Pushtimi i mundshëm i Libanit nga Izraeli, a mund të përsëritet historia?

Edhe para sulmit shpërthyes të “pagerave” të së martës ndaj Hezbollahut, lufta dukej se po afrohej në kufirin Izrael-Liban.

Benjamin Netanyahu filloi javën duke premtuar se do të kthejë 60,000 të evakuuar në veri të vendit.

Pas shpërthimeve, Yoav Gallant, Ministri i Mbrojtjes, njoftoi një “fazë të re” të konfliktit.

Gjenerali Ori Gordin, kreu i komandës veriore të Izraelit, tha se ai dhe trupat e tij janë “të vendosur të ndryshojnë realitetin e sigurisë sa më shpejt të jetë e mundur”.

Pra, a do të ketë një luftë më të gjerë?

Ditë përpara sulmeve, kabineti izraelit i sigurisë përditësoi qëllimet e tij zyrtare të luftës për të përfshirë kthimin e rreth 60,000 banorëve në pjesë të Izraelit verior të cilët u evakuuan pas sulmeve të Hezbollahut të 7 tetorit.

Hezbollahu i ka lidhur sulmet me raketa me një armëpushim në Gaza.

Pra, në teori, ekziston një zgjidhje diplomatike: ndalon lufta në Gaza dhe problemi do të largohet.

Kjo është padyshim zgjidhja që preferojnë aleatët kryesorë të Izraelit, përfshirë SHBA-në dhe Britaninë e Madhe.

Ata kanë kërkuar publikisht dhe privatisht përmbajtje dhe kanë paralajmëruar kundër “prishjes” së bisedimeve të paqes.

Por, retorika nga Netanyahu dhe Gallant, “sulmet me pager”, sulmet ajrore të përshkallëzuara, ridislokimi i trupave nga Gaza në veri, të bëjnë të mendosh se një veprim izraelit në Liban është një çështje se kur, e jo nëse.

Tri opsione

Ka tri opsione për planifikuesit izraelitë që duhet të marrin në konsideratë: sulmet ajrore; një pushtim masiv i stilit të Gazës; dhe një inkursion “të kufizuar” për të krijuar një “zonë tampon”.

E para është, natyrisht, më e sigurta. Gallant thuhet se ka argumentuar për këtë opsion.

Ai nuk angazhon trupa në terren, shmang rrezikun dhe nuk do të kërkonte angazhimin e forcave tokësore ndërkohë që përpjekja kryesore në Gaza është ende duke u zhvilluar.

Krahasuar me pushtimin e parë të Izraelit në Liban në vitin 1982, apo edhe të fundit në vitin 2006, Izraeli tha se sulmet e tij kishin shkatërruar 100 raketahedhës të Hezbollahut.

Por, siç tregon lufta 11-mujore në Gaza, edhe sulmet moderne, të pamëshirshme ajrore nuk mund të fitojnë vetëm një luftë.

Në fund, është këmbësoria që duhet të “pushtojë armikun e mbijetuar” për të marrë dhe mbajtur terren.

“Nuk ka asnjë skenar ku ne mund t’i kthejmë qytetarët në qytetet përgjatë kufirit, nëse Hezbollahu është në kufi”, tha gjenerali Amir Avivi, ish-zëvendës komandant i IDF i Divizionit të Gazës dhe themelues i Forumit të Mbrojtjes dhe Sigurisë së Izraelit.

“Kjo do të thotë se nëse Hezbollahu nuk tërhiqet me dëshirë, sipas rezolutës 1701 të Këshillit të Sigurimit të OKB-së, Izraelit nuk i mbetet zgjidhje tjetër veçse të kryejë një inkursion tokësor”, shtoi ai.

Forcat kundërshtare

Por, çdo pushtim tokësor është i mbushur me rrezik dhe nën hijen e kujtimit të aventurave të mëparshme të përgjakshme dhe përfundimisht të pasuksesshme në veri të kufirit.

