Njëzet filmat më të mirë të vitit 2022

Kritikët e filmit të BBC Culture, Nicholas Barber dhe Caryn James kanë bërë një zgjedhje të filmave më të mirë të vitit 2022.

Më poshtë gjeni disa nga filmat më të spikatur të vitit që lamë pas:

1. Everything Everywhere All at Once

E mahnitshme në sipërfaqe, kjo ekstravagancë krijuese nga ekipi regjisor i quajtur Daniels (Daniel Kwan dhe Daniel Scheinert) ka një shtresë të thellë të ndjenjës familjare dhe një tërheqje emocionale të fituar mirë në fund. Michelle Yeoh është ideale dhe me fytyrë komike të drejtë si Evelyn, një pronare lavanderie e mërzitur me probleme taksash, e cila hyn në një multivers të alt-Evelyns. Duke shpërthyer me ngjyra, filmi ndonjëherë është një fantazmagori e identiteteve të shndërruara dhe universeve në ndryshim – nga në një Evelyn që lan rroba, në një tjetër ku ajo shfaqet si yll filmi – megjithati mbetet gjithmonë besnike ndaj personazheve të tij jashtëzakonisht njerëzorë. Është filmi i rrallë artistik që mund të bëjë audiencën të qajë, dhe gjithashtu të mbledhë një ton parash, duke grumbulluar më shumë se 100 milionë dollarë fitime në arkë në mbarë botën.

2. Top Gun: Maverick

Një vazhdim i vonuar i “Top Gun” të vitit 1986 dukej si një ide e keqe. Por kur Pete “Maverick” Mitchell (Tom Cruise) u kthye në shkollën elitare të pilotëve luftarakë të marinës amerikane, filmi i suksesshëm që rezultoi nuk ishte thjesht një vitrinë emocionuese për disa shfaqje spektakolare aerobatike, por një dramë prekëse, e hidhur për moshën. Ishte gjithashtu filmi më i suksesshëm i vitit.

3. Turning Red

Ky film vizatimor i gëzueshëm për moshën e pjekurisë së Pixar prezanton një kinezo-kanadeze 13-vjeçare (me zërin e Rosalie Chiang) e cila shndërrohet në një panda gjigante të kuqe me gëzof sa herë që stresohet. Fatkeqësitë e saj të shpejta janë paraqitur me gjithë ekspertizën që do të prisnit nga Pixar, por “Turning Red” është më personale se publikimet e tjera të studios. Nga mjedisi urban multikulturor e deri te pozitiviteti i të qenit një vajzë adoleshente krenare nervoze, gjithçka në të duket se vjen drejtpërdrejt nga zemra e regjisorit dhe bashkë-skenaristit të saj, Domee Shi.

4. Happening

E kaluara është një shabllon për të tashmen në tregimin elokuent, zemërthyes të Audrey Diwan, bazuar në një kujtim të Annie Ernaux, fituese e çmimit “Nobel” të këtij viti në Letërsi. Anne, një studente e zakonshme kolegji, (rol i luajtur në mënyrë prekëse nga Anamaria Vartolomei) është e dëshpëruar për të bërë një abort në Francë në vitin 1963. Duke ditur se amësia do të shkatërronte të ardhmen e saj, Anne kërkon pa hezitim ndihmë të paligjshme, në skena të detajuara që ekspozojnë hipokrizinë e mjekëve dhe pashpirtshmërinë e shoqërisë në përgjithësi. Qasja e matur e Diwanit pasqyron vendosmërinë e qetë të heroinës, duke shmangur predikimin dhe melodramën, edhe pse Anne vrapon me kohën drejt një fundi të pasigurt. Artikull dhe tingëllues shoqëror, “Happening” është një nga filmat më prekës dhe emocionues të vitit.

