LETRA QË KËRKOJNË TË ZOTIN…

Nga: Umit Yasar Oguzcan
Përktheu: Rozana Belli

LETRA 1

Ishte natë… Kohë kur të gjithë njerëzit qenë të zhveshur. Imagjinoja ata; imagjinoja njerëz që pinin kohën nga gota të kristalta mbi tabaka. Para pasqyrash të vogla e të mëdha trukoheshin gra me qafë të bardhë. Gratë kishin gishta të gjatë të gjatë… Buzë mishtore të mësuara me puthje. Vithe të mëdha të mëdha. Imagjinoja ato gra. Brenda shpirtit tim një ujk ndiqte një gazelë. Gazela qe e lodhur, e pafrymë, e rraskapitur. Si një yll që rrjedh përmbi dëborë. Vraponte. Ndoshta vrapimi nuk qe shpëtim, por ishte një shpresë. I duhej të vraponte. Sytë e ujkut qenë hapur sa një fuçi. I afrohej gjahut me epsh dhe me besim. Dhëmbët e tij ngjanin me thika të sapo mprehura, me doreza prej sedefi. Dëshira e tij e vetme ishte mish dhe gjak. Po të donte mund ta mbërrinte gazelën menjëherë, por donte që ky vrap i përzier me epsh të zgjaste sa më shumë. Donte që të mos mbaronte kjo dehje e cila i shpërndahej nëpër të gjithë damarët. Unë mendoja për ty. Sepse ishte natë. Ishte koha kur njerëzit bënin dashuri. Isha vetëm. Muret që më rrethonin në atë orë ishin shndërruar në çarçafë të bardhë. Dyert ngjanin me batanije të buta dhe me push. Unë mendoja për ty. Kushedi sa bukur ngjaje ti kur zhvisheshe. Çfarë femre ishe ti? Kushedi si puthje? Kushedi si vinte era femër çdo pjesë e trupit tënd. Të merrja e të strukja në pëllëmbët e mia, në sytë e mi, në buzën time. Pa ty ndihesha i shkatërruar. Me ty gjithçka jetohej e plotë. Të dy bashkë duhej ta rindërtonim njëri-tjetrin çdo natë nëpër dhoma. E ato dhoma për ne duhej të ishin të ngushta. Nga netët duhet të kullonim si vesë. Nëse zgjasja dorën, duhet të të mbërrija, aq afër të ishe. Koha kish marrë aromën tënde. Ndoshta edhe nëse merrja vrapin prej aq larg s’mund të të mbërrija për ditë të tëra. Koha kish marrë aromën tënde. Mora fotografinë tënde nga muri dhe e ula. Muri filloi të qajë…

LETRA 2

Të kërkosh… Një jetë të tërë të kërkosh… Të të kërkosh veç ty… Nëpër kuti të ndryshkura teneqeje, nëpër dollapë që kundërmojnë erën e mykut, nëpër korniza, nëpër vende të braktisura, nëpër rrënjë pemësh, pastaj nëpër vaporë, nëpër trena të të kërkosh gjithmonë ty. Ndoshta ti nuk je në këtë qytet. Po ç’rëndësi ka? A jam duke të kerkuar unë ty? Ndoshta shtëpitë tona janë në të njëjtën rruge, ti më shikon mëngjeseve teksa shëtit brenda meje. Pastaj ti pret natën, errësirën… Më pret mua ose dikë tjetër, dikë tjetër… Nuk të them kurrë eja… Unë jam aty ku duhet kërkuar. Në ç’ditë ndalen këmbët e mia? Jo jo mos më dil përpara papritmas. Ik fshihu shpejt. Unë dua të të kërkoj. Ik nga ky qytet, eja, ik. Ngjitu maleve, atyre maleve të largët. Bëhu perëndeshë në mbretërinë e erës. Nëse e shikon që kam ardhur edhe aty, ik përsëri. Merr veten tënde dhe hapu deteve. Më të bukurat e anijeve, më të mëdhatë duhet të të çojnë në portin ku ti dëshiron, atje ku dëshiron ti le ta lëshojnë spirancën. Mua më mjafton të të vij pas me një varkë të vogël peshkatarësh. A jam unë në kërkimin tënd? Jo një vit, pesë vite apo dhjetë; njeriu duhet të kërkojë që nga djepi e gjer në varr, por ai duhet ta dijë se çfarë është duke kërkuar. Duhet t’i afrohet dhe t’i largohet asaj që kërkon. Duhet të zhytet dhe të ngjitet lart si një varkëz e vogël mbi dallgët e oqeanit. Duhet të vrapojë i zbathur mbi rrugë, këmbët t’i çahen e gjakosen nga gurë me majë të mprehtë. Rruga t’i kalojë nëpër shkretëtira, të digjet, të përvëlohet. Pastaj të përplaset nëpër qytete të ftohtë, sa të rrok syri të bardhë. T’i thërrmohen akuj nën këmbë, t’i bjerë borë përmbi. Edhe nëse të gjej një ditë, duhet të të gjej pjesë-pjesë. Këmbët të t’i sjell nga Afrika e të t’i ngjis mbi një copë letër. Flokët e tu të jenë në Siberi, buzët në Kinë. Sytë e një hyjneshe ne Indi të jenë sytë e tu. Në Itali duart e një skulpture – duart e tua. Nëse të gjej një ditë, duhet të të gjej pjesë-pjesë. Të më mungojë patjetër një pjesë e jotja. Pastaj të marr sërish rrugët në kërkimin tënd. Dhe sapo të të kem bërë të plotë të vdes…

