Bota ka nevojë për mjekët: Rrëfimi i infermieres me kancer që po rrezikon kohën që i ka mbetur për t’i ndihmuar të tjerët

E ulur në shtratin e dhomës së saj të ndenjes, me një filxhan çaji në dorë, Krista Bose ka tronditur botën me rrëfimin e saj pa më të voglin hezitim.

Ajo ndalet për të shpjeguar me durim jetën prej pacientes dhe mjekës. Bose, megjithatë, është paciente dhe diagnoza që po përshkruan është e saj.

“Më duket sikur mbajtja e kapelës mjekësore më ka ndihmuar në shumë mënyra”, shpjegoi ajo gjatë një telefonate të fundit në Zoom, ku brenda disa javëve pritet të merr titullin e Dr., raporton cnn.

Bose 27-vjeçe po lufton me kancerin për herë të dytë. Periudha e parë i kushtoi asaj disa kocka dhe pjesën më të madhe të muskujve në këmbën e majtë. Shufrat metalikë kanë zënë vendin e kockave dhe stërvitja e forcës ka ndihmuar në rindërtimin e disa muskujve, transmeton Telegrafi.

Por, në katër muajt e fundit, nuk është vetëm kanceri që po qëndron mes saj dhe një diplome mjekësore, por është COVID-19.

Kimioterapia e vazhdueshme e ka dobësuar aq rëndë sistemin e saj imunitar saqë ajo është konsideruar “klinikisht jashtëzakonisht e ndjeshme” – madje edhe simptomat më të lehta të coronavirusit mund të jenë vdekjeprurëse.

Boses i është kërkuar të qëndrojë në shtëpi sa më shumë që të jetë e mundur, duke shkuar vetëm për stërvitje ose takime shëndetësore – të mos punojë në një spital, e cila është ajo që kërkohet për të përfunduar trajnimin e saj mjekësor.

“Të ndjehesh sikur ke aftësi, ke njohuri, mund të jesh një pasuri për ata pacientë, është e vështirë të ndihesh sikur po harxhohesh mënjanë”, tha ajo.

Ka rreth 200 mijë mjekë në të gjithë Mbretërinë e Bashkuar, sipas BMA-s. Kjo do të thotë se mijëra mund të mos jenë në gjendje të punojnë në vijën e frontit gjatë një krize shëndetësore kombëtare.

Para-pandemisë, ekzistonte tashmë një nevojë për rreth 15 mijë mjekë shtesë në të gjithë vendin, sipas Kolegjit Mbretëror të Mjekëve të Përgjithshëm.

Shumë mjekë mbrojtës janë caktuar përsëri në video konsulta ose punë administrative dhe Shërbimi Shëndetësor Kombëtar i Britanisë (NHS) po përdor dhjetëra mijëra punonjës shëndetësorë në pension për të mbushur boshllëqet dhe për të ndihmuar në shpërndarjen e vaksinave.

“U ndjeva shumë fajtore”

Bose, një kanadeze që ka jetuar në Mbretërinë e Bashkuar gjatë pesë viteve të fundit, është një ish-mësuese që vendosi të studionte mjekësinë pas një reaksioni alergjik gati vdekjeprurës, i cili e la të mahnitur dhe të frymëzuar nga mjekët që e kishin trajtuar atë.

“Unë me të vërtetë e admirova atë aftësi për të mbajtur një ndjenjë qetësie dhe qëllimi në situata vërtet të rrezikshme për jetën”, tha ajo.

Pas regjistrimit në shkollën e mjekësisë në St. George, Universiteti i Londrës, në 2016, mjekët në një spital në Republikën Çeke panë shenja të osteosarkomës (një formë e kancerit të kockave) ndërsa ajo ishte duke përfunduar një praktikë kirurgjikale, dy vjet në trajnimin e saj.

Lufta e saj e parë shtatë-mujore me sëmundjen – duke përfshirë dy operacione, dhimbje kronike dhe më shumë se një vit në një karrocë ose në paterica – vonoi por nuk e prishi qëllimin e saj.