5. After Yang

Le të themi prerazi: Kogonada është një gjeni. Regjisori i “Columbus” (2017) dhe një forcë kryesore pas serialit të hollë të Apple TV+, “Pachinko”, ai i jep jetë të re dhe shkëlqim vizual premisës së lodhur të një inteligjence artificiale me ndjenja pas Yang. Colin Farrell po ndikon si një baba që përpiqet të riparojë robotin e dashur të inteligjencës artificiale të vajzës së tij të vogël, Yang, rol i luajtur nga Justin H Min me shkëlqimin e pagabueshëm të një shpirti njerëzor. I filmuar në një stil që është i qetë dhe i bukur, i mbushur me dritë të artë dhe i vendosur në një të ardhme të afërt të përjetshme, ky film transcendent është mahnitës, nga konkurrenca e tepruar e kërcimit familjar në titullin e hapjes deri në fundin e tij zbulues.

6. Moonage Daydream

“Brett Morgen’s Crossfire Hurricane and Cobain: Montage of Heck” i përkul rregullat e dokumentarit rock, por filmi i tij i David Bowie, Moonage Daydream, i copëton ato. Në vend që t’i çojë shikuesit në një turne udhërrëfyes në pjesët më të njohura të jetës dhe karrierës së Bowiet, ai i zhyt ata në një eksplorim të gjatë e të paqartë të ndikimeve, udhëtimeve, filozofive dhe përpjekjeve të tij artistike: piktura e tij akrilike dhe aktrimi në skenë marrin më shumë kohë. se disa nga albumet e tij. Është një qasje e guximshme ndaj një burri magjepsës dhe jashtëzakonisht simpatik. Dhe, sado psikedelike të jetë, përfundimisht shtrohet në një pyetje universale: cila është mënyra më e mirë për çdo qenie njerëzore për të jetuar jetën e tyre?

7. Triangle of Sadness

Në satirën e fundit gërryese nga Ruben Östlund (Force Majeure, The Square), regjisori synon çmendurinë kapitaliste të natyrshme në modelimin e modës, mediat sociale dhe lundrimet luksoze. Ajo që është unike për “Triangle of Sadness”, e cila fitoi Palmën e Artë në Kanë, është kombinimi i hollësisë dhe teprimit të Ostlund. Ai bën vëzhgime të mprehta për bukuritë e vogla shoqërore, por ai e shtyn çdo situatë të vështirë deri në pikën ku shikuesit gulçohen dhe gërhiten. Dhe pastaj është skena në të cilën një anije me pasagjerë super të pasur pëson një nga periudhat më të këqija të sëmundjes detare në kinema.

8. The Eternal Daughter

Tilda Swinton jep dy performanca mahnitëse, duke luajtur si një nënë plakë, Rosalind, dhe vajzën e saj të mesme, Julie, në një nga filmat më elokuentë dhe të bukur të vitit. Skenaristja dhe regjisorja Joanna Hogg tregon histori fantazmash, me dy gratë që qëndrojnë në një hotel të vjetër të izoluar, ku ato duket se janë të ftuarat e vetme. Por ndërsa Julie po përpiqet të shkruajë një skenar për nënën e saj, dhe ata flasin për të kaluarën, bëhet e qartë se filmi me të vërtetë po gërmon thellësitë e kujtesës dhe keqardhjes, duke vënë në dyshim atë që mund dhe nuk mund të dimë për njerëzit që duam…Bisedat e grave dhe historia atmosferike, të cilat shpalosen me lehtësi, na bëjnë të pyesim veten se çfarë mund të kishte ndodhur dhe çfarë mund të ishte imagjinuar. Ajo që është padyshim reale është ndikimi i thellë emocional i këtij filmi të treguar me delikatesë, dëshmi e një regjisori brilant në punë.

