Pse e quajnë “Bregdeti i Vdekjes” vendin më idilik spanjoll?

Paketimi i katër kostumeve të banjës për një pushim njëjavor mund të duket si mbingarkesë. Sidomos kur udhëtimi përfshin një rritje prej 80 kilometrave nëpër një nga rajonet që më së shumti përjeton ditë me shira në Spanjë.

Gjarpërinjtë lënë gjurmë në maje të shkëmbinjve “fluturues”, të thyer dhe që bien në det gjersa udhëtimi bëhet  përgjatë një pjese të vijës bregdetare të njohur si Bregu i Vdekjes (Costa da Morte), e cila përballet me Oqeanin Atlantik në Galicia, një rajon në veriperëndim të Spanjës.

Por, autorja e këtij udhëpërshkrimi për CNN-ën, Jeanine Barone, ishte optimiste për gjetjen e diellit dhe rërës, pa marrë parasysh sesa i pamundur mund të duket synimi.

Bregu i Vdekjes është emëruar me vend, duke qenë se është si versioni i Trekëndëshit të Bermudeve. Që nga shekulli i XIV-të, të dhënat kanë dokumentuar fundosjen e më shumë se 600 anijeve – disa u zhdukën pa lënë gjurmë – që morën mijëra jetë, transmeton Telegrafi.

Nuk është çudi, duke marrë parasysh përzierjen e veçantë të kushteve që e bën lundrimin në këto ujëra kaq kërcënuese. Shkëmbinjtë specifikojnë vijën bregdetare ku ujërat janë të lidhur me rryma të forta, me disa pjesë shumë të cekëta dhe të tjera me pika me gurë të fshehur jo shumë larg sipërfaqes.

Zona shpesh goditet nga stuhi të ashpra, vorbulla mund të rrokulliset papritmas gjersa erërat shpesh marrin hov prej më shumë se 110 km/h. Për më tepër, shoqërimi i këtij bregu me vdekjen daton nga kohërat antike kur bota mendohej se ishte e sheshtë.

Vendasit besuan se përtej pelerinës më perëndimore, Finisterre (që do të thotë Fundi i Tokës), nuk ishte asgjë tjetër përveç errësirë dhe dënim.

Për ata që lundrojnë në këto ujëra të pabesë sot, një mori fenerësh të vendosur përgjatë shkëmbinjve ofrojnë një lloj sigurie, duke i udhëhequr ata drejt një porti të sigurt. Në mënyrë të përshtatshme, shtegu i alpinizmit që përshkruan 170 kilometra nga Malpica në Finisterre quhet Camino dos Faros (Rruga e Ferrit).

Një pamje marramendëse

Me dy kilometra rëre të bardhë gjendet fshati Laxe, i cili na dhuron kënaqësi të paparë thotë autorja.

Por, në ankth për të parë Faro de Laxe, aty gjendet një shteg i bukur për shëtitje të shkurtër.

Rruga gjoja mbresëlënëse papritmas rrëshqet përgjatë një peizazhi valëzues të luleve të egra dhe shkurreve me gjelbërim të përjetshëm, duke nxitur marramendje ndërsa shikoni shkëmbinjtë e tejmbushur dhe deti që gumëzhin.

Me ngritjen e erës dhe dallgët që rrahin shkëmbinjtë është e qartë pse një çarje e madhe pranë shtegut quhet “A Furna da Espuma” (Furra e shkumës), ndërsa spërkatja e detit më shkumëzon në fytyrë.

Plazhi i spërkatur nga dielli në Laxe duket shumë larg nga kjo skenë dramatike.

Në ditën tjetër, autorja qëndron në një peizazh të trazuar bregdetar të mbuluar me lule vjollce dhe të bardha, duke medituar mbi gurët e varreve angleze, ku pothuajse 200 marinarë britanikë u varrosën kur anija e tyre, HMS Serpent, u përplas në fund të shekullit të XIX-të.

Tingujt e zhurmshëm të detit të zemëruar na ndjekin ndërsa vazhdojmë duke ecur nëpër dy shtresa rëre të pazhvilluara – Playa de Reira dhe Playa de Balea, transmeton Telegrafi.

“Duke tërhequr veten larg, unë jam e magjepsur nga pamja e largët e Far Vilan, feneri i parë elektrik i Spanjës – i ndërtuar për të parandaluar një tjetër tragjedi të tipit HMS Serpent – kulla e së cilës ngrihet rreth 80 metra mbi gadishullin e ngatërruar me shkëmb”, tha Baronne.

