Po sikur vullkanet e fjetura të Antarktidës të ‘zgjoheshin’?

Thellë nën shtresën e trashë e akullit miliona vjeçar, diçka po lëvizë në heshtje, duke pritur të shqyej fletët e akullit të ngurta.

Kjo djerrinë e madhe e akullt është ulur në majë të një kurrizi vullkanik. Dhe në botën tonë hipotetike, këto vullkane do të zgjohen.

Antarktida është kontinenti më i ftohtë në Tokë. Dhe është mjaft misterioze. Ne nuk e dinim që kishte vullkane aktive varrosur nën të deri në vitin 2013, kur shkencëtarët zbuluan aksidentalisht dy grupe tërmetesh të vogla, transmeton Telegrafi.

Tani që kemi skanuar Antarktidën me radar që depërton në akull, ne e dimë se ka shumë më tepër vullkanet që fshihen poshtë akullit. Njëqind e tridhjetë e tetë, për të qenë të saktë.

Por këto janë vetëm ato për të cilat ne njohim. Dhe sa telashe do të kishim nëse të gjithë ata vullkanet do të vendosnin papritur të zgjoheshin?

https://www.youtube.com/watch?v=4_SJW4NcYoU&ab_channel=WhatIf

Vullkanet janë të lehta për tu arritur edhe jashtë planetit tonë. Ka vullkane në hënën e Jupiterit, hëna e Saturnit dhe në fqinjin tonë planetar Venerë.

Por le të mos e humbim kohën tonë atje. Ne kemi botën tonë për të shpëtuar. A e dini se çfarë ndodh kur shpërthen një vullkan? Zakonisht ka shenja paralajmëruese para se të fillojë veprimi i vërtetë, si, valët e tërmeteve. Ato tregojnë se ka shkëmb të shkrirë duke lëvizur nën sipërfaqe. Pastaj lava dhe hiri bashkohen, shoqëruar me gazra të nxehtë. Varet nga një larmi skenarësh
dhe lloji i lavës së përfshirë, por mesatarisht, lava lëviz me rreth 10 km në orë.

Shumë e lehtë për të kaluar. Por kur ndodh një shpërthim i madh, një vullkan lëshon gazra dhe hi. Të kombinuara, ato krijojnë diçka që quhet re piroklastike. Këto re janë të nxehta, duke arritur deri në 700 ° C (1300 ° F), dhe ata mund të lëvizin me 80 km / orë (50 mph).

Duke qenë i bllokuar nga një prej këtyre do të thoshte fundi i ditëve për ju. Por vullkanet e Antarktidës janë një histori tjetër. Ata janë varrosur nën shtresat e akullit që janë më shumë se 4 km (2.5 mi) të trasha. Nuk do të kishim të bënim me gazra vullkanikë duke dalë në sipërfaqe.

Nxehtësia e lëshuar do të shkrijë akullin, duke krijuar sasi të konsiderueshme të ujit të shkrirë. Dhe kjo është kur gjërat do të fillojnë të përkeqësohen. Uji i shkrirë i krijuar rishtas
do të bënte që akulli mbi të të lëvizte më shpejt. Mbulesa e akullit në Antarktik do të fillonte të drejtohej në oqean. Nga atje, efekti domino do të fillonte.

Pesha e madhe e akullit i vë të gjitha ato presion mbi vullkanet, duke i mbajtur ato të qëndrueshme. Por ul atë presion, dhe një vullkan ngrihet lart, dhe magma gjen një rrugëdalje përmes një shpërthimi.

Në rastin e Antarktidës, shpërthime të shumta vullkanike mund të zgjohen mbi njëqind vullkane të tjerë, dhe të destabilizojnë të gjithë rajonin. Ndërsa vullkanet vazhdonin të frynin majat e tyre, do të krijohej më shumë ujë i shkrirë, duke shkaktuar që akulli i Antarktikut të rrëshqasë në oqean.

Rritja e niveleve të detit mund të kontribuojë në stuhitë e mëdha duke lëvizur më ngadalë dhe duke rënë më shumë shi. Uraganet dhe tajfunet do të bënin kërdi në sipërfaqen e Tokës. Jeta e egër përgjatë zonave bregdetare do të humbasë habitatet e tyre, dhe toka bujqësore do të bëhej e ndotur me ujë të kripur. Përmbytjet e mëdha do të shtynin miliona njerëz larg vijës bregdetare.

Nëse shpërthimet kanë ndodhur në një hapësirë ​​prej një dite, do të shikonim mijëra vdekje. Por le të kthehemi në Antarktidë për një sekondë. Tani që i gjithë akulli është shkrirë, po magma e tërbuar? Magma e nxehtë do të ngurtësohej në ujin e ftohtë të Oqeanit Antarktik.

Por gjërat nuk mbarojnë këtu. Kur vullkanet shpërthejnë në tokë, ata nxjerrin gazra të nxehtë, duke përfshirë monoksid karboni, metan, dioksid karboni dhe azot.

Sipas disa vlerësimeve, vullkanet janë përgjegjës për lirimin e 645 milionë ton dioksid karboni çdo vit. Nëse shpërthimet e vullkanit Antarktik rezultuan të jenë mjaft të fuqishme, ata do të hapnin hapësira të mëdha akulli, duke lejuar çlirimin e gazrave edhe më toksikë të serrës.

Kur një nga vullkanet sipërfaqësore të Antarktidës, Mali Takahe, shpërtheu rreth 18,000 vjet më parë, ajo nxori kimikatet që hëngri një vrimë në shtresën e ozonit. Ajo vrimë ngrohu Hemisferën Jugore dhe bëri që akullnajat të shkriheshin.

Ndihmoi në përfundimin e epokës së fundit të akullit. Tani imagjinoni mbi njëqind vullkane duke shpërthyer të gjitha menjëherë. Kjo nuk mund të jetë e mirë për planetin tonë. Por mos u shqetëso. Vullkanet e Antarktidës nuk do të shpërthejnë menjëherë. Nëse ata fillojnë të zgjohen, do të duheshin dekada që të ndodhte ndonjë gjë e tillë. /Telegrafi/