POEMË PËR FOSHNJËN QË ENDE S’ËSHTË LINDUR

Poezi nga: Louis Macneice
Përktheu: Maksim Rakipaj

Nuk jam lindur ende; më dëgjoni pak.
Mos i lini lakuriqët e natës të më pinë gjakun,
as miun, hermelinin, lugatin me këmbë si shkopij të më qasen.

Ende nuk jam lindur, ngushëllomëni.
Druhem, mos skota njerëzore, mes muresh të lartë më muros,
me droga të forta më shastis, me rrena të bukura më josh,
me të zeza mundime më mundon, në banja gjaku më lan.

Ende nuk jam lindur, dua të kem
ujë të më përkundë, bar për mua të rritet, pemët
me mua të flasin, qielli për mua të këndojë, zogj
dhe një dritë e bardhë mendjen të ma udhëheqë.

Ende nuk jam lindur; më ndjeni
për mëkatet që njerëzimi me mua do të kryejë,
për fjalët që do të them kur të më flasin,
për mendjen time kur të mendojë
për tradhëtinë ku tradhtarët do të më ngatërrojnë,
për jetën time kur ata me duart e mia do ta vrasin,
për vdekjen time, kur ata pas meje të jetojnë.

Ende nuk jam lindur; këshillomëni
ç’duhet të bëj dhe si të përgjigjem
kur të moshuarit të më mësojnë, zyrtarët të më mburren,
malet të më vrënjten, dashnorët të më tallin,
shkumba e dallgëve të më nxitë për marrëzi,
shkretëtira të më dënojë me harrim,
lypësi të mos pranojë lëmoshën time
dhe bijtë e mi të më mallkojnë.

Ende nuk jam lindur; më dëgjoni pak,
mos lejoni njeriun shtazë apo atë që e di veten Zot
të më qasen.

Nuk jam lindur ende; mbushmëni me fuqi kundër atyre
që ndjenjat njerëzore do të duan të m’i ngrijnë,
që do të duan në makinë vrasëse të më shndërrojnë,
dhëmbëz ingranazhi të më bëjnë, diçka pa ngjyrë,
thjesht një send, kundër atyre që do të duan të më zvetënojnë,
që do të duan të shpërbëjnë
si push plepash të më fryjnë andej-këndej
dhe këndej-andej dhe si ujët me duar të më derdhin.

Të mos më derdhin si ujët dhe të mos më flakin si gur.
Përndryshe, më mirë të më vrasin.