9. The Fabelmans

Ne e dimë për dekada që familjet e shkatërruara në filmat e Steven Spielberg ishin të frymëzuara nga të tijat, por në gjysmë-autobiografinë “Fabelmans” ai na e jep historinë në një formë të pastër, të drejtpërdrejtë, realiste – nuk kërkohen jashtëtokësorë – dhe krijon një nga veprat e tij më të sinqerta emocionalisht, më pak sentimentale. Filmi është formuar nga performancat e tërhequra ashpër nga aktorët Gabriel LaBelle si Sammy adoleshent (alter egoja imagjinare e Spielberg), Michelle Williams si nëna e tij imagjinative, e frustruar dhe veçanërisht Paul Dano si babai i tij pa kuptim – dy të fundit janë njerëz kaq të ndryshëm, ata janë të dënuar të ndahen. Filmat amatore të Sammyt ia shtojnë zgjuarsinë filmit, por është ndjenja familjare që vazhdon. Duke parë mbrapa me sytë e të rriturve, Spielberg i sheh prindërit e tij me të gjitha të metat e tyre, megjithatë i jep filmit ngrohtësi, mirëkuptim dhe dashuri.

10. RRR

“RRR” është vetëm një nga filmat më të mirë të vitit. Kryevepra në gjuhën telugu e SS Rajamouli është një dramë historike frymëzuese për qytetarët indianë që rebelohen kundër Rajit britanik në vitet 1920; është një muzikor romantik vezullues i denjë për epokën e artë të Hollywoodit; është një thriller krimi në hije për dy agjentë të dyfishtë që bëhen miq; është një film aksion çmendurisht i tejkaluar, dhe është një epikë superheronjsh të zhurmshëm. Ajo që është më e mahnitshme është se të gjitha këto zhanre dhe tone përshtaten kaq mirë së bashku për të treguar një histori të fuqishme.

11. The Banshees of Inisherin

Humori i zakonshëm i errët dhe dialogu i mprehtë i Martin McDonagh-ut gjenden në “The Banshees of Inisherin”, por ai e ka zëvendësuar dhunën spërkatëse dhe ironinë agresive të filmave të tij të mëparshëm (në “Seven Psychopaths”) me diçka më të trishtuar, të huaj dhe më poetike. Kjo është një dramë komedi e qetë, në shkallë të vogël që varet nga një mosmarrëveshje absurde midis dy burrave në dukje të mirë (Colin Farrell dhe Brendan Gleeson) në një pijetore të vogël në një ishull të vogël irlandez. Ajo ndërtohet në një përrallë bezdisëse dhe një kujtesë se çfarë aktori i mrekullueshëm mund të jetë Farrell.

12. Babylon

Epikat janë të përhapura dhe të çrregullta, dhe po kështu është ekstravaganca ambicioze e Damien Chazelle (La La Land) rreth Hollywoodit të hershëm. Megjithatë, ka aq shumë skena të gjalla dhe performanca shumëngjyrëshe, saqë ato kapërcejnë të metat e filmit. Margot Robbie është e guximshme dhe simpatike si Nellie LaRoy, një aktore fëmijë e egër që hyn në film duke përplasur një festë të mbushur me njerëz plot me xhaz, drogë, trupa të zhveshur dhe producentë. Brad Pitt në fillim është gazmor si një idhull i filmit pa zë, i bllokuar në filmat e periudhës. Një sekuencë prapa skenave për realizimin e një prej fotove të tij është një episod i furishëm komik që mund të qëndrojë i vetëm. Dhe ai është prekës ndërsa një brez i ri e shtyn mënjanë. Është një elefant, një manjat studioje dhe një kolumnist thashethemesh, të gjithë të rrotulluar në një film që të merr plotësisht brenda botës së tij dhe të sugjeron se ana e errët e Hollywoodit dhe krijimet e tij magjike ishin gjithmonë një dhe e njëjta.

