QYSH ATËHERË KJO VAKI PAT MBARUAR

Poezi nga: Leonard Cohen
Përktheu: Fadil Bajraj

Kur isha rreth pesëmbëdhjetë vjeç
Ndiqja një vajzë të bukur
në Partinë Komuniste të Kanadasë.
Ato ishin takime të fshehta
dhe të qortonin
nëse do të vonoheshit një minutë.
Ne studionim Ligjin McCarran
që ishte miratuar nga dallkaukët në Uashington
dhe Ligjin Padlock
të miratuar nga zuzarët e tyre në Kebekun e kolonizuar;
dhe thoshin mutsihane të ndryshme
për familjen time
dhe si i kishim fituar paratë tona.
Ata donin t’i jepnin fund
vendit që doja
(dhe që i kam shërbyer, si skaut detar)
Paj bile edhe njerëzit e mirë
që donin t’i ndryshonin gjërat,
edhe ata i urrenin
dhe i quanin socialfashistë.
Ata kishin plane për kriminelët
si xhaxhallarët dhe hallat e mia
për nënën time të vogël të shkretë
që ishte përvjedhur nga Lituania
me dy mollë të ngrira
me një bandana plot me para monopoli.
Ata nuk më lanë kurrë t’i afrohesha vajzës
ama edhe vajza nuk më la kurrë t’i afrohesha.
Ajo bëhej gjithnjë më e bukur
derisa u martua me një avokat
dhe u bë vetë socialfashiste
dhe ka shumë të ngjarë edhe kriminele.
Por unë i admiroja komunistët
për përkushtimin e tyre kokëfortë
për diçka absolutisht të gabuar.
Kaluan vite përpara se të gjeja
diçka të krahasueshme për veten time:
iu bashkova një grupi të vogël fanatikësh me nofulla çeliku
që e konsideronin veten marinsa të botës shpirtërore.
Është thjesht çështje kohe:
Ne do ta zbarkojmë këtë trap
në Bregun Tjetër.
Ne do ta marrim atë plazh
në Bregun Tjetër.