BREZI IM, BOTA IME

Nga: Jack Kerouac
Përktheu: Fadil Bajraj

Ai u ul në tren, duke shikuar nga dritarja, dhe mendoi për të rinjtë e trishtuar që ëndërrojnë ëndrra melankolike për dashurinë e pagjetur. Ai nuk ishte njëri prej tyre, sepse ai kishte gjetur dashurinë e tij; ajo ishte bash jashtë dritares së trenit.

“Brezi ynë,” mendoi ai. “Do t’ia jap zemrën dhe mendjen time brezit tonë; botës tonë. Aty është dashuria dhe jeta ime.”

Treni po kalonte pranë një projekti të strehimit të impianteve mbrojtëse në Merilend. Shtëpitë e vogla ishin të gjitha njësoj, momentalisht të shkreta, të ngjeshura së bashku dhe të zymta në muzgun që po afrohej,

“A do ta ushqejë brezi ynë këtë gjë të re, apo do ta refuzojë atë?” – mendoi ai. Një varg vagonash i gjatë me mallra kaloi në mjegullinë, duke shkuar në drejtim të kundërt. Me një shikim të shpejtë ai kapi qymyrin, rezervuarët e naftës, topat e montuar në platforma.

“Luftë,” mendoi ai. “Kombi ynë krejt takatin e vet e ka futur në luftë.”

Trenat kaluan. Tash ai pa një depo të vogël të qytetit: turmat e ushtarëve në teshat kaki relaksoheshin të shtrirë.

“Brezi im,” pëshpëriti ai, “po bën sakrificën. Po vuan. Sall përmes vuajtjes njeriu mëson se ç’është dashuria dhe kënaqësia. Besoj se kam të drejtë kur e them këtë. Brezi im, bota ime nuk ka humbur.”

Treni vazhdoi rrugëtimin. Dielli i kuq varej mbi furrat e largëta. Furrat e larta shkarkonin avujt e tyre drithërues dhe misterioz. “Takati,” pëshpëriti ai.

Pastaj pyjet e gjelbra i linte pas. Në çeltinë, qëndronte një shtëpi e vogël. Një i ri u përkul për t’u përkujdesur për kopshtin e tij të fitores. Një fëmijë pranë tij. Në tren, udhëtari ngadalë bëri një nojmë. /Telegrafi/