Milano, qyteti italian që humbi kanalet e famshme

Pak para bllokimit të dytë të Italisë në nëntor të vitit 2020, karriget tek Kanali i Madh i Milanos ishin të zënë me njerëz. Gjahtarët e pazareve morën rrugën nëpër tezgat e tregut, duke hapur tavolina retro, rreshta rastësor të mobilieve art deco dhe raftet e veshjeve të cilësisë së mirë.

Të tjerët uleshin në kafene, duke pirë lëngje ose kafe, duke parë blerësit. Uji i pastër i kanalit reflektonte diellin verbues të vjeshtës, raporton bbc.

Kjo është skenë e njohur e të dielave në rrethin Navigli të Milanos, kur shfaqet tregu i antikitetit. Në këtë copë bohem të kryeqytetit financiar të Italisë, blloqet e rrepta të qendrës së qytetit hapin rrugën për shtëpi me ngjyra pastele, shtigjet e kanalit me kalldrëm dhe urat, transmeton Telegrafi.

E vendosur në këndin jug-perëndimor të qytetit, rrethi Navigli mbetet një nga lidhjet e fundit të vërteta që milanezët kanë me ujin. Vetë Kanali i Madh (Naviglio Grande) daton që nga viti 1177, duke e bërë atë një nga kanalet më të vjetra të lundrueshëm në Evropë. Sot, është e mbushur me bare, kafene, restorante, galeri arti dhe dyqane; në kohë jo bllokimi, është një vend i gjallë takimi ose një vend për një shëtitje buzë ujit.

Megjithatë, ky cep i vogël i qytetit ka një histori shumë më të madhe; megjithëse nuk njihet gjerësisht, qendra e Milanos dikur gjurmohej me rrugë ujore, jo ndryshe nga ato të Venecias ose Amsterdamit.

Mendoni për pothuajse çdo qytet të madh në brendësi dhe ka një lumë të madh për të shkuar me të. Londra ka Thames. Paris, Seine. Berlini u ndërtua rreth brigjeve të Spree. Megjithatë, Milano, një nga qytetet më të pasura në Evropë, nuk ka asnjë.

Pra, qyteti duhej të bënte një për vete. Midis shekullit XII-të dhe XVII-të, u krijua një rrjet i kanaleve në mënyrë që të rritet pasuria dhe ndikimi i qytetit pa dalje në det. Nga fundi i shekullit të XV-të, sistemi i kanaleve të Milanos lidhi qytetin me lumin Ticino (25 km në perëndim) dhe lumin Adda (35 km në lindje). Në zemrën e rrjetit, Cerchia Interna (Unaza e Brendshme) dhe një seri kanalesh më të vogla thurën të gjithë lart.

Shumica e gjurmëve të fundit të këtij rrjeti mund të shihen në Navigli, dhe në veri të qytetit, në kanalin Martesana. Pjesa tjetër ra viktimë e modernizimit gjatë mesit të shekullit XX-të; ndërsa automjetet dhe trenat zëvendësuan anijet si mënyrat më të shpejta të transportit, Unaza e Brendshme u varros nën beton. Për pjesën më të madhe, kanalet janë ende atje, të mbuluara nga rrugë dhe ndërtesa të reja. Disa gjurmë mbeten ende në qendër të qytetit, të tilla si Lock Incoronata në fund të Via San Marco. Sot, kyçi është një pamje kurrioze: dy grupe portash të mëdha prej druri, të ngrira paksa të hapura, të padobishme pa ujë, në mes të Milanos.

Ndryshe nga qytetet e tjera të mëdha të Italisë, nuk ka asnjë lagje antike Centro Storico në Milano, por Navigli ndihej si një lloj tjetër qytet i vjetër.

Darsena (që do të thotë “dok” ose “kantier detar”) ndodhet në pikën e takimit të dy prej kanaleve të fundit të Milanos, Naviglio Grande dhe Naviglio Pavese. Dikur një nga portet më të ngarkuara në Itali derisa u çaktivizua gjatë urbanizimit të shpejtë të viteve 1960, kjo zonë bregdetare nuk ishte asgjë më shumë se kënetë e mbipopulluar në vizitën time fillestare.

Ai qëndroi kryesisht i papërdorur deri në vitin 2015, kur u rinovua plotësisht për Milan Expo. Tani, në vend të betonit të zhveshur dhe barërave të këqija të mbipopulluara, një lagunë e lulëzuar urbane, e rrethuar nga kafene, bare, biznese lokale dhe një sallë tregu, mbush hapësirën e saj të dikurshme të padashur, transmeton Telegrafi.

Në fillim, megjithatë, milanezët ishin skeptikë për rihapjen e bankës, sipas Mirta Oregna, një vozitës nga Canottieri San Cristoforo, një klub lokal në Naviglio Grande. “Në fillim kishte shumë ‘pse po e bëjnë këtë?’. Por tregu që është ndërtuar atje është bërë shumë i popullarizuar. Është e mbushur me dyqane interesante dhe kasapë të specializuar. Ka dy bare, të cilat janë fantastike. Ju uleni dhe jeni në detin e Milanos”, tha ajo.

