Për dashurinë dhe vdekjen: Historia tragjike e një shkrimtari

Shkrimtari i shquar meksikan Carlos Fuentes dhe miku më i afërt i nobelistit Gabriel Garcia Marquez, kaloi një fëmijëri dhe adoleshencë të gëzuar. Por, jeta e tij familjare qe e mbushur, njëherazi me lumturi e shumë dhimbje.

Fuentesi shquhej për bukurinë e tij mashkullore dhe shijen e hollë për t’u veshur, gjë që bëri të adhurohej prej femrave të kohës dhe sërës së tij. Më 1958, kur ishte 30 vjeç, Fuentes ra në dashuri me aktoren e famshme meksikane Rita Masedo (María de la Concepción Macedo Guzmán), e cila ishte tre vite më e madhe dhe që la burrin e dytë për shkrimtarin e ri simpatik. Bashkë patën një vajzë.

Edhe pse Fuentesi e donte shumë, Rita divorcohet (1969) për shkak të tradhtive të tij me të tjera femra. Rita, më 1993, kur ishte 67 vjeçe, vret veten pasi merr vesh se ishte me kancer. Kjo e plagosi Carlosin. Po atë vit (1969), ai martohet me aktoren amerikane Jean Seberg që ishte dhjetë vjeçe më e vogël. Pas një romance intensive, por të shkurtër, pas pak muajsh ata ndahen. “Ishte brilante, inteligjente, e bukur… ishte një femër mjaft vunerable”, thoshte Fuentes për të.

Më 1979, kur ishte ende 41 vjeçe, edhe Jean Seberg i jep fund jetës duke gëlltitur një mbidozë barbirutikosi. Më 1971 Fuentes humbet të atin, me të cilin ishte i lidhur shumë. Por, po atë vit u njoh me gazetaren Silvia Lemus, gjë që do ta quajë ngjarje vendimtare në jetën e tij.

“Nëse gjithë femrat që kam dashur do të përmblidheshin në një të vetme, do t’i përfshinte të gjitha ajo, do të ishte ajo, e vetmja grua që kam dashur përgjithmonë. Ato të gjitha janë yje, por Silvia është vetë galaksia. Ajo i rrok të gjitha. Ajo është bukuria, kënaqësia erotike, por edhe thjesht mrekullia për të qenë së bashku, për të ngrënë, për të fjetur dhe për t’u zgjuar së bashku, për të shëtitur dhe për të udhëtuar së bashku, për t’i pasur miqtë së bashku, për t’i ndarë të gjitha së bashku mëdyshjet, planet, të metat, gabimet, dashurinë; duam dhe atë që mund të mos na pëlqejë apo të na pezmatojë në personalitetet dhe sjelljet tona”, ka thënë ai për të. “Çdo gjë që na bashkon, madje edhe ajo që mund të na ndajë, kthehet në një pikë takimi, hetimi dhe në fund bashkimi. Fizikisht jemi shumë të ndryshëm. Ajo është delikate, vajzë e çlirët, bionde dhe me ca sy sensualë që ndërrojnë nga e kaltra në të gjelbër apo në gri, sipas kohës. Pamja e saj është evropiane, por cipën e ka të brymtë, me një vezullim të bukur oriental. Shija e saj për t’u veshur është e jashtëzakonshme dhe më kënaq. E dua sepse unë jam njeriu më i përpiktë mbi këtë tokë dhe ajo, me përpikëri, mbërrin gjithnjë me vonesë. Është pjesë e magjisë së saj. Të bën të presësh”.

Pas një viti u martuan. Bashkë patën dy fëmijë: Carlosin dhe Natashën. Më 1999, kur sapo kishte mbushur 25 vjeç, vdes biri i tyre Carlosi, që vuante prej hemofilisë qysh i vogël. Dhimbjen për të Fuentes e tregon në një ese.

“Evropianët e shekullit XVII prisnin që vdekja t’u vinte nga Spanja, në mënyrë që të arrinte sa më vonë. Jo, mua dhe asaj na mbërriti shpejt, kur humbëm Carlosin. Të bashkuar përgjithmonë, na erdhi një vdekje që na bashkoi më shumë se kurrë. Ajo e ka pranë Carlosin çdo çast. Mua, më pak i ndjeshëm apo më burracak, më është bërë zakon ta thërras tim bir, me një forcë që vetë mua më habit, gjatë kohës kur shkruaj. Ky është momenti kur im bir vjen pranë meje, dhe ndiej se gjatë përpjekjes sime të përditshme për të shkruar, ai e përmbush qëllimin e tij të cunguar. Kësisoj, ndodh që gjithçka zgjatet dhe kthehet për t’u mishëruar në bashkimin e një çifti. Ka thënë Apollinaire se ka nga ata që vdesin për të qenë të dashuruar. Në rastin tonë, biri ynë është gjallë, sepse dashuria që na bashkoi është e gjallë në jetët tona”, shkruan Fuentes.

Por, fatkeqësia nuk do të mbaronte këtu. Më 24 gusht 2005, në gazetat e mbrëmjes njoftojnë se diku pranë lagjes Tepito të kryeqytetit qe gjetur trupi i pajetë i vajzës së Fuentes. Natasha sapo kishte mbushur 30 vjet.

Në tekstin kushtuar fëmijëve të tij, shkrimtari do të shkruajë për Natashën: “Ishte një vajzë lojcake, e gëzuar, plot imagjinatë dhe humor. Iluzioni i madh i një prindi është që bija e tij të jetë përherë një burim dashurie dhe përherë ta shikojë në sallon duke kërcyer…”

Pas vdekjes së Fuentes, Silvia publikoi librin me kujtime nga jeta me të, me titull “Shkrime dhe përshkrime”.

“Një çift nuk e di se cili do ta përcjell tjetrin apo nëse do të vdesin së bashku. Veç ai që mbetet pas, nuk do të jetë thjesht një i pikëlluar, por një përfaqësues i vdekjes. Dashuria që vazhdon edhe pas vdekjes quhet eros. Ajo vazhdon edhe pas netëve, ditëve dhe viteve me gjallje, kur nuk është më, por vetëm përmes imagjinatës erotike. ‘Erotizëm do të thotë ta miratosh jetën deri në vdekje’, thotë Georges Bataille te romani i shkrimtares britanike Emily Bronte, ‘Maja të stuhishme’. Seksualiteti të çon drejt vdekjes, sepse të riprodhohesh do të thotë të zhdukesh. Të kuptosh këtë do të thotë të kuptosh jetën erotike pas zhdukjes së çiftit”, ka thënë Fuentes. /Shqip/