Pse është e vështirë të bëhesh me shtëpi ose apartament në Gjermani?

Në asnjë vend të Bashkimit Evropian nuk ka aq pak pronarë të pronave të banimit sa në Gjermani. Shkak për këtë janë kostot e larta të ndërtimit, por ka edhe arsye historike.

Gjermania ka më shumë se 83 milionë banorë që jetojnë në një sipërfaqe prej 357,580 kilometra katrorë. Më pak se gjysma e popullsisë së përgjithshme janë pronarë të pasurive të patundshme banesore. Sipas të dhënave nga Zyra Evropiane e Statistikave (Eurostat), 47 për qind e familjeve gjermane zotëronin vendbanimet e tyre në vitin 2022, ndërsa 53 për qind kishin një shtëpi me qira.

Kjo do të thotë se Gjermania është në fund të Evropës për sa i përket pronësisë së një njësie rezidenciale dhe vetëm Zvicra ka edhe më pak pronarë shtëpish, transmeton Telegrafi.

Nga ana tjetër, shumica e atyre që kanë në pronësinë e tyre shtëpi janë në Rumani, Sllovaki, Kroaci, Hungari dhe Mal të Zi. Më shumë se 90 për qind e popullsisë në vendet e përmendura jetojnë në shtëpitë ose në apartamentet e tyre.

Qendra industriale dhe apartamente

Ka kryesisht arsye historike pse ka kaq pak njerëz në Gjermani që zotërojnë shtëpinë ose apartamentin ku jetojnë. Këto arsye datojnë në shekullin e 19-të, pas luftës franko-gjermane dhe krijimit të perandorisë në 1871. Pastaj Gjermania u zhvillua nga një shtet bujqësor i vonë feudal në një shtet industrial.

Kjo nënkuptonte edhe migrim masiv nga fshatrat në qytete për të gjetur punë. Kishte nevojë për të gjetur akomodim sa më shpejt të ishte e mundur, dhe në të njëjtën kohë akomodim të lirë. Ndërmjet viteve 1880 dhe 1900 u krijuan qendra të mëdha industriale. Pikërisht atëherë u krijua shprehja “kasolle banimi”. Ky ishte përshkrimi për standardin jashtëzakonisht spartan dhe ushtarak të jetesës që mbizotëronte. Përveç kësaj, ishte një përshkrim i mjerimit të strehimit.

Pas Luftës së Dytë Botërore, presioni në tregun e banesave u rrit në mënyrë dramatike. Arsyet për këtë janë infrastruktura dhe shtëpitë e shkatërruara nga lufta dhe kthimi i refugjatëve dhe ushtarëve. Pothuajse 21 milionë njerëz po kërkonin një shtëpi të re menjëherë pas përfundimit të luftës dhe pothuajse 5.5 milionë njësi banimi mungonin.

Autoritetet donin të krijonin shpejt banesa

Nga njëra anë, autoritetet federale u përpoqën të krijonin një hapësirë ​​të re jetese përmes një sërë masash. Nga ana tjetër, pritej që qiratë të mos rriteshin ndjeshëm për shkak të kërkesës jashtëzakonisht të lartë. Kjo është arsyeja pse industria e banesave u shpall prioritet kryesor.

“Ndërtimi i banesave është kushti më i rëndësishëm që populli gjerman të drejtohet drejt rimëkëmbjes politike, ekonomike, etike dhe kulturore”, tha në vitin 1950 kancelari Konrad Adenauer, duke folur për situatën e strehimit.

Konstantin Kholodilin nga Instituti Gjerman për Kërkime Ekonomike (DIW) tha për tagesschau se të paktën një e katërta e stokut të banesave humbi gjatë luftës. Ishte një problem kombëtar që duhej zgjidhur absolutisht.

Tregu “i larmishëm” i qirave të pasurive të paluajtshme

Michael Voigtlander nga Instituti Ekonomik Gjerman (IW) vë në dukje arsyet pse më pak se gjysma e familjeve gjermane jetojnë në shtëpitë e tyre, por edhe në banesa sociale.

Domethënë, pronësia e pronës është promovuar shumë pak. Ka gjëra në tregun gjerman të pasurive të paluajtshme që nuk përcaktohen vetëm nga historia.

Voigtlander kujtoi se ekziston një ofertë shumë e larmishme e pasurive të paluajtshme që jepen me qira dhe vuri në dukje se kjo nuk ndodh në vendet e tjera evropiane. Përveç kësaj, Gjermania nuk ka vetëm një qendër, por disa qytete të mëdha që ofrojnë kushte të mira jetese.

Kostot e larta të ndërtimit

Vornholz vuri në dukje se qiramarrësit kanë kushte të mira, gjë që nënkupton një nivel relativisht të lartë të mbrojtjes së qiramarrësit. Megjithatë, kushtet për të blerë pasuri të paluajtshme vetë nuk janë shumë të lehta. Kostot e ndërtimit të një njësie banimi janë të larta për shkak të ndërtimit të fortë të ndërtesave dhe rregulloreve të ndërtimit.

Kostot përfshijnë edhe kosto shtesë të blerjes, si taksa e shitjes së pasurive të paluajtshme, e cila në disa shtete federale gjermane arrin në 6.5 për qind të çmimit të blerjes. Për krahasim, kjo taksë në Shtetet e Bashkuara është 0.3 për qind. Për më tepër, noterët dhe agjentët në Gjermani kanë kosto të larta. Voigtlander vuri në dukje se kostot e larta shtesë janë një pengesë shumë e madhe për blerjen e pasurive të paluajtshme. /Telegrafi/