Turizmi me anije gjithashtu ka lulëzuar që nga hapja e Darsenas, me pasagjerë vjetorë dyfishuar që nga viti 2015. Nga pranvera deri në fund të verës, anijet transportojnë turistë lart e poshtë Kanalit të Madh, duke u ankoruar në Darsena.

Historikisht, Darsena ishte një pjesë kryesore e rrjetit të kanalit të Milanos; një dok i brendshëm që përdoret për të transportuar mallra. Në fakt, deri në vitin 1920, ajo u përdor për të ndihmuar në ndërtimin e ndërtesës më ikonike të Milanos, Duomo.

“Imagjinoni varka të mëdha që vijnë në Milano, [duke sjellë] mermer për të ndërtuar katedralen. Simboli i Milanos ”, tha Edo Bricchetti, një historian vendas dhe anëtar i Inland Waterways International.

Gjatë një periudhe prej gjashtë shekujsh, mermeri dallues me shirita rozë u dërgua nga shpellat e Candoglia, afër Liqenit Maggiore më shumë se 90 km larg, në qytet, shpjegoi ai. Duke përdorur Daresna, anijet ishin në gjendje të lundronin në qendër të qytetit.

Sot, Darsena siguron një mushkëri vitale në një qytet famëkeq për ndotjen e tij. Çdo ditë, njerëzit shëtisin rreth brigjeve të tij ose ulen me një koktej të marrë nga baret e afërta – një pamje gjithnjë e më e zakonshme gjatë pandemisë.

Kajakët rrëshqasin mbi ujërat e tij me xham; peshkatarët u mësojnë gjyshërve të tyre artin e durueshëm; ndërsa vrapuesit gjurmojnë sythe rreth pedonales. Suksesi i tij dhe popullariteti i vazhdueshëm shumë kohë pas Expo kanë çuar në një projekt tepër ambicioz për të rihapur plotësisht Unazën e Brendshme të Milanos.

Pas një procesi të gjatë konsultimi që përfundoi në 2019, më në fund u njoftua një projekt për të rihapur shtrirjen e kanalit prej 8 km nga Cassina di Pomm në veri të qytetit në Darsena në jug, duke tërhequr në mënyrë efektive sistemin e kanalit mesjetar të Milanos dhe duke parë uji i ëmbël rrjedh nëpër Milano për herë të parë në gjysmë shekulli.

Aktualisht, planet janë duke u hartuar për një tunel nëntokësor për të lejuar që uji të kalojë përmes qendrës së qytetit – shpresohet që projekti të përfundojë deri në vitin 2026 kur Milano është vendosur të bashkë-organizojë Lojërat Olimpike Dimërore me Cortina d’Ampezzo.

“Ne duhet ta shohim rihapjen si një projekt të madh për rizhvillimin e qytetit. Kjo do t’i ndihmojë milanezët të jetojnë më mirë. Pa ndotje, pa smog, pa trafik ”, tha Federico Bianchino, një udhëzues lokal për udhëtime dhe anëtar i Riaprire i Navigli, një organizatë kushtuar rinovimit të navigli.

Vizioni është një vijë në formë gjarpri në qendër të Milanos – një lumë i përshtatshëm për një qytet të madh – dhe Bianchino beson se një projekt i tillë jo vetëm që do të përmirësojë infrastrukturën e qytetit, por do të përmirësojë jetën për banorët e tij, duke krijuar hapësira shumë të nevojshme brenda qytetit të mbingarkuar. qendra Lajmi i fundit se Utrecht sapo ka rihapur një nga kanalet e tij historikë u ka dhënë milanezëve shkak të shtuar për optimizëm. Ngjashëm me Milano, rruga ujore rrethore e qytetit holandez u mbulua në Shekullin 20 në një përpjekje për të “modernizuar” Utrecht.

Pengesa tjetër e madhe për projektin janë fondet. Është vlerësuar se rihapja e Unazës së Brendshme do të kushtojë 500 milionë euro, e cila ende nuk do të mblidhet. Megjithatë, ekziston shpresa që pavarësisht ndikimit ekonomik të coronavirusit në Itali, kriza në të vërtetë mund të fillojë procesin. Gjatë pjesëve më të vështira të pandemisë, Darsena dhe Naviglio Grande u pastruan përkohësisht nga kafenetë dhe baret.

Në mungesë të tyre, shtigjet e kanalit u bënë parqe urbane; vendet për të ecur, vrapuar, çiklizuar dhe ikur nga kufijtë e shtëpisë. Për këto arsye, është paraqitur një propozim për të përdorur disa nga fondet e rimëkëmbjes së krizës coronavirus, Italia është vendosur të marrë nga BE-ja për projektin, dhe një firmë kryesore inxhinierike milaneze është ngarkuar me zhvillimin e planeve të reja për të rihapur kanalet.

Shumica e netëve, skena është e njëjtë: njerëzit që bashkohen këtu për një arsye apo një tjetër, të tërhequr nga uji i qetë. /Telegrafi/