13. Glass Onion: A Knives Out Mystery

Benoit Blanc ka një tjetër mister vrasjeje për të zgjidhur në vazhdimin e parezistueshëm të Rian Johnson në “Knives Out”. Ashtu si në filmin e parë, të dyshuarit janë një klikë e pasur, të quajtur amerikanë, por këtë herë ata janë manjatë të teknologjisë dhe influencues të rrjeteve sociale (Edward Norton, Kate Hudson, Janelle Monaie, Dave Bautista) që rrinë në një ishull privat grek. Skenari i përdredhur nuk është aq i zgjuar sa ai i fundit i Johnson, por regjisori ka bërë gjithçka për të bërë gjithçka në “Glass Onion: A Knives Out Mystery”.

14. Decision to Leave

Park Chan-Wok bën një xhirim magjepsës në një histori të përjetshme të obsesionit romantik dhe një detektivi që bie në dashuri me të dyshuarën e tij. Në Busan, Koreja e Jugut, Hae-jin i përpiktë heton vdekjen e një burri të moshuar që ra nga një mal, duke lënë pas vejushën e tij të re të bukur, Seo-rae. Fakti që ajo është një emigrante kineze shton një shtresë tjetër keqkuptimi gjuhësor dhe kulturor. Dyshimi fillon të kthehet drejt saj, por deri atëherë Hae-jin mund të jetë shumë nën magjepsjen e saj për t’u kujdesur. Parku me mjeshtëri na jep informacion të mjaftueshëm për të na mbajtur të magjepsur dhe të hamendësojmë ndërsa zbresim në vrimën e lepurit. Ky është gjithashtu një nga filmat me regji më të mirë të vitit, çdo xhirim i kompozuar për efekt maksimal. Kompozimet e tij jo të forta, pamjet nga afër dhe pamjet e gjera të qytetit dhe fshatit janë magjepsëse, por kurrë nuk shpërqendrojnë.

15. Guillermo del Toro’s Pinocchio

Ndoshta nuk keni parë kurrë një Pinokio që kërcen për Musolinin, por këndvështrimi i errët, emocionues, por vërtet i jetës së Guillermo del Toros në përrallën klasike të kukullës që bëhet një djalë i vërtetë ka më shumë të përbashkëta me “Pan’s Labyrinth” dhe “The Shape of Water”. Me kukulla të ndritshme, të dizajnuara me mjeshtëri dhe animacion verbues, ai dhe bashkëregjisori Mark Gustafson krijojnë një Geppetto, djali i vogël i të cilit vritet nga një bombë gjatë Luftës së Parë Botërore. Dekada më vonë, në një gjendje pikëllimi të dehur, ai gdhend Pinokun, një krijesë me këmbë, gishtërinj, me hundë të gjatë plot gëzim, i cili e thërret Geppetto Papan të ndeshet me një Wood Sprite vezullues blu dhe motrën e saj, vdekjen (të dyja role të luajtura nga Tilda Swinton; është viti i saj i roleve të dyfishta). Është e vështirë të imagjinohet një version më shqetësues i historisë – Pinocchio ia mbath për t’u bashkuar me një karnaval dhe detyrohet të performojë për udhëheqësin fashist. Është po aq i gjallë sa heroi i saj i dikurshëm prej druri, i cili e do jetën aq shumë sa çdo djalë njerëzor mund ta dojë.

16. Tár

Në modën e saj tipike inteligjente dhe autoritare, Cate Blanchett luan rolin e Lydia Tár, një dirigjente e njohur që po përgatitet për një regjistrim të madh të një simfonie. Ajo duket të jetë një heroinë frymëzuese, por me afrimin e ditës së madhe, drama romantike e Todd Field pëshpërit pyetje se sa mirë është sjellë Lydia në të vërtetë gjatë viteve, sa rëndësi kanë dështimet e saj dhe cili duhet të jetë ndëshkimi i saj përfundimtar. Kush e dinte se dy orë e gjysmë biseda rreth muzikës klasike, sponsorizimit të arteve dhe politikës seksuale mund të ishin kaq të tensionuara dhe tërheqëse?

