Pse distanca sociale është kaq e vështirë për ne?

Turmat mblidhen çdo ditë në Tokio për të parë lulet dhe qershitë. Në kryeqytetin amerikan, Uashington, njerëzit bëjnë pikërisht të njëjtën gjë. Si në shumë vende të tjera, ata me qëllim injorojnë këshillat e qeverisë për të qëndruar në shtëpi dhe të qëndrojnë larg njerëzve të tjerë, sepse coronavirusi po përhapet me shpejtësi dhe po vret mijëra njerëz, duke ndryshuar jetën e përditshme që njohim, raporton CNN.

Sidoqoftë, a janë vetëm lulet e qershisë apo plazhet në Australi dhe Kaliforni e parqet në Londrën qendrore, që po bëjnë që turmat e njerëzve të largohen nga shtëpitë e tyre gjatë një pandemie? Ndoshta.

Sidoqoftë, ka diçka më tërheqëse për të shkuar në këto vende, dhe kjo është pikërisht ajo që kërcënon përkeqësimin e pandemisë – njerëz të tjerë. Duket se ne njerëzit thjesht nuk mund të qëndrojmë larg njëri-tjetrit, thekson CNN.

Edhe në Itali, vendi me rastet më të larta të konfirmuara me coronavirus dhe vdekjet më të larta në botë, 125,000 njerëz janë dënuar për shkelje të kufizimeve të lëvizjes. Shumë shkelje lindën nga përpjekjet e njerëzve për të vërshuar dhe për të takuar njerëz të tjerë, raportojnë mediat italiane.

Dëshira për afërsi fizike me të tjerët është në natyrën njerëzore. Ne njerëzit kemi qenë qenie shoqërore që nga Epoka e Gurit. Shumë studime kanë treguar që grupe njerëzish, kur kanë punuar së bashku e kanë pasur më të lehtë gjetjen e ushqimit për të mbijetuar, transmeton Telegrafi. Ata gjithashtu gjetën forcë në numër, si një grup ata ishin më të efektshëm në kundërpërgjigjen e kërcënimeve, kafshësh ose edhe nga njerëzit.

Gjatë gjithë procesit të gjatë evolucionar, njerëzit kanë zhvilluar shoqëri shumë të sofistikuara, në të cilat ata bashkëpunuan për të mbijetuar dhe për të përmirësuar jetën e tyre. Sot, duke rënë dakord për kontakt fizik me njerëzit e tjerë dhe duke shijuar shoqërinë e të tjerëve në tru dhe trup, lëshohen shumë kimikate – endorfina, serotonin dhe oksitocina – të cilat në thelb na japin një ndjenjë të lumturisë dhe madje edhe dashurisë.

Kjo është arsyeja pse jo vetëm atletët apo muzikantët na japin një ndjenjë euforie në një koncert apo lojë futbolli. Qëndrimi afër njerëzve të tjerë e forcon atë ndjenjë.

“Jo të gjithëve u pëlqen kjo lloj situate, disa njerëz i urrejnë turmat. Por për ata që e duan atë, afërsia tek shumë njerëz të tjerë krijon kënaqësi fiziologjike, endorfinët rriten”, tha Michael Muthukrishna, profesor ndihmës i psikologjisë ekonomike në Fakultetin e Ekonomisë dhe Shkencave Politike në Londër, për CNN.

Pas ngjarjeve si kjo, njerëzit thonë se ndjehen më të lidhur me të tjerët dhe se ndjehen pjesë e një tërësie të caktuar.

Coronavirusi dhe nevoja për distancë fizike çoi pjesën më të madhe të jetës sonë në internet. Ne kemi takime pune me video, bisedojmë me miqtë dhe familjen që nuk mund të takohemi, dhe të shikojmë Netflix në vend që të shkojmë në darkë, shpjegon CNN. Por kushdo që ka pasur një lidhje në distancë të gjatë ose mik dhe familje në vende të largëta, e di se Skype thjesht nuk është i njëjtë me kontaktin. Pjesërisht sepse me të vërtetë na pëlqen të prekim njëri-tjetrin.

Një përqafim, një shtrëngim duarsh ose një puthje lëshojnë të njëjtat kimikate në tru dhe trup që na bëjnë të lumtur. Ky proces natyror zhvillohet që nga fillimi i jetës, prekja është ndjenja e parë që një fëmijë zhvillohet në barkun e nënës.

Të burgosurit në izolim, vazhdon CNN, shpesh e kanë cilësuar mungesën e kontaktit fizik njerëzor si torturë. Chelsea Manning, një ushtare amerikane e dënuar me burg për bashkëpunim me Wikileaks, i përshkroi përvojat e saj në vitin 2016 si “tortura”, sepse ajo kishte qenë plotësisht e vetme në një qeli burgu për një kohë të gjatë.

Duket posaçërisht e çoroditur që kontakti njerëzor është aq i dobishëm për shëndetin e njeriut dhe luftën kundër sëmundjeve, por është gjithashtu kërcënimi më i madh gjatë një pandemie. Sidoqoftë, ekspertët pajtohen që përfitimet e distancës sociale tejkalojnë shumë rrezikun e shoqërizimit. /Telegrafi/