ALKIMIA E FJALËS

Prozë poetike nga: Arthur Rimbaud
Përktheu: Muhamed Kërveshi

Flas për veten time. Historia e njërës nga budallallëqet e mia

Një kohë të gjatë mburresha se më takonin të gjitha peizazhet e mundura dhe më dukej qesharake kur thuhej se piktura dhe poezia moderne kanë famën e tyre.

I doja pikturat idiote, mbi dyer zbukurimet, perdet e pehlivanëve, format, mbishkrimet popullore, letërsinë dalë nga moda, latinishten që përdorej në kisha, librat me temë dashurinë pa ortografi, romanet, ronet e stërgjyshërve tanë, përrallat për zanat, vepërzat për fëmijët, operat e vjetra, refrenet e përsëritura shpesh, ritmet e shpejta.

Ëndërroja kryqëzata, udhëtimet për të bërë zbulime për të cilat pak dihet, shtete pa histori për të kaluarën e tyre, luftëra fetare të ndërprera, revolucione të dokeve, shpërngulje të racave njerëzore dhe kontinente: unë u besoja të gjitha magjepsjeve.

E di se çfarë ngjyrash të veçanta kanë zanoret! A e zezë, E e bardhë, I e kuqe, O e kaltër, U e gjelbër. Unë e caktova trajtën dhe lëvizjen e të gjitha bashkëtingëlloreve dhe, me ritme të instinkteve. Unë mburrem se e gjeta një fjalë poetike të përshtatshme jo veç për sot por edhe për nesër, me të gjitha kuptimet e duhura. Mua më takonte përkthimi, askujt tjetër.

Së pari kjo qe një studim i dobishëm. Unë shkruaja për qetësitë, për netët. Shënoja edhe atë që me fjalë nuk mund të thuhej.

Unë e përqendroja mendjen në dalldisjet.