Propozimi i akademikut Qosja nuk është dëshirë – është shqetësim

Është e vërtetë se propozimi i akademik Rexhep Qosjes nuk mund të pranohet e as të refuzohet apriori. Propozimi kërkon analiza më të thella e më përmbajtjesore. Pra, propozimi kërkon një analizë më të gjithanshme që duhet të bëhet nga studimi i disa fushave shoqërore e ekonomike. Natyrisht, edhe duke i analizuar rrethanat gjeopolitike dhe ato të sigurisë në përgjithësi, dhe në veçanti sigurinë kombëtare. Për ketë të fundit nuk jemi duke u kujdesur seriozisht e më përgjegjësi, edhe pse në rrethanat e reja në nivel botëror do të duhej ta shtronim me më shumë përgjegjësi e seriozitet sigurinë kombëtare.

Nuk ka asnjë dyshim se kufijtë ishin e janë edhe çështja e Fuqive të Mëdha, që sot i themi çështje ndërkombëtare. Por, sido që t’i quajmë, një është më se e sigurt: pa lëvizur kombet dhe pa bërë lëvizje shumë te guximshme e të fuqishme, nuk ka kufij të kombeve shtete. Kështu ishte më të gjitha kombet e Evropës Juglindore, kur u shkëputen nga Perandoria Osmane. Ketë së paku e kanë konfirmuar dy pavarësitë shqiptare: pa angazhimin e kombit tonë nuk do të ndodhte as 28 Nëntori 1912 e as 17 Shkurti 2008. Këtu nuk mund të mohohen as mbështetjet e shteteve te fuqishme të kohëve përkatëse.

Gjithashtu, nuk ka asnjë dyshim se shumica e kufijve te shteteve kombe janë formuar edhe mbi bazën e dëshirave të kombeve, veçse dëshirat duhet të përcillen edhe me forcën reale të kombeve. Askund në Evropë, ku jetojmë edhe ne, kufijtë nuk janë bërë krejt paqësisht e as lehtë! Shkurt, kufijtë askund në botë nuk janë rezultat i dëshirave të kombeve dhe as rezultat i mirësive të të mëdhenjve të atyre që u japin legjitimitet kufijve të shteteve në shkallë botërore!

Propozimi i akademikut tonë nuk është bërë duke pasur për bazë dëshirën e tij, por nga shqetësimi i tij. Unë besoj që dëshirat e tija do të prodhonin diçka tjetër, e kurrsesi propozimin për ndërrimin e kufijve, se nuk është ndonjë dëshirë e madhe kombëtare! Pra, propozimin duhet parë si dëshirë për mbylljen e konfliktit që e kanë prodhuar bisedimet e Brukselit e veçanërisht kërkesa për formimin e Bashkësisë se Komunave serbe që ka dalë nga ajo marrëveshje. Por, as marrëveshjet tjera të arritura atje (në Bruksel), nuk janë për ndonjë lavd?!

Propozimin duhet parë si kërkesë e vërejtje që mos të shkohet drejt degradimeve (humbjeve) të reja; që mos të shkohet tutje me paqartësi e pasiguri të reja!

“Faji” i vetëm i akademikut tonë është pse ai ende nuk po e sheh që politika shqiptare ka prioritete të tjera meskine dhe nuk e ka prioritet sigurinë e zhvillimin në nivel kombëtar?!