Ekuilibri është tipar i politikës

Historia e deritashme e bisedimeve Kosovë – Serbi dihet botërisht. Dihen ecuria, marrëveshjet e arritura dhe zbatimi realisht i tyre. Dihen, gjithashtu, nxitësit, organizatorët, ndërmjetësit dhe garantuesit e zhvillimit të këtyre bisedimeve, siç dihen dhe reagimet e opozitarëve politikë në Kosovë dhe Serbi në disfavor të fillimit dhe të vazhdimit të mëtejshëm të tyre.

Njihet përfundimi i takimit treditor të shkurtit në Bruksel, sikurse janë të njohura dhe vlerësimet e “unifikuara” ndaj tyre prej Beogradit dhe Prishtinës, që u vlerësua njëherësh si pakt ku “fitojnë të gjithë”. Me këtë pakt Serbia arriti, pak ditë më vonë, të fitonte statusin e vendit kandidat për anëtarësimin në BE, kurse Kosova, edhe pas një muaji, nuk ka vënë veten ende në një provë ku “të marrë pjesë dhe të nënshkruajë marrëveshje të reja në llogari të saj dhe të flasë për vetveten në takimet rajonale”, siç u deklarua nga BE-ja (deri sot është shënuar vetëm një rast i pranimit dhe uljes në një tavolinë në Tiranë, ku merrnin pjesë deputetë të tetë komisioneve parlamentare ballkanase për integrimin, të zëvendëskryetares së Parlamentit të Serbisë me zëvendëskryetarin e Kuvendit të Kosovës).

Vlerësimi i hendekut që ndan arritjet e Serbisë dhe Kosovës pas “fusnotës” u dha “flakë” dhe besueshmëri në propagandë dhe në opinion kundërvënieve ndaj marrëveshjeve më të fundit në bisedimet mes Kosovës dhe Serbisë. U “harruan” apo u “injoruan” vlerësimet mbështetëse të ndërkombëtarëve për Kosovën. U “harruan” vlerësimet e BE-së, e H. Klintonit, e kryeministrit dhe presidentit të Republikës së Shqipërisë dhe faktorit shqiptar në botë. U “harruan” dhe këtë thuajse e harruam përgjithësisht në politikën vepruese, që ndërkombëtarët, BE-ja dhe SHBA-ja, janë dhe mbeten protagonistë në shporrjen ushtarakisht të Serbisë nga Kosova dhe miq garantë për të sotmen dhe ecurinë tonë si shtet i pavarur e sovran.

Të ndodhur nën trysninë e politikës pragmatiste opozitare (Vetëvendosjes) dhe asaj konkurruese për pushtetin(LDK-së) dhe, njëherësh, nën helmin e diversionit politik dhe diplomatik të një shteti me përvojë në këto dy fusha, të Serbisë, shtetarët e Kosovës nuk kanë filluar të humbasin besimin te BE-ja dhe SHBA-ja, por të bëhen nervozë ndaj zbatimit të marrëveshjeve të arritura në Bruksel.

Në mes të marsit, presidentja e Kosovës në një letër dërguar aleatëve dhe vendeve të Quintit, kërkoi të mos lejohet mbajtja e zgjedhjeve serbe në Kosovë, pasi kështu do të rrezikonin bisedimet me Serbinë dhe anulimin e rezultateve të arritura deri tani. Ndërkohë, kryeministri Thaçi, në reagim të vendimit të kryetares së Kuvendit të Serbisë që shpalli mbajtjen e zgjedhjeve serbe dhe në Kosovë, u detyrua apo u “nxitua” të thoshte se pretendimet serbe për veriun e Kosovës do të çonin në hapjen e kufijve dhe bashkimin e shqiptarëve në një shtet, dhe se do të përdorej çdo mjet për të penguar mbajtjen e zgjedhjeve serbe në Kosovë. Nga ana tjetër, ministri ynë i Brendshëm nxiton të deklaroi, në kundërvënie të zhvillimit të zgjedhjeve serbe në Kosovë, se ka nisur përgatitjen e një plani operativ për parandalimin e mbajtjes së zgjedhjeve serbe në territorin e Kosovës.

Opozita politike, për efekte elektorale, po e përdor këtë situatë. Vetëvendosje kërkon në shesh dorëheqjen e Qeverisë. Kryetari i partisë më të madhe opozitare, z. Mustafa, i përgjigjet negativisht kërkesës së kryeministrit për të marrë bashkërisht përsipër pasojat e vazhdimit të bisedimeve me Serbinë. Kryetari i Bordit të Klubit për Politikë të Jashtme, i mirënjohuri z. Surroi, konkludon se bisedimet Kosovë-Serbi i kanë sjellë vetëm suksese Serbisë, ndërsa vetëm delegjimitet Kosovës. Më i fundit, por dhe me mjaftë me peshë institucionale, kryetari i Kuvendit i nxitur natyrshëm edhe emocionalisht nga pasojat e “dukshme” të fusnotës, por edhe nga amplifikimi politik dhe mediatik i tyre, kërkoi publikisht ndryshimin e përfaqësisë së Kosovës në bisedimet me Serbinë.

Nuk preferoj të përmend dhe të gjykoj për vlerësimin e Tadiqit nga opozita politike nacionaliste serbe. Është punë e tyre. Kosova, që mendoj se në gjithë popullsinë e vet e ka fituar tashmë koshiencën e mëvetësisë nga Serbia, ka të drejtën dhe detyrimin që në gjithë strukturën shtetërore të jetë e disponueshme dhe e përgjegjshme për konsolidimin dhe prosperitetin e shtetit kosovar.

Jemi në një kapërcyell delikat. Jemi mosbesues në rrafshin shtetëror, dyshojmë në statusin e Kosovës si shtet, jemi mosbesues për vlerën e bisedimeve me Serbinë, jemi mosbesues për mbështetjen e BE-së, si garant në këto bisedime.

Mund të kemi të drejtë, por dyshimi (mosbesimi) ekstrem shkakton dizekulibër, rrëzim, e rrëzimi fraktura. Kosova s’ka kohë dhe komoditetin t’i shkaktoi vetes “thyerje”.