Hapi i vogël i madh, për një grua në Pakistan

Nga: Anmol Irfan / The Guardian (titulli origjinal: I stopped relying on other people to make plans – as a woman in Pakistan, that’s no small thing
Përkthimi: Telegrafi.com

Kur Migrimet e humbura [Lost Migrations] – seri e filmave të animuar që me muaj prisja ta shihja – u shfaq më në fund në Karaçi në fillim të këtij viti, e shkrova menjëherë datën në kalendar. Por, në vend që të bëja atë që unë ose kushdo rreth meje zakonisht bëjnë – koordinimi me një grup miqsh – vendosa të shkoja vetëm [në kinema].

Disa vjet më parë, ideja për të bërë gjithçka vetëm, sidomos në Pakistan, si grua, do të dukej gjë e pamundur. Në përgjithësi, nga gratë në Pakistan pritet që të shoqërohen brenda [shtëpive], jo në vendet publike (megjithëse ka përpjekje të shtuara nga lëvizjet e grave, për ta sfiduar këtë), dhe shumë besojnë se mund të ketë rreziqe sigurie nëse ato dalin vetëm.

Por, heqja dorë nga të qenit e varur nga njerëzit e tjerë, për të bërë vetë plane, kz ka qenë revolucioni im privat. Duhet ta njoh veten, në mënyrat krejtësisht të reja.

Kur rritesha, shtëpia ishte gjithmonë e mbushur me familjarë dhe me vizitorë, gjë që shoqërohej me shumë ushqime dhe me bisedat me zë të lartë. Si rezultat, isha e shkëlqyeshme në biseda të vogla me njerëzit e tjerë, por që të ulesha e të merresha me mendimet e mia – jo aq shumë. Meqenëse nuk jam mësuar të dal vetëm dhe kurrë nuk e kam menduar se ishte si mundësi, shpeshherë i humbisja ngjarjet në të cilat doja të merrja pjesë – sa herë që shoqet e mia nuk ishin të interesuara.

Pasi nga Karaçi u transferova në Londër, për të shkuar në universitet, u kapa pas të njëjtit model. E kam humbur një koncert tek i cili doja shumë të shkoja, thjesht sepse nuk kisha me kë të shkoja. Por, pas disa muajve, vendosa të provoj diçka ndryshe: vendosa të shkoj në Muzeun Imperial të Luftës dhe me shumë emocion këtë e quajta si “takim me veten” – duke planifikuar dhe riplanifikuar çdo detaj se si do të kalonte dita ime. Pasi u rrita në një familje në të cilën rrallëherë isha vetëm në shtëpi, aq më pak jashtë saj, dita ime në muze dukej goxha si aventurë.

Qëndroja vetëm ulur në kafene, para se të shkoja në muze, dhe kjo ishte hera e parë që dilja për të ngrënë vetëm, ndaj heshtja fillimisht tingëllonte si shurdhuese. Vazhdova të mendoja se njerëzit do të më shikonin ose do të më gjykonin, por dalëngadalë shqetësimi nisi të lehtësohej. Kisha një listë me aktivitetet specifike që doja t’i provoja në Londër – dhe pas asaj here të parë, dola vetëm pa pasur nevojë që të përshtatesha me orarin e dikujt tjetër, apo t’i koordinoja planet. Nuk prisja ta gjeja dikën me të cilën do t’i bëja gjërat: thjesht i bëja vetë.

Kur u ktheva në Pakistan, gjatë pandemisë, dalja jashtë – sidomos planifikimi i aktiviteteve si e vetme – ishte një ëndërr e largët, kjo falë izolimit. Kur gjërat më në fund filluan të lëvizin përsëri drejt një jete më normale, kuptova se ajo që kisha mësuar në Londër e kishte ndryshuar për të mirë qasjen time. Të dalësh e vetme për t’u çlodhur, kjo në Pakistan shihet si e çuditshme, kështu që isha padyshim më e ndërgjegjshme kur e bëja këtë hap këtu – por, përtej vështrimit të herëpashershëm, kuptova se shumica e njerëzve e admironin këtë. Mbi të gjitha, e admirova veten shumë më shumë. Gjithmonë kam luftuar me vetëbesimin dhe kjo qasje e re e ka ndryshuar dalëngadalë mënyrën se si e shihja veten. /Telegrafi/