La Repubblica: Shqipëria “Maldivet e Evropës”, turistët braktisin Italinë

Edhe këtu tani e quajnë ‘Maldivet e Europës’. Taman si Marina di Pescoluse në Salento, por me një ndryshim: Në Pulia një çadër dhe dy shezlongë mund të kushtojnë 50 euro në ditë, në bregdetin shqiptar mund t’i gjeni akoma me çmimin 10-15 euro, shkruan media italiane La Repubblica.

Një çadër luski (çadër e madhe me shezlongë ) në Itali kushton deri në 1099 euro, këtu një grup djemsh nga Foggia arritën të bënin pazare për 60 euro.

Në fakt ata donin t’na e jepnin për 70 euro, por ne pamë çmimin që ua jepnin vendasve dhe thamë ‘uè, mik…’ , thotë Gioele.

Gjithsesi ‘pushimet e lira dhe të rehatshme në Shqipëri mbase janë drejt fundit. Arben Cipa, president i Shoqatës Kombëtare të Operatorëve Turistikë, e mat suksesin e destinacionit me të njëjtin njësi matëse si kolegët e tij nga Sardenja:

“Çmimet e shezlongëve, këtë vit variojnë nga 10 euro deri në 500 euro në ditë”.

Për italianët që kërkojnë një det fantastik me çmime të arsyeshme, Vendi i Shqiponjave është zgjidhja e fundit: Edhe në këto anë kërkohet luski dhe së shpejti duhet të gjejmë një rrugë të mesme.

Por tani për tani, parajsa kalimtare e pushuesve kursimtarë, atyre që nuk duan të ‘djegin’ një rrogë tashmë të gërryer nga inflacioni, është ky përqafim qielli dhe deti që hapet nga malet drejt Korfuzit: Ksamili, ku një në tre turistë është nga italia. Më e ‘egër’ se Kalabria, më e gjelbër se Umbria, më popullore se Romagna dhe me një det të ngjashëm me Pulia, por me peshk më të lirë.

Qeveria shqiptare pret të mbyllë sezonin me mbi nëntë milionë turistë, tashmë është konfirmuar një rritje e vizitorëve prej më shumë se 33 për qind.

Auron Tare është anëtar i këshillit të UNESCO-s për vendet arkeologjike dhe është operatori turistik për VIP-at:

“Me këtë histori të Maldiveve të Europës, një hedhje guri dhe pa këmbë avionësh, zhvilluesit shqiptarë po inkurajojnë shkatërrimin e bregdetit shqiptar. Ne po shkojmë drejt një tregu masiv me kosto të ulët, duke tërhequr turma të interesuara vetëm për dhoma dhe alkool me çmime të volitshme. Por është një strategji që ka rezultuar e pasuksesshme në të gjitha vendet e Mesdheut”.

Neritan Ceka ishte një nga baballarët e parkut arkeologjik të Butrintit, i cili tashmë rrezikon të preket nga pangopura ndërtimore e hotelierëve shqiptarë, në shumë raste ish-emigrantë në Itali që mësuan sekretet e kuzhinës dhe mikpritjes italiane dhe më pas investuan kursimet e tyre në vila. jepet me qira:

“Dhjetë vjet më parë është ndërtuar pa leje dhe është shitur me çmime shumë të ulëta, disa qindra euro për metër katror. Në vend që të fusni paratë në bankë, keni blerë një apartament me njëzet mijë euro. Prandaj kemi mijëra shtretër me çmime qesharake. Por kostoja e punës tani në sektorin privat është në rritje. Dhe së shpejti do të shohim shumë resorte të stilit Cisternino në Shqipëri”.

Por tani për tani, parajsa kalimtare e pushuesve kursimtarë, atyre që nuk duan të djegin një rrogë tashmë të gërryer nga inflacioni, është ky përqafim i qiellit me detin që shtrihet nga malet drejt Korfuzit: Ksamili, ku një në tre turistë është italian. Një plazh më i egër se Kalabria, më e gjelbër se Umbria, më popullore se Romagna dhe me një det të ngjashëm me Pulia, ku peshkojnë më shumë dhe është edhe më i lirë

Qeveria shqiptare pret të mbyllë sezonin turistik me mbi nëntë milionë turistë, tre më shumë se në vitin 2022, por tashmë është konfirmuar një rritje e vizitorëve prej më shumë se 33 për qind.

