Rrëfimet e disa fëmijëve për jetën gjatë pandemisë

Ndërsa më shumë fëmijë po kthehen në shkolla pas një viti mësimi virtual, ata sjellin me vete mësimet e marra nga një vit jete nën kërcënimin e një virusi.

Fëmijët kanë mësuar shumë gjëra gjatë kohës së pandemisë. Edhe më shumë janë afruar me vëllezërit dhe motrat e tyre gjersa disa iu kanë bashkangjitur prindërve në luftën kundër COVID-19.

Disa prej këtyre prindërve kanë kancer, të tjerët kanë sëmundje të tjera shëndetësore. Në karantinë, fëmijët janë shqetësuar për humbjen e prindërve të tyre nga pandemia. Këta fëmijë kanë parë nëse komunitetet e tyre mbajnë maska ose praktikojnë distancimin shoqëror.

“Si nënë, unë kam parë nga afër se sa vështirë e kanë kaluar vitin fëmijët”, tha fotografja Kate T. Parker për CNN-ën. “Dy fëmijë e mi luftuan, mësuan dhe u rritën si shumë të tjerë. Është e vështirë të gjesh një zonë të jetës së tyre të paprekur nga kjo pandemi. Unë isha kureshtare të dëgjoja prej tyre, me fjalët e tyre, saktësisht se çfarë mendonin ata për jetën gjatë karantinës”, tha ajo, transmeton Telegrafi.

“Për shkak të coronavirusit, ne kemi qenë të detyruar të krijojmë botë më të vogël, më të sigurt për veten tonë. Unë jam shumë mirënjohëse për këtë projekt pasi në këtë mënyrë po shohim se si familjet dhe fëmijët e tjerë po e përjetojnë këtë virus dhe si po i përjetojnë ndryshimet në jetë”, tha ajo.

Ja se çfarë i thanë disa fëmijë për jetën e tyre gjatë pandemisë.

Kaitlin, 12 vjeç: Kam astmë. E kam pasur që kur isha fëmijë, kështu që duhet të ishim mjaft të rreptë në karantinë. Megjithatë, nuk ishte aq keq. Mësova se si të bëj “skateboard” dhe si të gatuaj më mirë.

Gjithashtu, sepse kishim rutina krejtësisht të reja, unë krijova një lidhje me njerëz që nuk i kisha para coronavirusit.

Unë kam njohur dhe jam miqësuar me njerëzit që mund të mos i kisha pa më parë para kësaj. Kam mësuar shumë vitin e kaluar.

Ndiqni ëndrrat tuaja, dhe bëjeni tani. … Mos prisni, sepse kurrë nuk e dini kur nuk do të keni një tjetër mundësi.

Abrianna, 13 vjeçe: Kur filloi karantina, nuk dija çfarë të bëja me veten time. Unë isha aq e zënë më parë, duke vrapuar nga shkolla për të praktikuar vallëzimi në shtëpi. E kuptova se kisha nevojë për disa hobi. Fillova të mësoj se si të rregulloj flokët, t’i bëj rrathë dhe të bëj punë shtesë në kërcimin tim.

Dhe pastaj dy javë u kthyen në një muaj dhe pastaj deri në verë dhe tani u bë një vit. Unë në fakt jam e lumtur që kam jetë virtuale sepse nëna ime ka lupus. Unë nuk dua të shkoj në shkollë pastaj të sëmurem dhe t’ia kalojë nënës dhe gjithë të tjerëve në shtëpi. Fillova ta humbas atë sepse është viti im i fundit para se të diplomoj (nga shkolla e mesme), dhe doja ta kaloja atje me miqtë e mi, por unë do të preferoja të isha i sigurt sesa të më vinte keq.

Jeta virtuale është më e vështirë me siguri, por unë përqendrohem vetëm në punën time, sepse nëse e bëj punën, do të kem nota të mira dhe kjo do t’i bëjë prindërit e mi krenarë. Mund të jem e vetmuar, sepse ndonjëherë, do të jem e sinqertë, nuk dua të flas me nënën time ose nuk dua të flas me babanë tim. Ndonjëherë nuk dua të flas as me këshilltarin tim në shkollë.

Kam mësuar më shumë këtë vit për veten time dhe për të mos i marrë gjërat si të mirëqena – 2020 ishte një vit i përafërt, por më shumë do të thosha që ishte një vit që ndryshoi gjithçka më shumë sesa ishte një vit i keq.

Charlotte, 11 vjeçe (djathtas), fotografuar me motrën e saj Rosemary, 9 vjeçe (majtas): Ishte mirë dhe keq. Pjesa e keqe ishte shkolla virtuale, e cila është vërtet e keqe sepse është e bezdisshme dhe e mërzitshme.

Por pjesa e mirë ishte që unë duhet të kaloja kohë me këtë majmun të vogël (motra ime). Dhe unë gjithashtu mësova se si të thur me gisht dhe si të luaj futboll. Tani, motra ime dhe unë ulemi në shtrat së bashku, duke dëgjuar muzikë dhe thurje gishtash.

Thjesht uroj që të gjithë të mbajnë maska dhe të përdorin pastrues dore.

Leela, 6-vjeçe (djathtas), fotografuar me motrën e saj Parima, mosha 4-vjeçare (majtas): Ne u zhvendosëm në muajin korrik në Atlanta, por para kësaj ishim në New Jersey.

Na u desh të qëndronim në shtëpi për pesë muaj rresht dhe nuk mund të shihnim miqtë e mi ose Nanin tim ose gjyshin.

Por, ne mësuam se mund të rrëshqitnim në oborrin tonë përpara në kuti kartoni (në verë) dhe bëmë një shtëpi zanash në bodrum. Pra, kjo ishte kënaqësi.