Kur goditi pandemia vitin e kaluar, ajo pa disa nga kolegët e saj të vitit të fundit duke ndjekur me shpejtësi trajnimin e tyre në mënyrë që t’i bashkoheshin spitaleve britanike që u mbushën me pacientë COVID-19.

“Gjatë valës së parë të pandemisë, u ndjeva shumë, shumë fajtore, që nuk mund të ndihmoja”, tha Bose.

Në atë kohë, megjithatë, ajo mendoi se nuk do të kalonte shumë kohë, ku pas stërvitjeve ishte e gatshme të futej. Por, në tetor, ajo u kthye në spital me dhimbje gjoksi”, tha ajo.

Në vend të kësaj, ajo zbuloi se kanceri i saj ishte rikthyer, këtë herë ishte përhapur në mushkëri në formën e qindra tumoreve të vegjël, me shumicën aq të vogël sa është e pamundur të shihen në skanime – ose të hiqen, transmeton Telegrafi.

“Nëse nuk mund ta hiqni atë me anë të një operacioni, ju mbaroni opsionet mjaft shpejt, gjë që është mjaft e frikshme”, tha ajo.

Ajo do të ketë kancer dhe trajtim të rregullt për të, për sa kohë që ajo jeton. Mjekët e saj nuk e dinë sa kohë i ka mbetur – një vit apo 50.

“Ndoshta nuk do të bëhen 50 vjet, le të jemi të sinqertë. Por dikush mund të shpresojë”, tha ajo. “Nëse e kam fatin të jetoj më shumë se një vit, dua ta kaloj duke punuar dhe jetuar dhe duke bërë atë që dua. Unë nuk dua të ulem në divan për dy vjet dhe të shoh Netflix”, shtoi Bose.

Ka një punë që e pret për aq kohë sa ajo mund të përfundojë trajnimin e saj deri në gusht – një goditje e gjatë, ajo e kishte kuptuar deri në fund të janarit. Kjo është kur e mori dozën e parë të vaksinës Pfizer/BioNTech, duke i dhënë asaj të paktën një mbrojtje kundër coronavirusit.

Shpresë e freskët

Në mes të shkurtit, pas intervistës fillestare me CNN-in, onkologu e thirri Bosen për t’i kumtuar një lajm të mirë – miratimin për të përdorur të një ilaç të ri, Cabozantinib, i cili ka treguar rezultate premtuese për pacientët që kanë llojin e kancerit të saj.

Nuk është një kurë, por mjekët e saj shpresojnë se ilaçi do ta mbajë larg kancerin për të paktën gjashtë muajt e ardhshëm pa kimioterapi, duke i dhënë Bose kohë të mjaftueshme për të përfunduar shkollën.

“Kur ajo më tha, unë fillova të bërtas – unë isha duke bërtitur, qarë dhe qeshur” tha ajo duke shtuarës  “Thjesht po më blen gjashtë muaj, por unë mund të bëjë shumë gjëra brenda gjashtë muajve”

Dy javë më parë, pasi kishte filluar trajtimin e ri, Bose filloi 16 javët e fundit të trajnimit. “Jeta ime nuk do të jetë kurrë pa rreziqe”, tha ajo. “Pavarësisht se çfarë them, ose çfarë dua, ose çfarë shpresoj, jeta ime është e kufizuar. Ky mund të jetë viti i fundit jeta ime … Unë jam e gatshme ta marr atë rrezik”, shtoi kanadezja.

Disa i kanë sugjeruar që t’i lërë mënjanë qëllimet e saj dhe të kalojë kohë duke bërë atë që do.

“Çdo ditë, unë dua të ngrihem, ta dua punën time dhe të ndjehem sikur kam hyrë në punë dhe kam ndihmuar dikë, dhe kam mësuar diçka dhe kanë pasur kuptim ditët e mia”, tha ajo. /Telegrafi/