Retorika e opozitës për pozitën, në krizë

Arsyet e opozitës për pozitën ndonjëherë janë më shumë sesa të arsyeshme, ndonjëherë më pak të arsyeshme, e ndonjëherë fare edhe të paarsyeshme.

Raport-progreset e ndryshme të publikuara për Kosovën, qoftë nga Komisioni Europian, Departamenti Amerikan i Shtetit, organizatat internacionale, si dhe ato te vendit, përvitshëm vazhdojnë të bëjnë jehonë në Prishtinën zyrtare. E si të gjitha herët e tjera, pozita dhe opozita gëzohen nga këto raporte. E para gëzohet, sepse janë realizuar disa parime, ndërsa e dyta gëzohet, sepse nuk janë realizuar disa të tjera. E njëjta histori përsëritet çdo vit. Megjithatë, Kosova është në rrugën e duhur drejt integrimit evropian, një union i shumë etnive dhe nacionaliteteve. Kështu thuhet të paktën në Bruksel, por më shumë në Prishtinë.

Për shumë diplomatë evropianë, gota vazhdon të jetë gjysmë plotë. E kjo do të thotë në një mënyrë se vendi ka ende shumë punë për të bërë, meqë ka vite që kjo “gotë” parimesh vazhdon të qëndron në tavolinën e zyrave të ambasadorëve perëndimorë në kryeqytetin tonë, pa u mbushur. Duke u ballafaquar më këtë gjendje, nga ana tjetër shohim një betejë të pakompromist në mesin e klasës politike në Prishtinë, pozitë-opozitë, duke u sulmuar furishëm madje shpeshherë deri në ekstremitet. Shohim skenën politike të vendit të afektuar me sulme të pakursyera, madje aq të rënda sa qytetari i Kosovës vështirë i kapërdinë. Një zhargon ky, me mungesë të plotësishme të kulturës politike.

Pyetja lind: po a janë sulmet verbale të opozitës me këtë zhargon dhe konotacion të tillë ato që e pengojnë Kosovën në rrugëtimin e saj drejt “demokracisë”? Unë them që deri diku, sepse opozita është mësuar edhe me shkeljen e parimeve të firmosura nga vet ajo. Rastet janë të shumta. Sa e sa herë trazohet skena politike mu menjëherë pas konsolidimit të pozitës duke u kontestuar gjithnjë legjitimiteti i saj, ndërsa në anën tjetër, shpeshherë edhe mu këtyre kritikëve opozitarë iu vihet në pikëpyetje legjitimiteti si subjekte politike. Politika herë pas here shkel të kaluarën e saj, për të bërë atë që i intereson për momentin. E kjo nuk ndodh vetëm në Prishtinë, por edhe në kryeqytetet e mëdha europiane, atje ku trumbetohen më së shumti parimet dhe demokracia. Arsyet e opozitës për pozitën ndonjëherë janë më shumë sesa të arsyeshme, ndonjëherë më pak të arsyeshme, e ndonjëherë fare edhe të paarsyeshme.

Sulme ndërpartiake, fyerje ndërpersonale, e më pak kritika konstruktive dhe alternativa racionale, të tilla po përsëritën aq shumë, saqë tashmë janë bërë rutinë për çdokënd që dëgjon histori opozitarësh. Mënjanë nga kjo, çfarë kur qytetari i rëndomtë sot dëgjohet tek thotë së fatkeqësia më e madhe e Kosovës janë politikanët e saj? Këtë “të vërtetë” mund ta quajmë ndryshe edhe klishe mbi të cilën mbahet sistemi ynë politiko-ekonomiko-social.

Duke u kthyer vetëm pak në histori, rikujtojmë së Kosova ishte një lindje e vështirë dhe ne morëm mësime të rënda. Vendi ynë gjatë tërë historisë gjendej tërësisht nën komplotin e izolimit të kurdisur nga diplomacia famëkeqe serbe, gjë që edhe opinioni i gjerë ndërkombëtarë u nokautizua nga kjo lajthitje për shumë kohë, për të vërtetën e shqiptarëve të Kosovës. Pas shumë kohë vuajtjesh, triumfoi realiteti që sot e kemi. Dëgjoj tek thuhet se Kosova ende sot nuk e ka atë që duhet pasur, mirëpo më e qëlluar do të ishte sikur të rikujtojnë se çështja do të ishte edhe më keq sikur të mos e kishim atë që sot e kemi.

Opozita është ajo që nuk duhet të dremis dhe të heshtë në vetëkënaqësi, kur përballë gjenden mu fusha të rrezikshme politike, të minuara në vend, qoftë në formën e problemeve të brendshme ose qoftë në formën e problemeve dypalëshe midis vendeve. Pra, opozita duhet të vazhdoj atë që unë e quaj politikë konstruktive e çmontimit, mirëpo që do të thotë t’i marrin problemet një nga një, duke kombinuar “pushtetin që u takon brenda suazave të parapara” me “mjetet klasike të diplomacisë”.