ODE PËR DOMATEN

Poezi nga: Pablo Neruda
Përktheu Roland Gjoza

rruga
mbushur me domate
mesditë,
verë,
drita është
përgjysmuar
si
një
domate,
lëngu i saj
rrjedh
nëpër rrugë
në dhjetor,
sërish
domatja
pushton
kuzhinat,
hyn
në kohën e drekës,
lehtë
pa pengesë
në tryezën e gatimit
midis syzeve,
enët me gjalpë,
kupat me kripë blu.
aureolë
drita e saj,
magji bukurie
për fat të keq,
duhet ta
vrasim atë:
thika
mbytet
në mish të gjallë,
të kuq
dhe në të brendshmet,
një diell
i freskët,
shfaqet
i thellë,
i pashterueshëm,
bashkohet dhe
sallata
e Kilit,
dhe qepa
e kthjellët
kjo është martesa
dhe për të festuar
për ta djegur
duhet të
derdhim
vajin,
ekstra virgjin
fëmijë e ullirit,
mbi hemisferat e tij të përgjysmuara,
piperi
shton
aromën,
kripa
magjepsjen
është dasma
e dites,
majdanozi
mbajtësi i
i flamurit,
patatet
pluskon fuqishëm
kundërmimi
i pjekjes
trokitni
në derë,
erdhi koha!
ejani!
dhe në mes
të tryezës
së verës,
domatja,
yll i tokës,
i pamposhtur
pjellor
yll,
që shfaq
shndritjet e tij të mahnitshme,
kanalet
proporcionet e jashtëzakonshme
dhe finesën,
pa gropë,
pa lëvore,
pa gjethe dhe gjëmba,
domatja ofron
dhuratën e saj
me ngjyrë të zjarrtë
freski të plotë