As muzikë funebre për shqiptarët e fundosur

Shkrim që u kushtohet të fundosurve “të panjohur”: Lajmet po “vijnë” nga më të dyshimta! Rreth 15 persona, në përpjekje për të kaluar ilegalisht kufirin midis Hungarisë dhe Serbisë, janë zhdukur në lumin Tisa.

Njoftimet e mediave se ka dyshime që 15 shqiptarë nga Kosova mund të jenë mbytur në Tisa, midis 14 dhe 16 tetorit, nuk i kanë ngritur “peshë” aq sa duhet mekanizmat tanë. “Liderët” e institucioneve tona qeverisëse vazhdojnë me fushatën e tyre elektorale! Të pashqetësuar kërkojnë votën, me premtime mbitokësore. Ne na mbetët të rikujtojmë tragjeditë e shpeshta, jo vetëm në dekadën e fundit, në buzëfund-ujëra.

Forca e shkrimit (Përsëri mjegullnaja trandi imazhet në syrin tonë për një film të mundshëm “Not Impossible”, pa menduar asnjëherë se rryma elektrike ndalet!) është i pafuqishëm të ndërlidhë njollat e ngjyrës së zezë në fletën e bardhë, un-in shpirtëror të individit me gjëmën dhe vajet e familjarëve të të fundosurve! Nëna më pyeste: Po na qillon najnjo i njohshëm?!

Ka kohë që për Ne janë të njohur të gjithë arratisjet, të fundosurit jo vetëm në kohërat moderne, por edhe gjatë historisë dhe mitologjisë: “Barka e Noas”, “Titanicu” dhe “La Amerika” apo “Odiseja, “Udhëzime për kapërcimin e detit” dhe “Jeta, loja dhe vdekja e Lul Mazrrekut”.

Ne këndojmë para dhe pas lirisë! Duke lexuar jetën e të zhdukurve të panjohur në sytë e ardhmërisë ndodhnin kthesa. Diku në një cep pëshpëritej për vrasje në shkretëtirë pa shi, në skajin tjetër shushuritej për vetëvrasje në ujërat me dëborë, në kryefshat flitej për duartrokitje skulpturash nga antikiteti ndërsa në periferinë e etnisë vashat me trimin lexonin vargje nga poema “Krutan i mërguar”…

Në dy kohë nuk krijohet asnjëherë i njëjti tregim fiction. Gjëja më e pamundur e un-it të shkrimtarit… Prandaj për me kujtue: vargje nga një poezi rrëfimtare e gjatë, pa titull, shkruar dhe botuar në vitin 1997-1998:

Bën ftohtë,
Furtunë sipërdeti
Njeriu përsëri në fund.

Deri kur?!…
1) Frazë e shtuar nën ndikimin e rrethanave