Maddox, 7-vjeçar (në mes), fotografuar me vëllezërit Jackson, 13-vjeçar (majtas), dhe Bennett, 9-vjeçar (djathtas): Epo, pandemia ka qenë e vështirë për mua.

Babai im është një mjek, kështu që nuk mund të qëndronte me ne në tre muajt e parë të pandemisë. Ishim vetëm unë dhe vëllezërit e mi dhe nëna ime, ai po përpiqej të na mbante të gjithëve të sigurt, veçanërisht mua. Unë kam leukemi, prandaj duhej të ishim shumë të kujdesshëm pasi duhet të bëj akoma kimio.

Ai është kthyer në shtëpi tani, gjë që është mirë, dhe të dy prindërit e mi tani janë vaksinuar. Unë gjithashtu shkoj në shkollë, gjë që është shumë mirë. Por, për shkak të kancerit tim nuk është e sigurt të përdorësh pajisjet e sheshit të lojërave.

Është e vështirë kur i shoh të gjithë duke u argëtuar me pajisjet. Unë duhet të qëndroj në tokë. Dhe vetëm sepse nuk mund të marr pajisje, askush nuk luan me mua.

Ashtu si askush nuk më bën asnjë etiketë. Por, shoku im më i mirë Andrew është vërtet i mirë me mua.

Dje dëgjova diçka në telefonin e mamasë time, diçka që më bëri shumë të lumtur. Ajo tha se shumë më tepër njerëz po marrin vaksinën. Mendoj se është një lajm i mirë.

Ryan, 10 vjeç: Karantina ka qenë e mirë dhe e keqe, e mira është sepse unë kam për të kaluar më shumë kohë me familjen time.

Dhe e keqja është se unë nuk i shoh vërtet miqtë e mi dhe gjyshërit e mi. Në të vërtetë nuk duhet të dalim shumë.

Taekwondo u mbyll për disa muaj. Kam humbur mundësinë për t’u ngjitur në renditjen e rripave të mia, unë duhej të kisha rripin tim të kaltër.

Nëna ime është mësuese dhe ajo po goditet javën tjetër. Unë jam i ngazëllyer për këtë.

Sam, 7 vjeçar: Pjesa më e keqe e karantinës ishte se nuk mund të dilje në vende.

Nuk mund t’i shihja miqtë e mi dhe duhej të bëja shkollë në shtëpi. Pjesa më e mirë ishte që babai ishte në shtëpi, gjatë gjithë kohës.

Ne gjithashtu shpëtuam një qen dhe unë e quajta biskotë sipas një libri që unë e dua. E ndihmova nënën time të piqte biskota dhe ëmbëlsira.

Mimi dhe Pop (gjyshërit e nënës së Samit) nuk kanë qëndruar këtu, që do të thotë se më në fund mund t’i përqafoj pas një viti të tërë.

Salena, 11-vjeçare: Disa pjesë të karantinës ishin me të vërtetë të mira sepse ju duhet të jeni me familjen tuaj dhe kafshët shtëpiake. Ju kaloni shumë më shumë kohë me familjen. Dhe nuk isha në gjendje të shihja miqtë e mi gjersa shumë më shumë kohë në kompjuter, por karantina nuk ishte aq e keqe sa mendoja se do të ishte.

Vëllai im më mbajti. Ai është autist, por edhe pse nuk jam në gjendje të flas me të sepse nuk di të flasë, unë jam në gjendje të luaj me të. Atij i pëlqen të mbledhë shkopinj me mua. Ai është afruar edhe më tepër dhe është vërtet bukur.

Mësova se sa e rëndësishme është të lani duart dhe distancën shoqërore, sepse disa njerëz besojnë se nuk është e rëndësishme, transmeton Telegrafi.

Mund të kurseni shumë para thjesht duke larë duart, duke veshur një maskë dhe duke përdorur mjete pastruese dhe doreza në vend që të paguani 50 mijë dollarë për të qenë në spital me Covid, ose të keni nevojë të qëndroni brenda dhe të mos shkoni në festën tuaj të preferuar apo madje as duke shkuar në shkollë. Pra, kjo është me të vërtetë e rëndësishme për karantinën.

Aiden, 12 vjeçar: Unë fillova shkollën e mesme këtë vit, por nuk kam shkuar as një herë në shkollë.

Unë kam qenë në shtëpi tërë kohën për punën e shkollës. Është e çuditshme dhe është e re, por kanë kaluar 10 muaj tani, kështu që jam mësuar shumë që gjithçka të jetë në internet.

Thjesht më ka marrë malli për t’i parë shumë miqtë në jetën reale. Normalisht, do të kisha kaluar në gjumë çdo fundjavë. Unë do t’u thosha të gjithëve që ju lutemi vendosni maskën tuaj gjatë gjithë kohës.

Harrison, 14-vjeçar: Unë kam qenë virtualisht 100 për qind (në) shkollë që kur filloi karantina. Është e vështirë, më mungojnë miqtë e mi dhe të qenit atje personalisht.

Mund të jetë e vështirë sepse shkolla ka për qëllim të jetë personalisht. Gjërat humbin, ose janë të vështira për t’u kuptuar.

Kështu që, zakonisht unë duhet ta kuptoj matematikën vetë, dhe do t’ia mësoj mikut tim gjatë drekës sepse nuk ishte në gjendje ta mësonte atë virtualisht.

Unë patjetër që duhet të krijoj disa marrëdhënie në internet me miqtë me të cilët nuk fola më parë thjesht sepse është më komode në internet për mua dhe gjithashtu takova disa njerëz në internet, gjë që ka qenë mirë. /Telegrafi/