë ju dua”.

Por vajza vrenjti ballin.

“Kam frikë se nuk do të intonohet me fustanin tim”, u përgjigj ajo; “Dhe veç kësaj, nipi i Chamberlanit më ka dërguar disa bizhuteritë të vërteta, dhe të gjithë e dinë se bizhuteritë kushtojnë shumë më tepër sesa lulet”.

“Fjala ime, jeni shumë mosmirënjohëse”, tha studenti me zemërim; dhe ai hodhi trëndafilin në rrugë, nga e cila ra në një kanal mbeturinash dhe një karrocë i hipi sipër.

“Mosmirënjohës !”, tha vajza. “Dini një gjë? Jeni shumë i pasjellshëm; dhe, në fund të fundit, kush jeni ju? Vetëm një student. Unë nuk besoj që ju të keni tokëza argjendi në këpucë si nipi i Chamberlainit “; u çua nga karrigia dhe hyri në shtëpi.

“Ç’gjë e marrë është dashuria”, tha studenti ndërsa po largohej. “Nuk ka gjysmën e dobisë së logjikës, sepse nuk vërteton asgjë, dhe tregon përherë për gjëra që nuk do të ndodhin, duke na bërë të besojmë gjëra jo të vërteta. Në realitet, është mjaft pak praktike dhe në kohë si kjo, të jesh praktik është gjithçka. Do të kthehem në filozofi dhe do të studioj metafizikë”.

Kështu u kthye në dhomën e vet, nxori një libër të madh të pluhurosur dhe filloi të lexojë.