Në peizazhin gjysmë të shkretëtirës të Gazës, Hamasit i është dashur të futet në tunel në tokë dhe rërë, shkruan the Telegraph.

Tunelet e Hezbollahut janë gërmuar në shkëmbin e fortë të luginave malore imponuese, sipas Maj Moshiko Giat, një ushtar i forcave speciale të IDF që luftoi në inkursionin e fundit të Izraelit në Liban në vitin 2006.

“Pra, infrastruktura në Liban është mjaft solide dhe shumë, shumë e vështirë për t’u depërtuar. Dhe kjo ishte një nga dilemat tona, se si do të sulmojmë në thelb gjithë këtë infrastrukturë që u ndërtua nga viti 1982 deri në vitin 2006”, tha ai.

Hezbollahu, shtoi ai, është përpara Hamasit si në numër ashtu edhe në aftësitë ushtarake.

Vëzhguesit e pavarur besojnë se Hezbollahu mund të nxjerrë nga 20,000 deri në 40,000 luftëtarë.

Besohet se ai ka grumbulluar një arsenal prej deri në 150,000 raketa dhe raketa, shumë prej tyre dizajne të avancuara iraniane të afta për të gjuajtur thellë në Izrael.

“Ata veprojnë si një ushtri dhe ne do t’i trajtonim si një ushtri”, tha Giat.

“Ata kanë kaluar trajnime, duke përfshirë Iranin, dhe kanë shumë përvojë luftarake, më shumë se në vitin 2006, sepse ata luftuan në luftën civile në Siri në anën e regjimit të Asadit”, shtoi ai.

Kundër kësaj force është Divizioni 98 i IDF-së, një grup elitar parashutistësh dhe komando, si dhe brigadat e blinduara 179 dhe 769, të cilat tashmë janë vendosur në kufi dhe janë në pritje të urdhrave.

Netanyahu tani duhet të vendosë se cilat do të jenë ato urdhra. Thuhet se ka dy opsione.

Pushtimi

Një pushtim në shkallë të plotë, i stilit të Gazës, duke luftuar shtëpi më shtëpi dhe tunel më tunel në ndjekje të shkatërrimit total të Hezbollahut dhe arsenalit të tij të raketave, mban një thirrje emocionale për izraelitët që dëshirojnë të sigurojnë njëherë e përgjithmonë kufirin verior.

Por, IDF ende nuk e ka shkatërruar armikun shumë më pak të frikshëm të Hamasit pas 11 muajsh lufte në territorin shumë më të vogël të Gazës.

Përpjekja për të bërë të njëjtën gjë me Hezbollahun do të nënkuptonte përsëritjen e marshimit të përgjakshëm të vitit 1982 në Bejrut.

Viktimat ushtarake do të ishin të larta, ato civile ndoshta shumë më të larta dhe durimi i aleatëve kryesorë si SHBA-ja do të ishte në pikën e thyerjes.

Lufta që filloi më 7 tetor të vitit të kaluar është tashmë më e gjata në historinë izraelite.

Sa kohë mund të përballojë ekonomia dhe opinioni publik dhe ai ndërkombëtar, tani është një konsideratë serioze.

Zona tampon

Kështu që mbetet i ashtuquajturi opsion i tretë. Një inkursion më “i kufizuar” për të krijuar një zonë tampon.

Edhe ky do të ishte një operacion i madh.

“Do të duheshin disa divizione, ose rreth 30,000 trupa, për të pastruar Libanin jugor”, tha Assaf Orion, një gjeneral brigade në pension dhe ish-kreu i divizionit të strategjisë për shtabin e përgjithshëm të IDF.

“Kjo do të binte në një ose dy divizione – midis 10,000 dhe 20,000 trupash – për t’u pushtuar dhe mbajtur më pas”, tha ai.

Nuk është saktësisht e qartë se sa e thellë do të ishte ajo zonë.

Gjenerali Avivi këmbëngul se një operacion i tillë do të ishte më se i menaxhueshëm.

