Studentja përloti të gjithë në ‘Oxygen’ me këtë poezi për Astrit Deharin

Labërie Nishori nga Lipjani, studente në Universitetin e Prishtinës, ka shfrytëzuar emisionin Oxygen për të shprehur dhimbjen që ndjenë ajo me rastin e vdekjes tragjike të aktivistit 26 vjeçar të VV-së, Astrit Dehari në burgun e Prizrenit.

Kujtojmë se Dehari për kohë të gjatë u angazhua aktivisht edhe në Universitetin e Prishtinës për shumë probleme të Universitetit.

Ai poashtu ishte njëri ndër prijësit e protestave për largimin e rektorit të atëhershëm, Ibrahim Gashi.

Ti e imja toke e nemun,

Qe t’shqelmova me mllef sa here boten dot se grushtoja,

Du t’kerkoj ndjese.

Po vij tek ti sot.

Ma ben dot nji vend?

Refuzova t’vija me cdo kusht,

Mu per arsye se t’deshta ashtu si nji fmije nanen e vet e do

Po refuzova t’vija se kisha nji mal gjanash me t’dhuru,

E vec sa kishim nise me i ngrite shkallet per n’piedestal.

Prandaj refuzova t’vija se vec atje deshta me t’pa.

Po m’sollen sot.

Pahiri mora me vete mijera shpirta t’njome,

S’e m’kishin ngaterru canten time me t’nji tjetrit.

Pahiri ma ngarkun canten me buzeqeshje t’kputuna,

Shpresa t’shueme,

E lote pa mbarim.

Mbrapsht nga canta ime nuk kthyn vullnet,

Po mllef,

O imja toke.

Une s’deshta me ardh tek ti

Pa t’vendos kuroren e lirise.

Po ata zvarre m’sollen.

Po ty t’i solla shpresat e nji populli t’tan,

Ty ti solla ata lote e ato buzeqeshje.

Kemi me i ru ktu bashke,ktu nder dhe.

Se iau vodha tash,

Edhe po t’ua kthej nuk i marrin.

E imja toke e nemun,

A m’premton dot qe tek ti s’ka me pase ma vend per shokte e mije?

Dhe nji t’fundit gja:

Qo nji pllumb nga shpija ime,

Thuaju se n’gjirin tand ngrohte jam.

Nana m’mungon

E babe vec nja e kam,

Po t’ma ruajne nji cope shpirti qe n’duar ua lashe,

Le t’jene ata fidani i shpreses tash qe une s’jam.