17. Aftersun

Një histori e moshës madhore dhe një përshkrim shumë i bukur i një marrëdhënieje të brishtë baba-bijë, tipari i parë i Charlotte Wells është një mrekulli nuancash, plot dashuri të dukshme, por shpesh të pashprehura. Paul Mescal është prekës teksa Calum, i ndarë nga nëna e vajzës së tij, duke u përpjekur të lidhet me Sophien 11-vjeçare. Gjatë javës së tyre të pushimeve në një resort paksa të rrënuar në Turqi, ata notojnë, ulen në plazh dhe hanë akullore. Sophie është mjaft e vjetër për të parë se në një farë mënyre babai i saj është thellësisht i pakënaqur, por jo aq e rritur sa për të ditur më shumë. Një film i zakonshëm do të çonte drejt një fundi shpërthyes, por pavarësisht tensionit në rritje, nuk ka asgjë të drejtuar nga skenari për këtë mrekulli delikate, therëse dhe të vogël të një filmi, të cilësuar së fundmi si ‘Filmi më i mirë britanik’ në British Independent Film Awards.

18. Onoda: 10,000 Nights in The Jungle

Lejtnant Hiroo Onoda ishte një “mbrojtës” japonez që refuzoi të besonte se Lufta e Dytë Botërore kishte përfunduar dhe që zhvilloi një fushatë guerile për dekada në një xhungël në Filipine. Kjo epikë e mbijetesës tre-orëshe, me regji të Arthur Harari, përcjell shkallën dhe çuditshmërinë mahnitëse të historisë së vërtetë, por është gjithashtu një studim dashamirës i personazheve të Onodës (rol i luajtur nga Yûya Endô dhe më pas, në vitet e mëvonshme, nga Kanji Tsuda). Togeri paraqitet si naiv dhe i devijuar, por jo shumë i ndryshëm nga kushdo që i përmbahet një botëkuptimi të deformuar, pavarësisht nga të gjitha provat për të kundërtën.

19. Doctor Strange and the Multiverse of Madness

Mund të mos jetë ekstravaganca më e mirë e vitit fantastiko-shkencore rreth realiteteve alternative –por “Doctor Strange and Multiverse of Madness” është në mënyrë delirante argëtuese në vetvete. Më i çuditshmi dhe më i frikshmi ndër filmat e suksesshëm të Marvel-it, me regji të Sam Raimi, dhe ai e mbush ekranin me dashurinë e tij për komiket klasike të superheronjve dhe filmat horror. Megjithatë, filmi nuk është vetëm një festë e bollshme e fantazisë së pulpës. Ka disa mendime prekëse për familjen, besimin dhe sakrificën midis zombive fluturues dhe minotaurëve me gëzof jeshil.

20. Corsage

Performanca e ashpër e heshtur e Vicky Krieps si Perandoresha Elisabeth e Austrisë është një ndeshje e përkryer për këtë pjesë të mrekullueshme të periudhës me një shpirt të furishëm bashkëkohor. Historia zhvillohet në vitin 1877, kur Elisabeth po mbush 40 vjeç, nuk është më bukuroshja popullore që ishte dikur. Pallatet, stallat dhe terrenet e saj janë bërë burg. Filmi i Marie Kreutzer paraqet heroinën e tij si një grua me mendje të pavarur në një epokë që nuk është ende në majë të modernitetit, duke sinjalizuar atë paradoks me një kolonë zanore të këngëve pop. Lëvizje të tilla të guximshme i japin “Corsage” një energji forcuese, pasi ajo kap betejat e brendshme të një gruaje që përpiqet t’i shpëtojë kufijve të pritjeve sociale dhe të vetë kohës. Historia largohet nga faktet në mënyrë më radikale në krijimin e një akti të ri përfundimtar për Elisabeth, një akt që nuk është domosdoshmërisht më i lumtur, por është i vërtetë për natyrën e saj të qëllimshme dhe për ndjenjën e zgjuar të shpikjes së këtij filmi të guximshëm. /Telegrafi/