Arbëreshët e Nju-Orlinsit

Çdo vit në fillim të nëntorit, një grup banorësh të Nju-Orlinsit (New Orleans) mblidhen në katakombet e famshme të qytetit në një ritual tradicional. Grupi i përket shoqatës Contessa Entellina, përbërë nga trashëgimtarët e arbëreshëve të ardhur në Shtetet e Bashkuara në fund të shekullit XIX dhe fillim të shekullit XX.

Me lutje, biseda, histori e shaka, si dhe me dolli e ushqime, një grup banorësh të qytetit mbajnë gjallë kujtimin e brezave që lanë fshatin sicilian Contessa Entellina. Ata sollën me vete gjuhën, kulturën, fenë dhe identitetin e fshatit të tyre arbëresh.

Nuk është për t’u çuditur që festimet hapen me lutje nga prifti ortodoks, prifti koptik dhe më pas prifti katolik, si një sintezë e rrugëtimit nëpër histori dhe identitet unik që ata ruajtën për shekuj në Itali e vazhdojnë ta kujtojnë edhe në Nju-Orlins.

Historiani i shoqatës Contessa Entellina, Justin Lance Schiro, tregon se pas zhbërjes së sistemit të skllavërisë që solli lirinë për skllevërit, pronarët e plantacioneve kishin mbetur pa krah pune. Ata u paguanin rrugën me anije fermerëve të Sicilisë me një traditë të gjatë në bujqësi. Prurje të tilla krijuan traditë të fortë tregtaresh e zejtarësh në qytetin amerikan, shumë prej të cilëve me origjinë arbëreshe.

“Gjyshërit nga babai janë të dy nga (fshati) Contessa. Ata u vendosën këtu në vitet 1800″, tregon Tony Foto. Ai shpjegon se gjyshërit nga babai dallonin nga prindërit e nënës së tij që ishin italianë, por jo arbëreshë. “Gjyshërit nga babai flisnin anglisht dhe arbërisht. Nuk flisnin italisht. Gjyshërit e tjerë që kishin ardhur gjithashtu nga Italia nuk kuptonin asnjë fjalë që ata thoshin në gjuhën e arbëreshëve”.

Nevoja i solli arbëreshët në Nju-Orlins. Fati i vendosi në një qytet që kishte pritur e asimiluar komunitete të pafundme etnike. Profesori i historisë, Lawrence Powell, thotë se diktati i gjeografisë së qytetit krijoi një kulturë tolerancë e shkrirjeje kulturore unike.

“Deri kur u thanë kënetat në fillim të shekullit XX, të gjithë banorët jetonin në një distancë rreth tre kilometra ga brigjet e lumit Miisipi, pra nuk kishte hapësirë për të krijuar geto apo lagje etnike. Të gjithë jetonin bashkë. Njerëzit shkëmbenin receta nga gardhi i oborrit, kalonin kohën përjashta pasi nuk kishte kondicioner. Në Nju-Orlins njerëzit jo vetëm mësuan të mbijetojnë, por të krijojnë një kulturë për të shijuar jetën. Në një qytet ku jetonin në buzë të katastrofës, kur Misisipi mund të dilte në çdo moment nga shtrati e t’i përpinte, ata mësuan të gëzojnë të tashmen”, tha Powell.

Gjykatësi në pension, Salvador Mulé, e konsideron veten amerikan i brezit të parë: gjyshërit e tij i lindën fëmijët në Contessa Entellina, para se të vendoseshin përfundimisht në Nju-Orlins. Ai kujton se si në fëmijëri dëgjonte gjuhën arbëreshe: “Kur vizitonim gjyshërit, prindërit flisnin me ta në gjuhën arbëreshe që të mos i kuptonim ne fëmijët. Por, ne nuk na e mësuan kurrë gjuhën e tyre”.

Gjenerata më e vjetër përpiqet të tërheqë brezat e rinj në këtë traditë. Aktivistja Joyce Schiro ndihmon me kërkime gjenealogjike për të zbuluar rrënjët e prejardhjen e pjesëtarëve të shoqatës. Ndërsa, presidenti Gasper Schiro, jurist në pension, beson se këto aktivitete ofrojnë më shumë se thjesht një mundësi për t’u mbledhur e për të kujtuar të afërmit që janë ndarë nga jeta.

Për disa, identiteti arbëresh ka mbetur thjesht një jehonë nga e kaluara e brezave. Për të tjerët, si Lisa Gourgues, është një mundësi për të kuptuar veten dhe për të zbuluar degët e largëta të familjes: “Kur isha e vogël mendoja se isha italiane; mësova se isha sicliane, pastaj më treguan se gjyshi ishte arbëresh/shqiptar”.

Gjyshi i Lisës nuk ishte nga fshati Contessa Entellina, por nga Santa Christina Gela. Meqë Contessa Entellina feston trashëgiminë arbëreshe në Nju-Orlins, ajo gjen arsye të përfshihet në ceremony.

Lisa tregon se kishte gjithmonë kuriozitet për gjyshin që kishte vdekur para ajo të lindte: “Nëna gjithmonë më tregonte se ai dukej ndryshe nga sicilianët, pasi ishte bardhosh me flokë e sy të errët”.

Në përpjekje për të mësuar më shumë për të, ajo vizitoi edhe fshatrat siciliane nga vinin familjet Palermo dhe Musacchia nga ridhte gjyshi. Një kuriozitet që e ka lidhur tani me kushërirë të shumtë që ende ndjekin traditën arbëreshe në Itali.

Për ata që ende nuk e kanë realizuar ëndrrën për të vizituar fshatin e të parëve në Sicili, festa e nëntorit merr një rëndësi të veçantë…

“Është tradita që ka kaluar nga gjyshi, tek babai, e tani tek unë”, thotë Tony.

Një traditë kjo që i ndihmon këta banorë të kujtojnë udhëtimet e arbëreshëve shekuj më parë drejt Italisë dhe të afërmve të tyre drejt një jete të re në Shtetet e Bashkuara. /VoA/