Si disa njerëz mund të përfundojnë duke jetuar në aeroporte për muaj – madje edhe vite

Në muajin janar të vitit 2021, autoritetet lokale arrestuan një burrë 36-vjeçar të quajtur Aditya Singh pasi kishte kaluar tre muaj duke jetuar në Aeroportin Ndërkombëtar “O’Hare” të Chicagos.

Që nga tetori 2020, ai kishte qëndruar në anën e sigurt të aeroportit, duke u mbështetur në dashamirësinë e të huajve për t’i blerë ushqim, ka fjetur në terminale dhe ka përdorur ambientet e shumta të banjës.

Vetëm kur një punonjës i aeroportit kërkoi të shihte ID-në e tij, ai u arrestua pasi nuk e kishte një të tillë, transmeton Telegrafi.

Singh, megjithatë, ishte larg nga i pari që bëri një qëndrim të gjatë në ambientet e aeroportit.

Pas më shumë se dy dekadash duke studiuar historinë e aeroporteve, CNN ka hasur në histori të ndryshme të individëve që kanë arritur të strehohen në terminale për javë, muaj dhe nganjëherë vite.

Megjithatë, është interesante se jo të gjithë ata që e gjejnë veten duke jetuar në një aeroport e bëjnë këtë me dëshirën e tyre. Në këtë grup ishte edhe Mehran Karimi Nasseri, i cili ka jetuar në aeroportin Charles de Gaulle të Parisit për 18 vjet dhe ka frymëzuar filmin “The Terminal”. Nasseri vdiq më 12 nëntor 2022, në të njëjtin aeroport.

Duke u përzier me turmën

Qoftë në video-lojëra si “Qyteti i Aeroportit” ose bursa për tema si “urbanizmi i aeroportit”, shpesh do të shoh se aeroportet janë si “mini qytetet”. Unë mund të shoh se si mbin kjo ide: Aeroportet, në fund të fundit, kanë vende adhurimi, polici, hotele, ngrënie të shkëlqyera, blerje dhe transport masiv.

Por nëse aeroportet janë qytete, ato janë mjaft të çuditshme, pasi ata që drejtojnë “qytetet” preferojnë që askush të mos banojë atje.

Megjithatë, është e mundur të jetosh në aeroporte sepse ato ofrojnë shumë nga lehtësitë bazë të nevojshme për mbijetesë: ushqim, ujë, banjo dhe strehim. Dhe ndërsa operacionet e aeroportit nuk funksionojnë domosdoshmërisht 24/7, terminalet e aeroportit shpesh hapen shumë herët në mëngjes dhe qëndrojnë të hapur deri shumë vonë natën.

Shumë nga objektet janë aq të mëdha saqë ata që janë të vendosur të qëndrojnë – si njeriu në O’Hare – mund të gjejnë mënyra për të shmangur zbulimin për mjaft kohë.

Një nga mënyrat se si banorët e mundshëm të aeroportit shmangin zbulimin është thjesht të përzihen me turmat. Para pandemisë, aeroportet amerikane trajtonin 1.5 milion deri në 2.5 milionë pasagjerë në çdo ditë të caktuar.

Sapo goditi pandemia, numrat ranë në mënyrë dramatike, duke rënë nën 100 mijë gjatë javëve të para të krizës në pranverën e vitit 2020.

Veçanërisht, njeriu që jetoi në O’Hare për pak më shumë se tre muaj arriti në mes të tetorit 2020 si pasagjer kur numrat po përjetonin një rikthim. Ai u zbulua dhe u kap vetëm në fund të janarit 2021 – pikërisht kur numri i pasagjerëve ra ndjeshëm pas ndalimit të udhëtimeve dhe gjatë ringjalljes së coronavirusit.

Të jetosh në harresë

Jo të gjithë ata që e gjejnë veten duke fjetur në një terminal duan domosdoshmërisht të jenë atje.

Udhëtoni mjaftueshëm me aeroplan dhe shanset janë që, në një moment ose në një tjetër, do ta gjeni veten në kategorinë e banorit të pavullnetshëm afatshkurtër të aeroportit.

Ndërsa disa njerëz mund të rezervojnë fluturime që do t’u kërkojnë atyre të qëndrojnë gjatë natës në aeroport, të tjerë e gjejnë veten të bllokuar në aeroporte për shkak të lidhjeve të humbura, fluturimeve të anuluara ose motit të keq. Këto rrethana rrallë rezultojnë në më shumë se një ose dy ditë qëndrimi në një aeroport.

Pastaj ka nga ata që padashur e gjejnë veten në një qëndrim të zgjatur e të pacaktuar. Ndoshta banori më i famshëm afatgjatë i pavullnetshëm i aeroportit ishte Mehran Karimi Nasseri, banori i aeroportit, historia e të cilit frymëzoi “Terminal”.

