S’MUND TA DIMË

Poezi nga: Natalia Ginzburg
Përktheu: Beti Njuma

S’mund ta dimë. Askush s’e tha.
Ndoshta atje s’ka tjetër veç një rrjete të shkallmuar,
katër karrige të zhveshura nga kashta dhe një pantofël të vjetër
ngrënë nga minjtë. Ka të ngjarë që Zoti të jetë një mi
e që ia mbath të fshihet me të ardhur ne.
Por ka të ngjarë të jetë edhe pantofla e vjetër
e ngrënë dhe e ronitur. S’mund ta dimë.

Ndoshta Zoti na e ka frikën dhe largohet, e për një kohë të gjatë
duhet ta thërresim e ta thërresim me emrat më të ëmbël
për ta nxitur të kthehet. Nga një qoshk i largët
i dhomës si i ngrirë do na ngulitë.

Ndoshta Zoti është i vogël sa një grimcë pluhuri,
dhe mund ta shohim veç me mikroskop,
hije picërrake kaltëroshe mbi xham, fletë
e zezë picërrake e mikroskopit humbur nëpër natë
dhe ne atje në këmbë, të heshtur, të pezullt tek vështrojmë.
Ndoshta Zoti është i madh sa deti, gjëmon e shkumëzon.

Ndoshta Zoti është i ftohtë si murrlani dimëror,
ndoshta ulërin dhe gjëmon si një rrapëllimë shurdhuese,
sa të zëmë veshët me duar,
të mardhur e të ngjethur, tek skutëlohemi përdhe.
S’mund ta dimë si është Zoti. Dhe nga tërë gjërat
që do donim të dinim, është e vetmja njëmend thelbësore.
Ndoshta Zoti është i mërzitshëm, i mërzitshëm si shiu,
dhe ajo parajsa e tij, e mërzitshme për vdekje

Ndoshta Zoti ka gjyzlyke të zeza, një shall mëndafshi,
dy qenushë të lidhur. Mbase përdor dollakë.
Ndoshta i ka flokët e lyer, ka një radio dore,
dhe i nxin këmbët në diell majë një rrokaqielli.
S’mund ta dimë. Askush s’e di.
Ndoshta me të mbërritur na nis në hapësirë
që t’i blejmë bukë, sallam dhe një shishe verë.

Ndoshta Zoti është i mërzitshëm, i mërzitshëm si shiu,
dhe ajo parajsa e tij, po i njëjti avaz,
valëvitje tylesh, puplash, reshë,
një kundërmim zambakësh të prerë, mërziti për vdekje
dhe herë pas here një gjysmëfjalë për të kaluar kohën.
Ndoshta Zoti është vetë i dytë, një çift të martuarish.
rënë në gjumë në një tryezë bujtine

ndoshta Zoti s’ka kohë. Do na thotë të ikim
e të kthehemi më vonë. Ne do dalim shëtitje;
do ulemi mbi një stol duke numëruar trenët që kalojnë,
milingonat, zogjtë, anijet. Në atë dritare të lartë,
Zoti do nxjerrë kryet për të soditur natën dhe rrugën.

S’mund ta dimë. Askush s’e di.
Me gjasë Zoti mund të ketë uri e atëherë do na duhet t’ia shuajmë,
ndoshta vdes nga uria, dhe ka ftohtë, dhe dridhet nga ethet,
nën një mbulesë të fëlligësht, me tartabiqe rrëmbushur,
e na duhet të rendim për të kërkuar qumësht dhe drunj,
për të telefonuar një mjek, e kushedi vallë nëse aty për aty
do ta gjejmë një telefon, monedhën, apo numrin
në natën plot me njerëz, kushedi në do kemi para mjaftueshëm.