Njihuni me njeriun që aludon se e ka nokautuar Muhammad Alin – por ishte harruar nga të gjithë

‘Oye… Foreman boma ye’, Elmo Henderson me zërin e tij kumbonte deri në hapësirat e larta të hotelit Inter-Continental të Kinshasës.

Fraza mbresëlënëse e jetës së Elmos, e shkëputur nga thirrjet e vendasve drejtuar Muhammad Ali kur ai mbërriti për në Rumble in the Jungle, e përkthyer në: “Dëgjoje këtë… Foreman vrite atë!” Një frikë shumë e pranishme (në atë kohë) që Foreman do ta shtynte Aliun në pension ose më keq, ishte përhapur në të gjithë globin në vitin 1974, i frymëzuar nga egërsia e tij luftarake në rrugë dhe forca e jashtëzakonshme.

Ali luftoi në mënyrë sfiduese me konsensusin publik me disa nga materialet e tij më të mira në mikrofon, ndërsa Foreman u zhyt në një gjendje të thellë fokusi vrastar. Elmo kishte dy role në Afrikë – të imitonte Aliun në seancat e sparring dhe të nxiste telashe. ‘Oye… oye’.

Ish-kampioni i egër  dhe me gjymtyrë të gjata, i pangopur dhe i patrembur i Teksasit në peshën e lehtë të Teksasit do të kërcente rreth Foremanit në ring, duke u ngjitur mes litarëve për të përmirësuar aftësitë e tij monstruoze dhe për të përmirësuar goditje kundër Ali.

Henderson ishte më krenar për detyrën e tij tjetër. Ndërsa Foreman mbeti një kuti ogurzezë e mbyllur, Elmo u shndërrua në një mishërim të gjallë dhe frymëmarrës të kauzës së kampionit të peshave të rënda në një përshtatje më të zhurmshme, njëdimensionale, madje edhe më të egra të Aliut.

Ikona e novelave amerikane, Norman Mailer shkroi në artikullin e tij në Playboy: “Sa herë që Elmo e këndonte sërish atë këngë, ndjehej një masë e gjakut të Foremanit që rridhte gjatë ditës, duke u rrahur natën, për të qenë më i frikshëm ditën”.

Figura e tij e dobët ishte e pamundur t’i mungonte dikujt në terren në Zaire, dhe Elmo bërtiti “oye” deri në ring në natën me siguri më të madhe të boksit për titullin e kampionit  të padiskutueshëm.

Partneri i sparringut ishte lartësuar tashmë dhe po qëndronte me ikonat si, James Broën, BB King dhe Celia Cruz, të cilët performuan një koncert tre netësh mes një grupi të mbushur me yje – të gjitha të sjella në Zaire për historinë e paprecedentë afrikane dhe amerikane nga promotori fillestar Don King.

Do të kishit menduar se kjo përvojë, nëse ka ndonjë nga jeta endacake e Elmos, ishte ajo në të cilën do të darkonin pasi turmat pushuan së brohorituri. Jo, Rumble ishte thjesht një nënkomplot në udhëtimin e Teksanit.

Kur edhe vezullimet e fundit të ditëve të lavdisë u kthyen në histori, mite, të vërteta dhe gënjeshtra, Elmo – jo i pastrehë por pa shtëpi – bëri një xhiro nëpër Shtetet e Bashkuara duke treguar për atë kohë se ai  rrëzoi mbretin, Muhamed Aliun.

“Ik nga unë, pinjoll”.

Elmo po kërkonte një megafon në vitin 2004 kur hyri në zyrën e mjekut. Rastësisht, dhoma e urgjencës ishte vendi ku duhej të dëgjohej historia e tij.

Albert Carl Henderson, meqë Elmo lindi në vitin 1935, ishte fizikisht mirë – atij i pëlqente vetëm një kontroll mujor. 69-vjeçari kishte qenë duke udhëtuar me autobus midis kolltukeve, strehimoreve dhe shtëpive në gjysmë të rrugës në Teksas, Kaliforni ose kudo që e çoi jeta, për një kohë.

Tani, një veteran i vrullshëm luftarakë, me sy të sjellshëm, një hijeshi të vjetër dhe duar të rrudhura që tregojnë historinë e tyre që kanë përjetuar, përfshiu shpejt doktorin në pjesën e tij të historisë së boksit.

