Njerëzimi si sëmundje

Nga: Byung Chul Han

Në përrallën e “Simbad detarit”, Simbadi zbulon një ishull të vogël që ngjan si kopshti i Edenit. Kur ai dhe ekuipazhi i tij festojnë dhe ndezin një zjarr brenda ishullit, papritur ishulli përmbyset. Pemët nisin të përkulen, e vetëm atëherë ata kuptojnë që ishulli ishte shpina e një peshku gjigand në të cilin ishin rritur pemë. Nxehtësia e zjarrit e kishte acaruar peshkun.

Kjo përrallë na mëson se ndonjëherë njeriu është i verbër. Ai nuk është në gjendje të shohë ku ndodhet dhe në mënyrë të pavetëdijshme punon për rrëzimin e tij.

Mania e njerëzimit për të shkatërruar e shtyn autorin gjerman Arthur Schnitzler ta krahasojë njerëzimin me një sëmundje. Ne sillemi si baktere ose viruse mbi planetin, duke u shumuar shpejt dhe shkatërruar përfundimisht habitatin tonë. Rritja (zhvillimi) dhe shkatërrimi kapen për dore. Schnitzler-i beson se njerëzimi njeh vetëm rende primitive. Njëlloj si bakteret, ai është i verbër ndaj rendeve të larta.

Në këtë kuptim, historia e njerëzimit është një luftë kundra hyjnores, e cila shkatërrohet nga vetë njeriu.

Pandemia është rezultat i mizorisë njerëzore. Ne ndërhyjmë pa mëshirë në ekosistemet natyrore.

Paleontologu Andrew Knoll thekson se njeriu është vetëm “kremi” mbi tortën e evolucionit, e cila përbëhet nga baktere që përpiqen të ndërhyjnë dhe ta shkatërrojnë në çdo kohë sipërfaqen.

Besimi i verbër i Simbadit se peshku është ishull është metaforë që demonstron indiferencën njerëzore. Njeriu mendon se është i sigurt, ndërkohë që në një moment mund të ndodhet përpara një humnere dhe rrezikon të bjerë.

Keqtrajtimi që ai i bën natyrës i kthehet mbrapsht me forcën më të madhe. Në epokën ku jetojmë njeriu është më i kërcënuar se kurrë.