KËNGË

Poezi nga: Allen Ginsberg
Përktheu: Skënder Buçpapaj

Pesha e botës është
dashuria.
Nën barrën
e vetmisë,
nën barrën
e pakënaqësisë

pesha,
pesha që ne mbartim
është dashuri.

Kush mund ta mohojë?
Në ëndërra
ajo e prek
trupin,
në mendim
ndërton
një mrekulli,
në përfytyrim
angështon
nga lindja
në njeriun –
shikon tejpërtej zemrën
duke u kallur me dlirësi –
sepse barra e jetës
është dashuria,

por ne e mbartim peshën
të pezmuar,
dhe kështu do mbetur
në krahët e dashurisë
fundja,
do mbetur
në krahët e
dashurisë.

S’ka çlodhje
pa dashuri,
s’ka gjumë
pa ëndrrat e
dashurisë –
ji i çmendur apo esëll
i dhënë pas engjejve
apo makinave –
dëshira përfundimtare
është dashuria –
s’ka më të hidhur,
s’mund ta mohosh,
s’mund ta kesh
nëse e mohon:

pesha është tepër e rëndë

– do dhënë
pa shpërblim
ashtu si mendimi
jepet
në vetmi
në gjithë mrekullinë
e teprimit të tij.

Trupat e ngrohtë
ndriçojnë së bashku
në errësirë,
dora lëviz
tek qendra
e mishit,
lëkura dridhet
në lumturi,
dhe shpirti vjen
gjithë hare tek syri –

po, po
kjo është
çfarë desha,
unë gjithmonë desha,
unë gjithmonë desha
të kthehem në trupin
ku unë linda.