…lëshojnë oborrin

Kryeministri aktual i Kosovës, Hashim Thaçi, kryesuesi i Kuvendit të Kosovës, Jakup Krasniqi, dhe kryesuesi i opozitës politike, Ramush Haradinaj, nuk ishin në Kosovë ditën kur Presidenti i Serbisë, Boris Tadiç, erdhi për të na vizituar.

Që të tre e kanë ditur ditë më herët se Tadiçi do të vije në Kosovë, në cilësinë e presidentit të Serbisë, në festën e Pashkëve Ortodokse. Kështu, çështja e lejimit ose e moslejimit të hyrjes së tij në Kosovë ishte çështje që nuk do të diskutohet fare. Ose, edhe çështja e marrjes ose e mos-marrjes së lejes nga autoritetet e Kosovës, ose e lëshimit ose e mos-lëshimit të asaj leje. Kjo, ose këto, janë çështje administrative që nuk ka pse të diskutohen fare. Sepse, edhe një herë, vizita e presidentit të Serbisë në Kosovë ishte paralajmëruar ditë më herët, ndërsa këtë e kishin ditur autoritetet tona “shtetërore” dhe të opozitës.

Më pas, kjo vizitë është tentuar të nxirret si fitore për kryeministrin Hashim Thaçi, njëherësh lider i Partisë Demokratike të Kosovës (PDK). Pas dështimit, përmes mediave të veta, kryeministri tentoi që vizitën e Tadiçit ta nxjerrë si interes shtetëror. Nuk e besoj që kjo të ketë pasur sukses. Por, ka diçka ironike me këtë perceptim. Loja me “interesin shtetëror” të një vizite të tillë dërgon në perceptimin që, herën tjetër, autoritetet Kosovare duhet vet të shkojnë ta marrin Presidentin Tadiç, me gjithë përcjelljen e tij, e ta sjellin në Kosovë.

Pra, në këtë “filozofi politike dhe mediale-publike”, nuk është me rëndësi pse Tadiç erdhi në Kosovë ditën kur u hap çështja e Kosovës në Gjykatën Ndërkombëtare të Drejtësisë, për të na treguar që ky vend e kjo tokë e quajtur Kosovë është e Serbisë. Pra, nuk ka fare rëndësi se çfarë ka folur e çfarë nuk ka folur Tadiçi në Kosovë. Me rëndësi ishte veprimi, ishte akti. Sepse veprimi flet vet.