Shkëlqimi apo rënia e fusnotës

Të ndalesh dhe të shkruash për “fusnotën” është bërë temë jo vetëm e zakonshme, por edhe pak monotone. Jo vetëm në media, por edhe ne rrugë e kafeteri, i tërë muhabeti sillet rreth saj: a do të na ndihmoj, apo do të na kushtoj shumë!?

Prijësit tanë, në vend se të ulen e të bisedojmë shtruar se çka në të vërtetë do të thotë kjo fusnotë për Kosovën ata – si në pozitë ashtu edhe në opozitë – e shfrytëzojnë rastin që njëra të lavdërohet, e tjetra ta kritikoj atë. Përse nuk jemi në gjendje të ulemi e të flasim siç thotë populli “ me letra hapur”, se si dhe çka duhet të veprohet në raste të tilla? Apo ndoshta jemi aq dembelë sa të gjitha punët duhet të na kryejnë të huajt?

Ideja se Kosova do të shënjohet me fusnotë në përfaqësimet rajonale, në njëfarë mënyre na bënë paksa skeptik. Pra, është momenti të zbresim me këmbë në tokë, dhe të kuptojmë se ku po na drejton kjo fusnotë! A është vërtetë kjo fusnotë shkëndija e një fillimi drejt familjes evropiane, ose ndoshta një lehtësim që të tjerët të përfitojnë nga ne?

Ajo çka na bënë paksa të ndihemi më të lehtësuar, është mbështetja dhe përshëndetja e një vendimi të tillë të Qeverisë sonë, nga opinioni i gjerë ndërkombëtarë. Kur e themi këtë i referohemi vendeve si SHBA-ve, vendeve të Quintit dhe shumë shteteve mike të Kosovës, që kanë bërë mjaft për Kosovën në momentet e saj më të vështira.

Deklarata e fuqishme e Sekretares së Shteteve të Bashkuara, Hillary Clinton, e cila thotë se “Kryeministri i Kosovës ka treguar lidership të mrekullueshëm me rastin e pranimit të fusnotës”, është një shpresë e madhe dhe një dritë në fund të tunelit. Po ashtu edhe ambasadori amerikan Christopher Dell ka deklaruar për të përditshmen “Zëri” se pajtimi më mënyrën e përfaqësimit të Kosovës në forumet rajonale është në favor të Kosovës.

Mirëpo, nuk do të mjaftonin vetëm lëvdatat e miqve ndërkombëtar që ne të ndjehemi të kënaqur. Nëse e shikojmë anën tjetër të medaljes, do ta kuptojmë të kundërtën. Me apo pa dashjen tonë kjo fusnotë e ka kthyer në fuqi Rezolutën 1244 tashmë të shpallur si të vdekur, ndërsa mungon shpallja e Pavarësisë së Kosovës. E vetmja gjë e mirë nga kjo na mbetet vërtetimi i GJND-së, që në njëfarë mënyre na bënë të kuptojmë se serbët kanë pranuar disi shtetësinë e Kosovës, duke ditur se ky vërtetim i referohet shpalljes së Pavarësisë.

Krejt çka ne duhet të bëjmë është që të ndalemi e t’i shikojmë të mirat dhe të këqijat e fusnotës. Duhet që medaljen ta shikojmë nga të dyja anët, duke e balancuar kështu rëndësinë e saj, e jo të mundohemi që duke e luajtur rolin e ekspertit të japim mendimin, të thirremi në ideologjitë partiake, e pse jo ta përdorim edhe si fushatë reklamuese.

Opozita jonë e “bashkuar” edhe në momentet më të rëndësishme, mundohet t’i hedh benzinë zjarrit, e jo të bisedoj se si duhet vepruar drejt. Kur është koha për kritika janë të parët, mirëpo kur është koha të bashkohen për një vendim apo mendim, nuk janë në gjendje ta gjejnë një gjuhë të përbashkët.

Nëse të gjitha subjektet opozitare për një moment të ishin në vend të pozitës, si do kishin vepruar?

Ky mos unitet i opozitës i zbeh të gjitha thirrjet e tyre dhe kundërshtimet e tyre të forta, dhe në njëfarë mënyre na bënë të mendojmë se të gjitha këto i bëjnë ndoshta për qëllime të tyre, apo për fushatë mediatike.

Nga e gjithë kjo shtrohet një pyetje e madhe: edhe sa terme të reja do t’i hasim deri në arritjen e qëllimeve tona dhe deri kur populli do ta luaj rolin e shikuesit?