Plani gjermano-francez i rindërtimit dhe kritikët e tij

Në fund të prillit, kryetarët e shteteve dhe të qeverive të Bashkimit Evropian miratuan një paketë të parë ndihme prej 540 miliardë eurosh, për shtetet e goditura nga Covid-19-ta. Meqenëse të gjithë qenë dakord se kjo shumë nuk mjafton, u ra dakord që të ngrihet një paketë e dytë, fondi i rindërtimit (ose instrumenti i rindërtimit, siç e duan francezët).

Ky fond e ka ndarë Evropën në mes: në shtete të veriut, pjesërisht edhe të lindjes, përballë shteteve të jugut. Shtetet latine apo jugore, kryesisht Italia, Spanja e Franca, kërkojnë grante për rindërtimin. Shtetet veriore përfytyrojnë që jugorët të ndihmohen vetëm me kredi. Me deklaratën e kancelares gjermane Angela Merkel, të hënën, Gjermania u shkëput nga qëndrimi i shteteve “kursimtare” të veriut të Evropës.

Gjermania ra dakord me Francën që fondi i rindërtimit të ketë vëllimin 500 miliardë euro. Dhe, që t’u japë shteteve më të goditura grante e subvencione që nuk kthehen. Për këtë, Komisioni Evropian do të marrë para borxh në tregjet financiare. Dhe, sipas propozimit të më të mëdhenjve në BE, Gjermanisë dhe Francës, Komisioni do t’ua përcjellë paratë shteteve më të goditura nga Covid-19-ta. Pritet t’ua përcjellë për rreth tre vjet rresht, duke ngritur programe të reja ndihme, ose duke rritur shumat në programet ekzistuese.

Komisioni Evropian do t’ua shlyejë borxhet tregjeve në një periudhë shumë të gjatë, p.sh. për 20 vjet. Shlyerja do të bëhet duke e rritur buxhetin e BE-së, shpenzimet për ta kthyer borxhin do të jenë shpenzime të reja të buxhetit. Ndaj disa vëzhgues thonë se pas disa vitesh shteteve të BE do t’u duhet të rrisin kontributet për BE. Një konstrukt teknik pak i vështirë.

Por, është një hap historik i Gjermanisë në dobi të shteteve të jugut të BE. Në një moment të jashtëzakonshëm për Evropën, siç është kriza e Covid-19-ës, Gjermania vendosi për Bashkimin Evropian. Ajo është zgjidhje e problemit. Gjermania dhe Franca janë të gatshme t’i futin shtetet e tyre në borxh, dhe duan të bindin edhe të tjerët, që kryesisht jugu i Evropës të mos shkëputet edhe më tej nga zhvillimi ekonomik i BE.

Është sakrificë e të gjithëve që shtetet jugore si Italia, me një borxh kombëtar që sipas parashikimeve mund të arrijë 130 për qind të Produktit Kombëtar Bruto (160 për qind të PKB-së e kishte Greqia në krizën e saj) të mos i afrohen falimentimit. Bashkimi Evropian futet në një krizë ekzistenciale nëse bëhen të pashlyeshme p.sh. borxhet e Italisë dhe Spanjës, duke i thelluar ato në rastin e koronavirusit. Kjo bën që kundërshtimet për grante në Evropë të formulohen me tone diplomatike.

Kjo krizë do të mbahet mend si kriza më e madhe ekonomike e Evropës. Krahas krizës shëndetësore. Megjithatë, nuk është detyrë e lehtë të bindësh taksapaguesit e vendit tënd se po i fut më thellë në borxh në një kohë krize, ndoshta për një brez të tërë. Që fuqi të tjera, si p.sh. Kina dhe Rusia të mos fitojnë terren në këtë moment, me planin e rindërtimit Merkel ka vënë në peshore gjithë fuqinë e saj.

Të hënën, kancelarja Merkel e quajti me modesti dakordimin me Macronin, “një propozim”, një “ofertë”. Edhe presidenti Emmanuel Macron tha se dakordimi midis Berlinit dhe Parisit ende nuk është sukses. Por pa të, çdo përgjigje evropiane mbetet një iluzion. Këto nuk janë vetëm deklarata kortezie ndaj kryetarëve të shteteve dhe të qeverive të BE, të cilët deklaruan se kalimi në vendimin për grante i gjeti papritur.

Fondi i rindërtimit mund të miratohet vetëm njëzëri, nga të 27 shtetet anëtare të BE-së dhe nga parlamentet e tyre. Kjo do të thotë se Merkeli dhe Macroni duhet t’i bindin të tjerët. Ministri francez i Financave, Bruno Le Maire, i tha Asamblesë Nacionale franceze se po përgatitet për diskutime të vështira.

Ka kundërshtime nga disa shtete si për vëllimin e fondit, 500 miliardë euro, ashtu edhe për faktin që me obligacionet e KE hyjnë në borxh të gjitha shtetet, ndonëse e bëjnë këtë indirekt, përmes Bashkimit Evropian. Dhe, megjithëse përgjegjësi ato do të mbajnë vetëm për borxhin e tyre, jo për borxhin e të tjerëve, siç do të ishte rasti i Corona-bondeve.

Nga radhët e kundërshtarëve në Gjermani, deri tani thuajse nuk ka protesta. Si sipërmarrës, ashtu edhe parti konservatore, si p.sh. deputetë të CSU-së në Bundestag, flasin për “një zgjidhje të jashtëzakonshme” që nuk do të përsëritet. Një votim në Bundestag ka pak gjasa që ta bllokojë këtë dakordim për Evropën.

Nga shtetet, grupi i parë që duhet bindur janë Austria, Holanda, Danimarka dhe Suedia. Kancelari austriak, Sebastian Kurz, thotë “se kreditë janë rruga e duhur, jo grantet.” Ndërsa, ministrja e Financave të Suedisë, Magdalena Andersson, premtoi se “do të jemi partnerë konstruktivë në këtë diskutim”, por sheh pikëpyetje të mëdha, “kur merr hua për ta shpenzuar” dhe kërkon respektimin e marrëveshjeve të BE.

Grupi tjetër janë shtetet e Vishegradit: Polonia, Hungaria, Çekia dhe Sllovakia. Këto shtete marrin fonde strukturore dhe agrare nga BE. Ato duket se do ta japin dakordimin vetëm po të mos preken fondet e tyre. Ose ndoshta po të mos përndiqen për shkak të shkeljeve të shtetit juridik, si Hungaria dhe Polonia.

Grupi i tretë, shtetet jugore, Italia dhe Spanja duan dyfishimin e shumës së fondit të rindërtimit: ata duan që vetëm fondi i rindërtimit, pa paketën e parë, të arrijë një bilion euro. Ndaj, planin gjermano-francez ato thjesht e kanë përshëndetur se ecën në drejtimin e duhur. Por këto shtete janë në pozitat e marrësit.

Pasi ta paraqesë planin e rindërtimit të mërkurën e ardhshme presidentja e Komisionit Evropian, Ursula von der Leyen, variantin përfundimtar të fondit do ta vendosin kryetarët e shteteve e të qeverive të BE-së. Për shkak të kundërshtive mendohet se dakordimi i tyre më 18 qershor mund të arrihet vetëm në një takim të drejtpërdrejtë, jo më me videokonferencë.

Ish-presidenti i Komisionit Evropian, Jean-Claude Juncker tha se çdo shtet dhe parlament ka të drejtë e detyrë ta shqyrtojë propozimin gjermano-francez. Por, shtoi se “më pëlqen të mendoj se përgjigjja përfundimtare do të jetë shumë e afërt me planin gjerman dhe francez.” /DW/