Auron Tare është anëtar i këshillit të UNESCO-s për vendet arkeologjike dhe operator turistik për VIP-at:

“Me këtë histori të Maldiveve të Evropës, zhvilluesit shqiptarë po inkurajojnë shkatërrimin e bregdetit shqiptar. Ne po shkojmë drejt një tregu masiv me kosto të ulët, duke tërhequr turma të interesuara vetëm për dhoma dhe alkool me çmime të volitshme. Por është një strategji që ka rezultuar e pasuksesshme në të gjitha vendet e Mesdheut”.

Neritan Ceka ka qenë, një nga baballarët e parkut arkeologjik të Butrintit, i cili tashmë rrezikon të dëmtohet nga hotelierët shqiptarë që nuk ngopen së ndërtuari, në shumë raste ish-emigrantë në Itali që mësuan sekretet e kuzhinës dhe mikpritjes italiane dhe më pas investuan kursimet e tyre në vila që jepet me qira:

“Dhjetë vjet më parë ndërtohej pa leje dhe toka shitej me çmime të ulëta. Në vend që të fusje paratë në bankë, blije një apartament me njëzet mijë euro. Prandaj kemi mijëra shtretër me çmime qesharake. Por kostoja e punës tani në sektorin privat është në rritje. Dhe së shpejti do të shohim shumë resorte të stilit Cisternino në Shqipëri”.

Për këtë është i bindur edhe Giuseppe, një napolitan nga Sant’Antonio Abate, një nëpunës civil si gruaja e tij, i cili ka organizuar pushimet e këndshme njëjavore për katër persona me çmimin 2500 euro.

Para se të mbërrinte në Ksamil ka qenë në Vlorë.

“Kam parë ndërtesa pesëmbëdhjetëkatëshe që shiten me një mijë euro metër katror. Me siguri në pak vite do të vlejnë trefish më shumë”.

Edhe ai është një turist që ikën nga gadishulli i Sorrentos:

“Është bërë i paarritshëm. Paguam gjithsej 40 euro për të ngrënë mish të pjekur në skarë të gatuar mbi qymyr. Sigurisht, kuzhina jonë është më e rafinuar. Por këtu nuk të pijnë gjakun”.

​Çdo javë, vlerëson Cipa, dy mijë italianë mbërrijnë në Sarandë, e cila ka njëzet mijë banorë. Në rrugët e populluara nga makina të mëdha, më pak dëgjohet tingulli hipnotik i zumes, oboeve të traditës muzikore arabe që shoqërojnë udhëtarët në pjesën tjetër të Shqipërisë.

Në Ksamil në diskopabe luhet tekno për të tërhequr të rinjtë

“Tek ne, një mbrëmje në disko kushton pesëdhjetë euro – thotë një vajzë teksa ecën- këtu dhjetë, ose është falas. Por pastaj të detyrojnë vazhdimisht të pish dhe të largojnë nga pista e kërcimit nëse nuk ke marrë pije”

Nuk bëhet më shaka as në Ksamil: Është koha për të maksimalizuar fitimet. Bujaria e të moshuarve që luajnë në rrugë ia ka lënë vendin etjes për fitim. Në hotel…. një Heineken (birrë) kushton 5 euro, një natë 220 euro. Sigurisht: ka pamjen nga deti, mëngjes dhe darkë, peshqir pishine, çadra dhe shezlong, internet dhe parkim.

“Nëse vazhdon kështu, nëse çmimet vazhdojnë të rriten kaq shumë, do të jetë problem për destinacionin tonë,” pranon Cipa.

E atëherë ku u do të shkojnë, shumë italianë të rrethuar nga një treg global i turizmit gjithnjë e më i pamëshirshëm?

Si Francesco Reale, i lodhur duke paguar “pesëdhjetë euro për dy shezlong dhe një çadër” kur shkon në det në Napoli, por edhe i kujdesshëm në tokën shqiptare:

“Më falni, si mund të arrij në Ksamil me një taksi që nuk më kushton sa një veshkë?”