“Libani nuk është aq i populluar sa Gaza, dhe qytetet dhe fshatrat në Libanin jugor janë goxha bosh. Kjo nuk do të jetë aq e ndërlikuar sa ajo që pamë në Gaza”.

“Mendoj se mund të duhen disa javë sepse do të jetë shumë, shumë intensive. Dhe gjithashtu do të ketë presion të madh brenda Libanit ndaj Hezbollahut për të ndaluar, sepse, padyshim, Libani do të paguajë një çmim të rëndë këtu”, shtoi ai.

Kujtimet e luftërave të kaluara

Megjithatë, “fantazmat” e luftërave të 1982-ës dhe 2006-ës merren parasysh mbi çdo bisedë për luftime në Liban.

E para, e drejtuar gjithashtu në krijimin e një zone tampon, arriti në Bejrut, por përfundoi në zhgënjim publik për viktimat e mëdha.

Ajo gjithashtu “katalizoi” lindjen e Hezbollahut.

Lufta e vitit 2006, e shkaktuar nga rrëmbimi i tre ushtarëve izraelitë në kufi nga Hezbollahu, zgjati 34 ditë dhe mori jetën e 121 ushtarëve izraelitë, rreth 250 luftëtarë të Hezbollahut dhe rreth 1200 civilë.

Pasi mbaroi, një hetim publik arriti në përfundimin se Hezbollahu i kishte rezistuar me sukses një force superiore; se lufta ishte nisur pa ndonjë strategji të qartë; dhe se ofensiva tokësore erdhi me vonesë, nuk u përfundua dhe nuk arriti qëllimet e saj.

Një mënyrë tjetër?

Maj Giat thotë se nuk është i shqetësuar për përsëritjen e të njëjtave gabime këtë herë.

Mësimet janë nxjerrë, ushtarët janë trajnuar fort për operacionin dhe do të ketë një theks më të madh te shpejtësia, agresioni dhe identifikimi i saktë dhe më pas ndjekja e objektivave sesa në vitin 2006.

“Ne e dimë se çfarë po bëjmë”, tha ai.

Megjithatë, beteja e këmbësorisë është një tjetër gjë.

Nuk është e qartë se si, nëse fare, do të trajtohej breshëria masive me raketa e parashikuar e Hezbollahut.

Nga aleatët e grupit në Siri dhe Iran mund të pritej një tjetër breshëri raketash dhe dronësh.

Nga njëra anë, besimi i ashpër në epërsinë e IDF-së në fushën e betejës. Nga ana tjetër, një njohje se ky është një problem shumë më serioz dhe më i vështirë se sa do të sugjeronte një guxim i tillë.

Në fund të fundit është se nga pikëpamja izraelite, asnjë nga opsionet e pushtimit nuk është i mirë.

Dhe Netanyahu, me gjithë retorikën e tij, konsiderohet nga vëzhguesit si një politikan i kujdesshëm dhe madje i pavendosur.

Kjo ka bërë që disa të arrijnë në përfundimin se lufta nuk është e pashmangshme.

Amos Yadlin, ish-shefi i inteligjencës ushtarake izraelite, tha: “Nuk jam i sigurt se asnjëra palë dëshiron një luftë në shkallë të gjerë dhe ka mënyra të tjera që Izraeli të dëmtojë Hezbollahun. Këtë e kemi parë deri tani”.

Ka nga ata që argumentojnë gjakderdhjen e ditëve të fundit – sulmet me pajisje, sulmet ajrore në kufi dhe në Bejrut – kanë për qëllim të arrijnë diçka tjetër.

Por, a mundet perspektiva e një lufte në shkallë të plotë të detyrojë Hassan Nasrallah, shefin e Hezbollahut, t’u thotë luftëtarëve të tij që të qetësojnë sulmet me raketa?

A mundet ai dhe shefat e tij në Iran të mbështeten te Hamasi për të nënshkruar një armëpushim në Gaza sipas kushteve izraelite?

Nëse kjo është strategjia izraelite, ajo është një strategji me rrezik të lartë.

Dhe ende nuk ka dhënë fryt. /Telegrafi/