Nasseri, një refugjat iranian, ishte rrugës për në Angli nëpërmjet Belgjikës dhe Francës në vitin 1988 kur humbi dokumentet që vërtetonin statusin e refugjatit. Pa letrat e tij, ai nuk mund të hipte në aeroplanin që do ta dërgonte në Angli. As nuk u lejua të largohej nga aeroporti i Parisit, por as të hynte në Francë. Ai shpejt u bë një patate e nxehtë ndërkombëtare, pasi rasti i tij u bë problem mes zyrtarëve në Angli, Francë dhe Belgjikë. Në një moment autoritetet franceze i ofruan leje atij të banonte në Francë, por Nasseri e hodhi poshtë ofertën, thuhet se dëshironte të shkonte në destinacionin e tij origjinal, Angli. Dhe kështu ai qëndroi në aeroportin Charles de Gaulle për gati 18 vjet. Ai u largua vetëm në vitin 2006, kur shkaku i shëndetit të ligë u shtrua në spital.

Banorë të tjerë afatgjatë të aeroportit përfshijnë Edward Snowden, zbulues i NSA-së, i cili kaloi më shumë se një muaj në një aeroport rus në vitin 2013 përpara se të merrte azil. Dhe pastaj është saga e Sanjay Shah. Ky i fundit kishte udhëtuar në Angli në muajin maj të vitit 2004 me një pasaportë britanike. Zyrtarët e imigracionit, megjithatë, ia refuzuan hyrjen kur ishte e qartë se ai synonte të emigronte në Angli, jo thjesht të qëndronte atje disa muaj që lejoi lloji i pasaportës së tij.

I dërguar përsëri në Kenia, Shahu kishte frikë të largohej nga aeroporti, pasi ai kishte dorëzuar tashmë shtetësinë e tij keniane. Ai më në fund mundi të largohej pas një qëndrimi në aeroport pak më shumë se një vit kur zyrtarët britanikë i dhanë nënshtetësinë e plotë.

Kohët e fundit, pandemia e coronavirusit krijoi banorë të rinj afatgjatë të pavullnetshëm të aeroportit. Për shembull, një estonez i quajtur Roman Trofimov mbërriti në Aeroportin Ndërkombëtar të Manilës me një fluturim nga Bangkok më 20 mars 2020. Në momentin e arritjes së tij, autoritetet filipinase kishin pushuar së lëshuari viza hyrje për të kufizuar përhapjen e COVID-19. Trofimov kaloi mbi 100 ditë në aeroportin e Manilës derisa personeli në ambasadën e Estonisë më në fund ishte në gjendje t’i siguronte atij një vend në një fluturim riatdhesimi.

Të pastrehët gjejnë strehë

Ndërsa shumica e banorëve të pavullnetshëm të aeroportit dëshirojnë të largohen nga shtëpia e tyre e përkohshme, ka disa që vullnetarisht janë përpjekur ta bëjnë një aeroport vendbanimin e tyre afatgjatë.

Aeroportet kryesore si në Shtetet e Bashkuara ashtu edhe në Evropë kanë funksionuar prej kohësh – megjithëse kryesisht joformalisht – si strehimore për të pastrehët.

Megjithëse të pastrehët kanë një histori të gjatë në Shtetet e Bashkuara, shumë analistë i shohin vitet 1980 si një pikë kthese të rëndësishme në atë histori, pasi shumë faktorë, përfshirë shkurtimet e buxhetit federal, deinstitucionalizimi i të sëmurëve mendorë dhe gentrifikimi, dërguan në një rritje e numrit të të pastrehëve. Pikërisht në atë dekadë mund të gjeni historitë më të hershme për të pastrehët që jetojnë në aeroportet e SHBA.

Në vitin 1986, për shembull, Chicago Tribune shkroi për Fred Dilsner, një ish-kontabilist 44-vjeçar, i cili kishte një vit që jetonte në O’Hare në Chicago. Artikulli tregonte se individët e pastrehë kishin filluar të shfaqeshin për herë të parë në aeroport në vitin 1984, pas përfundimit të lidhjes së trenit të Autoritetit Transit të Chicagos, e cila siguronte qasje të lehtë dhe të lirë.

Gazeta raportoi se 30 deri në 50 njerëz jetonin në aeroport, por zyrtarët prisnin që numri mund të rritet në 200 me fillimin e motit dimëror.

Kjo çështje ka vazhduar në shekullin e XXI. Lajmet e vitit 2018 raportuan një rritje të numrit të të pastrehëve në disa aeroporte të mëdha amerikane gjatë viteve të mëparshme, duke përfshirë në Aeroportin Ndërkombëtar Hartsfield-Jackson Atlanta dhe në Baltimore/Washington International Thurgood Marshall Airport.

Pandemia e coronavirusit ka shtuar një shqetësim shtesë për shëndetin publik për këtë grup banorësh të aeroportit.

Në pjesën më të madhe, zyrtarët e aeroportit janë përpjekur t’u ofrojnë ndihmë këtyre banorëve vullnetarë. Në Aeroportin Ndërkombëtar të Los Angelesit, për shembull, zyrtarët kanë vendosur ekipe të ndërhyrjes në krizë për të punuar për të lidhur të pastrehët me strehimin dhe shërbime të tjera.

Por është gjithashtu e qartë se shumica e zyrtarëve të aeroportit do të preferonin një zgjidhje ku aeroportet nuk do të funksiononin më si strehimore për të pastrehët. /Telegrafi/