KARTOLINË 1995

Poezi nga: Ruth Weiss
Përktheu: Fadil Bajraj

JOHN HOFFMAN vdiq në MEKSIKË
RON RICE vdiq në MEKSIKË
ANNE McKEEVER u zhduk në MEKSIKË
Fëmija dhe gruaja e ALEXIT vdiqën në MEKSIKË
e ç’të thuhet për SHEILAN

BOB KAUFMAN donte të vdiste në MEKSIKË
ashtu donte edhe JACK KEROUAC
e ç’të thuhet për NEAL CASSADY

SUTTER MARIN notoi në PLAYA ANGEL
ai bëri një pakt me engjëj

të gjithë të çmendur për të rilindur

unë vdes sa herë që shkoj në MEKSIKË
dhe kthehem i rilindur

JOHN HOFFMAN poezia jote jeton me PHILIP LAMANTIA
RON RICE natën filmat tu janë hajna-lulesh
ANNE McKEEVER poezitë tua, zëri yt, fëmija i toreadorit ku janë

ALEX la emrin e tij ERNEST ALEXANDER dhe pikturat në ÇIKAGO

dhe SHEILA me atë zë blluzi
dikur ishte e martuar me A. GINSBORG
thoshte se i kishte shkruar disa vargje për të
vdiq në një hotel në SoMa duke ëndërruar MEKSIKËN

BOB KAUFMAN është i barabartë me gjithçka
veçanërisht në FRANCË
ndërsa JACK KEROUAC është kudo
bija e tij JAN KEROUAC mban fytyrën e tij
dhe gjitha ato me çfarë është përballur
dhe gjitha ato me çfarë nuk është përballur
e ç’të thuhet për NEAL CASSADY që tundte fenerin e tij
në trenin e natës

SUTTER MARIN i pat bërë të gjitha këto me bitin e tij në SAN FRANCISKO
para bitit dhe më pas

kësaj nate
në një dhomë
të reflektimeve –

si diçka që na ka vënë këtu
si ndryshimet në refleks
si ndryshimet në ritëm

kësaj nate
në një dhomë
të reflektimeve

yrnekët e vetes në mur

në breg të detit
shkëndijat nga vala e kuqe
një lëvizje e vetvetes
fishekzjarret në ujë
syri reflektim i yjeve
si diçka që na ka vënë këtu
vetvetes natyrisht

rrjedha nuk është gjithmonë e kthjellët
uji nuk është gjithmonë i kthjellët
qielli nuk është gjithmonë i kthjellët

ende është –
koha për reflektim