Gjeologët shpjegojnë pse megalitet nga Stonehenge kanë qëndruar kaq shumë

Analiza e parë gjithëpërfshirëse shkencore e blloqeve guri imponues në Stonehenge zbuloi sekretin e rezistencës së madhe të motit të këtij monumenti të famshëm parahistorik në Anglinë jugore midis 4000 dhe 5000 vjet të vjetër dhe të listuar në 1986 në Listën e Trashëgimisë Botërore të UNESCO -s.

Shkencëtarët përshkruan një seri testesh që studionin pjesën e brendshme të njërit prej blloqeve të rërës, të njohur si sarsenas, për të fituar njohuri mbi gjeologjinë dhe përbërjen kimike të këtyre megaliteve nga neoliti (epoka e gurit të vonë) dhe epoka e bronzit (3000-1000 Para Krishtit).

Ata studiuan mostrat kryesore nga një nga sarsen, Guri 58, të marra gjatë punës konservuese në vitet 1950. Ky bllok është mbajtur në Shtetet e Bashkuara për dekada të tëra dhe është kthyer në Britani në 2018 për analiza të mëtejshme.

Sarsens janë bërë nga të ashtuquajturat “Silcrit” që u formua gradualisht brenda disa metrash nga sipërfaqja e tokës si rezultat i ujërave nëntokësore që qarkullojnë nëpër sedimentet e varrosura.

Silkriti është tokë e ngurtësuar (rezistues ndaj thërrmimit) që formohet kur silici i shkrirë SiO2 çimenton sipërfaqen e tokës, rërës dhe zhavorrit.

Rezultatet e hulumtimit treguan se thelbi përbëhet kryesisht nga kokrra kuarci me madhësi rëre të çimentuara fort me kristale kuarci të kryqëzuar.

Kuarci jashtëzakonisht rezistues, i qëndrueshëm dhe afatgjatë nuk shpërbëhet dhe nuk gërryhet edhe kur ekspozohet ndaj atmosferës për shekuj.

“Kjo shpjegon rezistencën e gurit ndaj ndikimeve atmosferike dhe pse është një material ideal për ndërtimin e monumenteve,” tha gjeomorfologu David Nash nga Universiteti Brighton i cili udhëhoqi kërkimin e botuar në revistën PloS ONE.

Me një arritje të mrekullueshme inxhinierike, njerëzit nga neoliti i vonë ngritën sarsenes në Wiltshire, rreth 2500 Para Krishtit.

Guri 58 është shtatë metra i lartë, me dy metra të tjerë të varrosur në tokë, dhe pjesa e sipërme peshon rreth 24 tonë.

Modeli kryesor është në formën e një shufre guri 2.5 centimetra të gjerë dhe rreth një metër të gjatë, ngjyrë bezhë që është më e lehtë se pjesa e jashtme gri e hapur e megalitit që është ekspozuar ndaj atmosferës për mija vjet.

Shkencëtari përdori metoda të ndryshme kërkimore, duke përfshirë skanimin CT, rrezet X, analiza mikroskopike dhe teknika të ndryshme gjeokimike.

“Mostra jonë e vogël tani është ndoshta shkëmbi më i analizuar pranë gurit të hënës,” tha Nash.

Ende nuk është e qartë se kur u formua ky gur, megjithëse disa studiues kanë zbuluar kokrra rëre të ngulitura që datojnë që nga Mesoproterozoiku, një epokë gjeologjike që ndodhi 1.6 dhe 1 miliard vjet më parë.

Mesoproterozoiku është pjesa e mesme e Proterozoikut, një periudhë gjeologjike që zgjati nga 2.5 miliardë vjet më parë deri në 542 milionë vjet më parë. Kufiri midis arkaikut dhe proterozoikut u vendos afërsisht në fillim të tektonikës së pllakave të ngjashme me atë të sotme, përkatësisht në fillim të një formimi më të theksuar të shkëmbinjve sedimentarë në zonat e rafteve të detit të cekët. /tch/