Përvojë e tmerrshme për viktimat, por a janë me të vërtetë monstruozë peshkaqenët që e duan shijen e mishit të njeriut?

Peshkaqenët u fusin frikën në palcë njerëzve në mbarë botën si asnjë krijesë tjetër

Dukja e tyre e frikshme, përmasat e kombinuara me një mjedis armiqësor e të huaj i bëjnë të duken sikur kanë dalë drejtpërdrejt nga makthet tona më të këqija.

Peshkaqenët janë krijesa shumë inteligjente. Kanë një shqisë të jashtëzakonshme të nuhatjes dhe dëgjimit, si dhe një shikim të mirë në kushte të dritës së pakët. Shqisa e tyre e të nuhaturit është aq e zhvilluar, sa që janë në gjendje ta hetojnë një pikë gjak të përzier me miliona litra ujë!

Po ashtu, me anë të shqisës së tyre të dëgjimit, ata janë në gjendje ta dëgjojnë peshkun duke lëvizur mbi dy kilometra larg. Peshkaqenët nuk kanë veshë të jashtëm. Ata dëgjojnë me anë të qindra poreve që gjenden anash trupit të tyre, të cilat janë tepër të ndjeshme ndaj lëvizjeve të valëve, ndryshimeve të presionit dhe dridhjeve në ujë.

Lëkura e tyre është e ashpër, si letër grithëse, prandaj nëse vjen deri te fërkimi i saj me lëkurën e njeriut, e rrjep këtë të fundit pa problem.

Peshkaqenët janë të vetmet gjallesa që nuk sëmuren asnjëherë. Ata janë imunë ndaj çdo lloj sëmundjeje përfshi madje edhe të gjitha llojet e sëmundjeve të kancerit, transmeton Telegrafi.

Peshkaqenët kanë dhëmbë të mprehtë në formë trekëndëshi, të cilët vazhdojnë të dalin gjatë tërë jetës.

Përpos në rrethana të veçanta, peshkaqenët rrallë i sulmojnë njerëzit. Pjesa më e madhe e sulmeve shkaktohen nga afrimi i tepërt i njerëzve, apo nëse peshkaqeni kërcënohet dhe ndihet i rrezikuar.

Dhuna e papritur që pason një sulm peshkaqeni është një përvojë e tmerrshme për viktimat, por a janë me të vërtetë monstruozë peshkaqenët që e duan shijen e mishit të njeriut?

Përse sulmojnë peshkaqenët?

“Nëntëdhjetë për qind ose më shumë e sulmeve të peshkaqenëve janë pasojë e një gabimi. Ata supozojnë se ne jemi diçka që nuk jemi” – Geri Adkison, zhytës.

Megjithëse një sulm i peshkaqenit mund të duket i egër dhe brutal, është e rëndësishme të mbani mend se peshkaqenët nuk janë krijesa të liga që vazhdimisht kërkojnë njerëz për të sulmuar.

Peshkaqenët janë kafshë që përdorin instinktet, si gjitha kafshët e tjera. Si grabitqarë në krye të zinxhirit ushqimor në oqeane, peshkaqenët lindin për të gjuajtur dhe për të ngrënë sasi të mëdha mishi, transmeton Telegrafi.

Peshkaqeni ushqehet me krijesa të tjera detare, kryesisht peshq, breshka deti, balena dhe luanë ose foka detare. Njerëzit nuk janë në menynë e saj. Në fakt, njerëzit nuk sigurojnë mish të mjaftueshëm yndyror për peshkaqenin, i cili ka nevojë për shumë energji për të lëvizur trupin e tij të madh dhe muskulor.

Atëherë pse i sulmojnë njerëzit?

E dhëna e parë mund të gjendet në modelin në të cilin ndodhin shumica e sulmeve. Në shumicën e rasteve, peshkaqeni kafshon viktimën, qëndron për disa sekonda (duke e tërhequr viktimën nëpër ujë ose nën sipërfaqe) dhe më pas e lëshon atë. Është shumë e rrallë që një peshkaqen të kryejë disa sulme radhazi për t’u ushqyer me një viktimë njerëzore. Peshkaqeni gjykon gabimisht se njeriu është diçka që ai ha zakonisht.

Pasi peshkaqeni e shijon, kupton se nuk është ushqimi i tij i zakonshëm dhe më pas e lë të shkojë. Konfuzioni i peshkaqenit është më i lehtë për t’u kuptuar sapo të fillojmë t’i shohim gjërat nga perspektiva e tij. Shumë viktima të sulmeve janë sërfistët. Një peshkaqen që noton poshtë sheh një formë të përafërt ovale me krahë dhe këmbë të varura. Ajo i kujton asaj një fokë (preja kryesore e peshkaqenëve të mëdhenj të bardhë) ose një breshkë deti (një ushqim i zakonshëm për peshkaqenë tigër).

