At Zef Pëllumbi…

"Shqiptari ende se ka kuptue se politika asht shërbim dhe jo fitim" – At Zef Pëllumbi

Rastësisht dhe pikërisht në këtë kohë monotone të aksidenteve të historisë më është kujtuar kjo sentencë e At Zef Pëllumbit,këtij kolosi të fundit nga epopeja e françeskanëve shqiptarë, që jetoj për me tregue dhe ja pau synin pranverës shqiptare duke jetuar edhe në postdiktaturë…

Kush më mirë se at Zefi do të kujtohej me thanë se ‘’shqiptari ende se ka kuptue se politika asht shërbim e jo fitim’’. Ndoshta në bazë të kësaj simbolike u bën njëmijë të zeza në tranzicionin e brishtë të botës shqiptare që politika të jetë eksluzivisht fitim e jo shërbim.

Plakat e epikës popullore do të thoshin ‘’tu thaftë goja shka po thue…’’Nuk ishte mallkim por befasi nga fjala. A ka mbetur gjë për befasi…

Blaise Pascal…

‘’E gjithë fatkeqësia e njerëzve rrjedh se ata s’mund të rrinë të qetë në një dhomë’’

Në shek XVII filozofi dhe matematicieni Blaise Pascal paralajmëroi se fatkeqësia e njerëzve rrjedh se ata nuk munden dot të rrinë të qetë në një dhomë. Sa njerëz të njohur apo të panjohur e patën kohën e tyre dhe ‘’shkëlqimin brilant’’ duke ndenjur të qetë në një dhomë, duke bërë sehire për botën dhe njeriun.

Sa fatkeqësitë e njerëzve erdhën si pasojë që njerëzit nuk qëndruan indiferent në kotjen pranë zjarrit, reaguan, folën, vepruan për të ndryshuar njerëzimin dhe fatin e botës. Gjithmonë o zot ka pasur diskutime a më mirë të kotesh pranë zjarrit nën indiferencën e vjeljes së dardhave të pushtetit apo të mos rrish i qetë në një dhomë.

Në paralele me sentencën e at Zef Pëllumbit pasi ‘’shqiptari ende se ka kuptue se politika asht shërbim e jo fitim a mos është më mirë të rrihet qetë në një dhomë që të realizohet profecia’’.

Sa do që natë është vetëm një zë dëgjohet në male të shkreta…Atdheu kotet në gjumë…

Letra vjeshte të vonë…

Vjeshta si portret i artistëve dhe poetëve është pikturë gri e atdheut. Në vjeshtë nuk shkruhet nën frymën e daulleve dhe të një ere që trupin ta dërgon andej dhe këndej. Në vjeshtë shkruhet për mërzinë, vdekjen, vetminë, miqtë e humbur nëpër kohë dhe beteja me vetveten. Kurrë s’kanë për t’i lexuar drejt letrat e një vjeshte të vonë. Vonë asht, shi po bie e në dritare kanë mbetur gjurmët e vjeshtës në sy të trishtuar të atdheut. Vetëm copat e xhamave janë thyer e na kanë zënë të gjithëve, me atdhe, me teshë e koteshe… Si alkooli të dehurit kronik që i zë çdo ditë dhe shumë shpejt…

A dëshirojmë që të themelojmë shtet ideal përtej ëndrrës. Si nuk arritëm të lexojmë drejt mesazhet e shkruara në duar dhe trup se të gjithë jemi patriotë dhe viktima gjenocidi. Në vend të kësaj u thye kurrizi i Kosovës.

Në variante të ndryshme e duam Kosovën. Hasmi na ka tregue rrugën e tmerrit për në varreza të Mejës…E ne ‘’ bijtë krenar të shqipes ‘’ i mbyllim sytë dhe gjuhemi me djaj dhe rrotulla… Azem Shkreli do të thoshte’’ kur ta shikojmë njeri tjetrin sy ndër sy do të puthemi apo kemi për tu pshty’’.

Biri i botës klithi’’ Fali o zot se nuk e dinë çfarë kanë bë’’.

Voftë për shpirtin e patër Zefit ky shkrim dhe kjo letër e një vjeshte të vonë. U zgjoftë atdheu me ideale të nalta, atdheu suprem për të cilin bijtë u mbuluen me dhe varresh… Prapë pyetja a thue more zot politika asht fitim a shërbim…Çfarë dileme katastrofale…