PËRRALLË PËR TË RRITUR

Nga: Albana Beqiri

Për gjithë botën Ai ishte njeri i zakonshëm. Për të jo. Ishte njeriu më i pazakontë që Ajo kishte njohur. Ideali i njeriut ideal. Më i miri burrë që kishte ekzistuar ndonjëherë. Mbase ngaqë e donte shumë. Apo mbase ngaqë mendonte se edhe Ai e donte po aq shumë.

“Unë të dua më shumë se shumë, më shumë sesa i paanë është universi”, mban mend t’i kishte thënë në të gjitha ditët e dashurisë së tyre të madhe. Edhe Ai nga ana e tij kishte bërë përpjekje të hahej me të në këtë demonstrim dashurie, por nuk ia kishte dalë dot. Jo se nuk ishte i zoti me fjalët, ishte dhe më shumë se Ajo, por sepse për një arsye që Ai nuk e kuptonte dot, ose për shkak të ngathtësisë së tij të pashpjegueshme kur fliste me të, Ajo ia merrte nga goja të gjitha fjalët që Ai i kishte në gjuhë dhe i thoshte para tij. Dhe pastaj Ai heshtte. Nuk i bëhej t’i thoshte se ekzaktësisht të njëjtën gjë kishte menduar dhe Ai, e ishte duke e thënë kur Ajo ishte treguar më e shpejtë.

Ajo e adhuronte. Nëse për gjithë botën Ai ishte një njeri zakonshëm, për të ishte i përsosur. I përsosur në atë papërsosmërinë e tij prej burri të frikësuar. Po, po frikë duhej të ishte ajo që fshihej pas pamjes së tij të zymtë, frikë për të treguar butësinë dhe atë anë të ndjeshme të karakterit, butësi dhe ndjeshmëri që ia njihte vetëm Ajo e që ia bënin të adhurueshëm.

Binin të flinin në të dy anët e natës dhe largësia ishte jorgani që i mbulonte. Edhe që i afronte sa herë ndienin ngricën e mallit që mbushte mungesën. Në ato momente, Ajo zgjohej dhe vizatonte në erë një trëndafil të kuq dëshirash. Kur i ngatërroheshin gishtat ndodhte që ndonjë nga gjembat e trëndafilit ta shponte tinëzisht, në cepin tjetër të natës, Ai ishte zgjuar nga aroma e fortë e trëndafilit dhe nga dhembja që ndiente në gishtat e tij. Një pikë gjaku pikonte nga gishtat e shpuar të tij dhe Ajo e pinte për t’ia pushuar dhembjen.

“Unë ende nuk kam gjetur një etalon matës për dashurinë time”, i pat thënë Ai njëherë me vështrim. Ishte e para herë që sytë e tij folën para të sajve. “Dashuria nuk matet”, deshi t’i thoshte Ajo, por Ai që kishte marrë zemër nga përparësia e krijuar e pyeti: pse, pse, pse më do?

“Sepse, sepse, sepse të dua”, e pati në majë të gjuhës përgjigjen që duket se nuk e kënaqi burrin skeptik. Sikur të mos e kishte dëgjuar, Ai e ripërsëriti pyetjen: pse, pse, pse më do?

“Dashuria nuk shpjegohet, po u shpjegua nuk është më dashuri. Gjithçka mund të jetë vetëm dashuri jo. Sepse ajo nuk shpjegohet, dashuria vetëm ndihet, përjetohet”.

Nuk ishte shumë e sigurt tani se çfarë kishte qenë Ajo për të, por Ajo vetë e kishte parë si një dhuratë nga Perëndia, një bekim për të përballuar ditët e saj të vështira.

Ashtu e konsideron dhe sot, kur ka kohë që asgjë nuk është më njësoj. As si më parë.

Një ditë, Ai u idhnua dhe kthehu krahët pa thënë asnjë fjalë. Ose tha shumë të tilla. Ishte i zoti me to dhe dinte t’ i përdorte mirë në idhnim e në pezëm. Pastaj u kthye. Ajo tentoi që gjithçka të ishte si më parë. U duk se ia arriti. Derisa Ai u idhnua sërish. Këtë herë për diçka tjetër që ngjasonte aq shumë me arsyen e idhnimt të një here më parë. U rikthye sërish. Ajo sërish tentoi që gjithçka të ishte si më parë. Ashtu u bë derisa Ai u idhnua edhe një herë tjetër. Pastaj dhe një herë tjetër, edhe një herë tjetër …

Në të gjitha herët që kthehej Ajo i thoshte se e donte gjithmonë e më tepër, e Ai kërkonte ta donte sipas mënyrës së tij.

Një ditë Ai ndërtoi një shtëpi prej bore e akulli, Ajo nuk e pa asnjëherë atë shtëpi vetëm se … vetëm se, vetëm se e ndjeu në cepin tjetër të natës akullimin që erdhi prej tij. Ishte shtëpia ku Ai vendosi zemrën dhe shpirtin e tij.

Zjarri i dashurisë së saj kishte qenë i pamjaftueshëm për ta shkrirë borën e akullin me të cilën Ai e kishte ndërtuar atë shtëpi.

Ndodh që netëve të ftohta të vetmisë Ajo të zgjohet nga ngrica e mallit që ia ftoh gjymtyrët dhe shpirtin e mardhur edhe në gjumë. Edhe nga aroma e trëndafilit të dëshirave që është tharë me kohë. Vizaton pastaj në ajër një zemër që s’do të rrahë. Duhma e rëndë e trëndafilit të tharë i përplaset hundëve dhe plagët e vjetra nga shpimet e gjembave të trëndafilit therin si dikur e pikojnë gjak.