Duke zhvendosur rrugën tonë përmes gurëve që janë gërryer në forma të përshtatshme për një provë Rorschach në këtë lokalitet të valuar, ne shqyrtojmë mbetjet në Kepin e Vilanit të farit origjinal, mbledhës, tetëkëndësh që dikur punonte në avull, por drita e të cilit nuk ishte askund afër si lenta Fresnel e Farit më bashkëkohor Cabo Vilan, shtoi ajo.

I paemëruar dhe idilit

Vendi ka një peizazh që ndryshon në mënyrë të konsiderueshme pothuajse në çdo kthesë të shtegut. Ndonjëherë, përqafon shkëmbinjtë plot djerrina të mbushur me gurë të thepisur dhe është i mbuluar me kullota të harlisura gjersa ka pyje të dendura me pisha.

Një pishinë e shkretë, pa emër, me rërë ofron një përvojë ideale noti me ujëra të qetë dhe të butë.

Një bonus i shtuar, shkëmbinjtë e përsosur të sheshtë në njërin skaj të plazhit bëjnë një vend piknik për klasin e parë, joformal. I vetmi tingull është përplasja e butë e valëve në breg.

Një vello e mjegullt vendoset përgjatë shtegut ndërsa rruga shkon drejt fshatit Os Muinos teksa dëgjohen ujëra të vrullshme.

Akoma, deti nuk është kurrë larg. Rruga baritore shpejt përfundon në Playa de Merexo, një plazh me drunj të lartë e të mbuluara me bar. Në një peizazh të zbukuruar me lule të egra, dy kuaj ushqehen në një kullotë mbi rërë.

Kjo atmosferë e lumtur bie në kontrast me gjendjen e trishtuar shpirtërore sapo të arrini në qytetin bregdetar të Muxia. Atje do të përplaseni me një monolit të gjatë, prej 35 metra që kujton një katastrofë masive eko dhe ata vullnetarë galicianë që u mobilizuan për ta pastruar në vitin 2002.

Darka aty ku lumi takon detin

Rruga së shpejti zhytet në një pyll të shndërruar në diell i mbështjellë me një tepih me ngjyrë jeshile.

“Përtej gjetheve të dendura, një zhurmë rrëshqit sipër nesh ndërsa paralelizojmë ujërat e vrullshëm të lumit Lires, duke e bërë rrugën për në një kafene skenike shumë të rekomanduar: Bar Playa Lires” shkruan autorja.

I vendosur lart mbi det ku lumi derdhet, tarraca e restorantit shikon nga Playa e pacenuar e Nemina që është pothuajse pa gjurmë. Ne gërmojmë në pulpo a feira (stil oktapod galisian) që gatuhet me vaj ulliri dhe speci, të prerë hollë dhe që shërbehet në një pjatë balte.

Në këtë mjedis të qetë, vështrimi ynë i largët bie në rrugën që sapo kemi ndjekur, tani një fjongo e veshur me mjegull thjesht duke gjarpëruar përgjatë Bregut të Vdekjes.

Me pak e ëmbëlsi, në distancë, më në fund do të dallojmë fundin e udhëtimit tonë: Kepin Finisterre që shtrihet përtej qytetit port për të cilin është emëruar.

Ndërsa shëtisim nëpër një pyll mahnitës ku degët e pemëve formojnë tunele të errëta disa metra të gjatë, duke u lëkundur në erë, era fërfëllon me një sens magjik.

Magjia vazhdon përtej kësaj pylli kur shohim prapa dhe shohim një perde të trashë mjegulle që fryn papritmas mbi shtegun që shkelëm disa minuta më parë.

Nëse vendosni të shkoni

Hoteli në këtë pelerinë të shkathët, O Semáforo de Fisterra, na ofron një vend të përshtatshëm. Është i vendosur mbi shkëmbinjtë e pjerrët që përballen me Oqeanin Atlantik të tërbuar.

Me bazë në Mbretërinë e Bashkuar On Foot Holidays specializohet në rrugët e vetë-drejtimit të ecjes në të gjithë Evropën. Udhëtimi i tyre Camino dos Faros mund të rezervohet si një udhëtim 5, 7 ose 10 natë në varësi të sa kohës keni.

Ato ofrojnë shënime udhëtimi, harta, gjurmë GPS (që mund të ngarkohen në smartphonen tuaj) dhe mbështetje të telefonit lokal për të siguruar që nuk do të humbni.

Një taksi mbart bagazhet tuaja në akomodimin tuaj çdo ditë, por ju mund të merrni masa që taksi së pari t’ju zbresë në një rrugë tjetër për të shkurtuar udhëtimin tuaj atë ditë. /Telegrafi/