LETRA 3

Do thoja të mos vije, erdhe. Bëre mirë që erdhe. Ku jemi? Po digjet një qytet. Kujdes. Mund të pērfshihemi nga flakët. Ja ku u rrëzua zjarri i parë mbi sytë e tu, pastaj mbi buzë, flokët e tu janë mbuluar nga shkëndija që shndërrijnë. Po digjesh, po digjem, po digjemi. Sikur të mjaftoheshim me kërkimin s’do të na ndodhnin të gjitha këto. Por prapë jam i lumtur. Bëre mirë që erdhe. Më mirë të jem një pemë që digjet se sa një gur që rri palëvizur, në vend. Jepmi duart, duart e tua. Jam i etur për puthje. Do filloj të të puth që nga majat e thonjve. Mos u dridh, ti po digjesh. Mbështetu mbi krahun tim, mbi krahun tim të djathtë prej burri, mbi krahun tim të fortë prej burri. Lëri flokët të të shpërhapen. Sidoqoftë edhe ato do të t’i puth, tufa tufa. Bulëzat e veshit, vetullat e dendura, edhe buzët do të t’i puth. Buzët e tua të plota që i dua, dhe sytë, tani ne s’po jetojmë më. Ndoshta kjo është të jetosh, ajo që ne s’e dimë. Atëherë ne sapo kemi filluar të jetojmë jetët tona, frymëmarrjet e thella, përjetësinë… Kafshoja një mollë të athët dhe më mpiheshin dhëmbët ndërkohë që shihja majat e supeve të tu. Dhe teksa të dashuroja, teksa më dashuroje, shndërrohesha në pak ti. Unë ta vija flakën me kast, më thoje. Më përgjëroheshe, çmendeshe. S’qaje kurrë. Çfarë do të ndryshonte po të qaje? Por ti nuk qave asnjëherë, u lartësove, u bëre më e madhërishme. U bëre Zot pak a shumë. Ishe aq e bukur sa s’mund të tregohet me fjalë. Djersët shkarkoheshin nga balli im, nga flokët e mi të ngjitur. Qindra shkallë i ngjisja dhe i zbrisja në një minutë. Nga një pus i thellë nxirrja ujë. Të thërrisja ty nga goja e një shpelle. Ndriçonim njëri-tjetrin nëpër terr. Një çast i shurdhët qe ai që përjetuam. Një çast i shurdhët dhe i pamëshirë. Qe një natë e verbër ajo e cila grushtonte portën, një natë e verbër dhe e pagojë. Tashmë s’do të shuheshim kurrë më, e dija…

LETRA 4

Mirë do të ishte që të mos ishim ndarë kurrë. Ta ndalnim kohën, të gjitha orët t’i bënim copë e çikë. Jam i mbytur në kundërshti. Ç’qe kjo pamundësi kështu? Ç’qenë këta mure që na kornizuan nga të katra anët? Për një cast mendova Zotin, profetët, fetë, mendova librat. Ai që na krijoi pamundësinë, mos ishte besimi ynë i kotë? Ai besim ishte vepra jonë? ! E nëse paska qenë kështu, pse ishte me i madh se ne, më i fuqishëm? Kë paskam kërkuar gjithë këta vite, për kë paskam ndjerë kaq kaq mall? Përderisa ti s’do të ishe e imja, përse të nxorrën përballë meje? Kush e bëri këtë? Veprat e kujt janë këto fatkeqësi? Me ne do të merret Zoti kur s’ka punë? Kujt t’i besojmë pra? Janë pikërisht librat që flasin për durimin. Por deri kur? Deri ku? Janë pikërisht fetë që flasin për lutjen. Për kë, pse dhe kur? Nuk dashuruan kurrë ata profetë? Unë të besoj ty, jo librave. Unë të dua ty, jo durimin, jo lutjen. Tani ti do të shkosh, e di, u bë vonë. Mbi shtrat do të mbeten gjurmët e tua, nëpër ajër aroma jote dhe mbi jastëk dy tre fije flokë tuat. Do fillosh të vishesh plot ankth. Unë do të them “çorapet i ke të ngatërruara” dhe ti do t’i drejtosh. Do përkulem të të puth qafën kur të jesh duke vënë të kuqin mbi buzë. Shpirti yt do mbushet me dashuri. Me sytë që të shndrrijnë do thuash: “Mos u mërzit, do vij sërish”. Po sikur të mos vish më? Jo, jo unë besoj se do të vish. Më e keqja është kur kuptoj që do të ikësh prapë. Kjo është e padurueshme. Më kujtohet mirë; ti zgjate dorën, më përshëndete dhe ike. Të ndoqa nga pas me sy derisa humbe, pastaj mbylla derën, një tjetër derë iu hap vetmisë. S’mund të ecja, s’mund të ulesha. U shtriva, s’mund të flija. Dukej si të kisha humbur tërheqjen e tokës, ndihesha në boshllëk, s’më kish mbetur më peshë. Mbi dorën time, fiks mbi puls, një orë vazhdonte të pulsonte në padije të asgjëje. E hoqa, e përplasa në mur, u bë copë e cikë dhe pastaj u ndal. Por ai që ndali qe veç tik-taku i saj. Ndërkohë koha vazhdonte të ecte…