Përse një vajzë ka nevojë që nëna e saj të jetë nënë, dhe jo mikesha e saj më e mirë

Kur nënat bëhen shoqe më të mira, fëmijët e tyre mbeten pa nënë

Sa herë që dëgjoj fjalinë fatale: “Unë jam mikesha më e mirë e vajzës sime”, mendoj: Hajde, rritu, tashmë, moj grua budallaqe”, është një citim nga libri “Faktori nënë” i psikologut amerikan të familjes dr. Stephan Poulter, i cili beson se fenomeni modern i “nënës si mikesha më e mirë” është shumë kërcënim i përbashkët.

Ne jemi të butë me fëmijët tanë, sepse duam që ata të na duan. Prindërit tanë mund të kenë qenë të rreptë dhe nuk ishte gjë e këndshme, kështu që ne, duke përzier autoritetin me diktaturën, i themi vetes se duam të praktikojmë një mënyrë tjetër të prindërimit.

Fatkeqësisht, në fund nuk arrijmë të jemi fare prindër, shkruan Daily Mail, përcjell Telegrafi.

Kur nënat bëhen mikeshat më të mira, fëmijët e tyre mbeten pa nënë, pohon dr. Poulter.

Miqtë më të mirë nuk vendosin kufij. Ata ju bashkohen dhe ju inkurajojnë. Dhe, në fund, puna më e rëndësishme e prindërve është vendosja e kufijve.

Sipas tij, prindërit duhet t’u tregojnë fëmijëve të tyre të vërteta të pakëndshme dhe të papëlqyeshme: se nuk mund të kesh gjithçka që dëshiron, se herë pas here duhet të mendosh për të tjerët, si dhe se jeta ndonjëherë mund të jetë e mërzitshme dhe e zymtë.

Çdo psikolog do t’ju thotë se të gjithë ata që e gjejnë veten të mbërthyer në vetëshkatërrim, si alkoolizmi, shthurja, madje edhe varësia nga droga, janë fëmijë që nuk kanë qenë kurrë në gjendje t’i thonë “Jo” vetes me ndihmën dhe këshillën e prindërve të tyre. Ironia më e madhe është se edhe pse shumica prej nesh nuk do t’i godasim ose abuzojmë fëmijët tanë, ne prapëseprapë u bëjmë atyre dëm duke u përpjekur të jemi miqtë e tyre.

Ne jemi të butë me fëmijët tanë, sepse duam që ata të na duan. Prindërit tanë mund të kenë qenë të rreptë dhe nuk ishte e këndshme, kështu që ne, duke përzier autoritetin me diktaturën, i themi vetes se duam të praktikojmë një mënyrë tjetër të prindërimit. Fatkeqësisht, në fund nuk arrijmë të jemi fare prindër. Kur nënat bëhen shoqe më të mira, fëmijët e tyre mbeten pa nënë, pohon Dr. Polter.

Gjithashtu, ai, në librin e tij, thotë se rezultati është i tillë që vajzat ndonjëherë duhet të sillen në nivele të rrezikshme të sjelljes jonormale derisa dikush të ndërhyjë dhe të thotë “ajo që është shumë, është shumë”. Por të qenit një prind solid nuk është një pozicion shumë i rehatshëm.

“Një shoqe më tha se ajo urrente të kundërshtonte fëmijët e saj kur të kthehej në shtëpi nga puna, sepse kjo ishte hera e vetme që ata mund të ishin bashkë dhe ajo nuk donte t’i qortonte. Në një rast tjetër, një mik më tha se donte ta ndëshkonte vajzën e tij për sjellje të keqe dhe i tha që nuk do ta informonte për drekën, por më pas e kuptoi që as ai nuk do të shkonte, kështu që u dorëzua, “thotë Polter.

Sipas tij, dëshira për të qenë mik në vend të prindit mund të jetë po aq katastrofike për nënën e një djali. “Ndjenja e të pasurit një shoqe në vend të nënës mund të çojë në zemërim të madh tek një djalë.”

“Askush këtu nuk dëshiron të kthehet në prindërit viktorianë, t’i shikojë fëmijët tanë pa i dëgjuar ata, por ne duhet të rivendosim një ndjenjë të autoritetit prindëror. Sigurisht, është mirë që prindërit të shkojnë mirë me fëmijët e tyre, të bisedojnë me ta dhe të qeshin së bashku, por vetëm të mos bëhen ato nëna rrëqethëse që pretendojnë se vajzat e tyre “u tregojnë atyre gjithçka”.

Vajzat, të cilat janë rritur me dijeninë e qartë se kishin një nënë në vend të një shoqeje më të vjetër, nuk do të kenë nevojë të “tërheqin nënën e tyre me vete” kudo. Ajo do të ketë miqtë dhe të dashurit e saj. Dhe nëse nënat që duan të jenë miqtë më të mira të vajzës së tyre nuk e shohin atë, do të mbeten figura të trishtuara që po përpiqen të parandalojnë fëmijët e tyre të rriten, vetëm në mënyrë që ata të argëtohen së bashku, pohon doktor Polter.

/Telegrafi/