Elmo shfaqi një fotokopje bardhë e zi të shkatërruar të një gazete të prerë. Teksti ishte i palexueshëm, por fotografia e dy luftëtarëve ishte mjaft e qartë. Njëri kishte shkruar ‘Alie’ mbi pantallonat e shkurtra, tjetri ishte Elmo.

Në tetor 1972, dy vjet përpara Rumble, Elmo kishte aluduar se Muhammad Ali po organizonte një ekspozitë kundër boksierëve vendas në Freeman Coliseum të San Antonios. Licenca e boksit Aliut ishte rivendosur dy vjet më parë pasi dënimi i tij për refuzimin e draftit të Luftës së Vietnamit e mbajti atë të ndaluar për katër vjet.

Elmo  planifikoi të uronte më të madhin për rikthimin e tij. Ai e thotë më së miri:  “Epo, nuk dija asgjë për këtë, por një nga luftëtarët për atë natë ishte një fëmijë nga Meksika që nuk mundi të merrte vizën e tij. Kështu, kur shkova atje ku po qëndronte Aliu, u përplasa me promotorin në katin e poshtëm, dhe ai më tha: ‘Si do të dëshironit të bënit një ekspozitë me Ali sonte?'”.

“Pastaj, kur unë isha duke nënshkruar kontratën, Aliu vjen dhe më godet në shpatull dhe më thotë: ‘Çohu dhe më lër të shoh çfarë ke’. Unë i thashë: ‘Largohu nga unë, pinjoll, unë jam shumë i shpejtë për ty!’. Dhe ai hapi sytë dhe u largua”.

“Unë u ngrita dhe arrita në dhomën e zhveshjes në Koliseum. Hyra aty dhe një djalë u fut dhe më kërkoi personalisht, Elmo Henderson. Ai tha: ‘Ti i pari’. Ja ku jam tridhjetë e shtatë vjeç dhe me donin fillimisht, tre raunde me Aliun. Kështu që vesha mantelin tim dhe vrapova atje. Unë nuk eci. Vrapova”.

“Dhe unë u ngjita në ring, duke parë tifozët, e dija, Aliu ishte në lojë tashmë. Unë po shikoj poshtë dhe ajo që më kalon në mendje është: “Unë jam i pari, kështu që mendoj se njeriu i moshuarmerr nderimet e para”.

“Kur i ranë asaj zile, unë dola si një top i shpejtë: Brr-rrrr-rrrr-rrrr, gjithçka një turbullim dhe pastaj raundi i parë mbaroi. Për në raundin e dytë. Nuk mbarova. Mora kohën time. Duke lëvizur. Aliu po kërkonte një goditje, kështu që unë u afrova me të dhe e qëllova në të djathtë. Ishte një e mirë. Edhe unë e pash se Aliut iu turbullua”.

“Pra, gjyqtari e qon numërimin në tetë dhe në vend që të vazhdonte, ai u kthye në një. Pastaj e çoi përsëri në tetë dhe ndaloi. Unë vetëm i thashë: ‘Hej, nëse doni ta lini (të ngrihet), lëreni'”.

I thashë: “Ngri bythën, fëmijë! Nuk je lënduar!” Pastaj ra zilja dhe arbitri erdhi në këndin tim dhe më tha: ‘Elmo, kjo është e gjitha’. Por, ai nuk ma ngriti dorën dhe nuk më dha të drejtat e mia. Ai thjesht më nxori jashtë ringut dhe ata vazhduan me pjesën tjetër të ndeshjeve”.

“Dhe kjo është për të, zotëri”,ka shtuar më tej Elmos.

Shumë nga kujtimet e Elmos ishin zbehur deri në vitin 2004. Universi i tij ishte konsumuar ditën që ai rrëzoi Aliun dhe tani pjesa më e madhe e biografisë së tij ishte një mister.

Partnerët e sparringut janë ndër njerëzit e harruar të boksit. Pas netëve të ndritura, ata luftëtarë që nuk u panë kurrë në qendër të vëmendjes në ditët edhe më vdekjeprurëse të boksit, morën po aq grushte sa edhe kampionët, por kurrë nuk fituan një siguri për pasojat e pashmangshme të dhunës së sportit.  /Telegrafi/