Sulmet shpesh ndodhën edhe kur njerëzit peshkonin me shtizë në ujërat e oqeanit. Peshkaqenët tërhiqen nga sinjalet e dërguara nga peshqit, aroma e gjakut në ujë dhe impulset elektrike të lëshuara ndërsa peshku lufton. Peshkaqenët regjistrojnë këto sinjale. Pasi peshkaqeni arrin, ai bëhet i irrituar dhe agresiv në prani të kaq shumë ushqimeve. Një peshkaqen i uritur dhe i emocionuar mund të ngatërrojë lehtësisht një njeri me prenë e tij të zakonshme, raporton National Geographic.

Ka raste kur peshkaqenët sulmojnë si rezultat i agresionit dhe jo urisë.

Edhe pse peshkaqenët kanë vizion shumë të mirë, megjithatë, në ujërat e turbullt, grabitqarët mund të ngatërrohen.

Besohet se, veçanërisht në ujërat e cekëta pranë bregut, peshkaqenët ngatërrohen sepse janë duke gjuajtur peshq më të vegjël. Në kërkim të peshqve, duke notuar cekët, ata mund të hasin, për shembull, me këmbën e dikujt. Në shumicën e rasteve, “takime” të tilla përfundojnë vetëm me një pickim, pas së cilës peshkaqeni ikën.

Pse, atëherë, sulmet ndodhin në një distancë më të madhe nga bregu?

Shumica e sulmeve nuk treguan se peshkaqenët zotëronin teknika spektakolare gjuetie, si për shembull kur shkonin pas fokave.

Kur fokat janë në meny, peshkaqeni i bardhë do të afrohet nga fundi me shpejtësi të lartë, zakonisht duke dalë në sipërfaqe dhe duke e goditur viktimën me forcë të madhe përpara se të ushqehet me të. Në krahasim, sulmet njerëzore janë gjithmonë më pak shpërthyese dhe ndonjëherë notarët as që e vërejnë se janë në rrezik. Edhe kur i shkaktojnë kafshime të rënda një notari, ata largohen të painteresuar.

Kjo është arsyeja pse ekspertët ofruan një zgjidhje tjetër – peshkaqenët janë krijesa të afta për të sulmuar, por edhe kureshtarë, sepse ata janë grabitqarë dominues në shumicën e ekosistemeve oqeanike, prandaj nuk kanë frikë.

Nofulla e tyre shërben gjithashtu si një sensor që i shtyn ata të “hetojnë” objekte të panjohura për të përcaktuar nëse ato mund të përfaqësojnë ushqim të mirë.

Si sulmojnë?

Rrallëherë ka ndonjë paralajmërim. Një surfist ose notar nuk e ka idenë se kjo do të ndodhë. Ndonjëherë treguesi i parë që diçka nuk shkon është frika në fytyrën e një shoku të ngushtë. Më shpesh sesa jo, shenja e parë është një goditje e papritur, masive nga peshkaqeni që godet viktimën.

Peshkaqenët e bardhë janë në të vërtetë shumë zgjedhës kur bëhet fjalë për ushqimin. Ata refuzojnë të kafshojnë gjërat që normalisht nuk i hanë, si p.sh. kufomat e gjallesave, pasi i shijojnë fillimisht.

Megjithatë, ka shumë lloje peshkaqenësh, dhe jo të gjithë peshkaqenët ndjekin të njëjtin model. Rrethanat gjithashtu mund të ndryshojnë modelin e krizave. Sulmet e peshkaqenëve në ujërat e thella të detit zakonisht nuk janë sulme goditëse. Në këtë rast, ku viktimat janë zakonisht të mbijetuar nga fundosja e anijeve ose nga përplasjet e avionëve, peshkaqenë rrethojnë zonën. Ata më pas godasin viktimat që janë jashtë grupit ose ata që janë tashmë të plagosur, përpara se të kafshojnë.

Megjithatë, viktimat e sulmit të peshkaqenëve zakonisht nuk vdesin nga trauma e papritur. Ata zakonisht rrjedhin gjak deri në vdekje. Duhen disa minuta që viktimat të arrijnë në breg dhe akoma më shumë kohë për të mbërritur ambulanca. Dallimi midis jetës dhe vdekjes zakonisht qëndron në atë nëse ka dikush që di të parandalojë humbjen masive të gjakut, sepse çdo sekondë ka rëndësi.

Pavarësisht raportimeve të shumta në media, ekspertët gjithmonë theksojnë se sulme të tilla janë në fakt shumë të rralla dhe aq më pak fatale. Megjithëse numri i sulmeve të raportuara ka qenë në rritje vitet e fundit, për frymë nuk është rritur. /Telegrafi/